біяграфія
Сяргея Салаўёва называюць рэжысёрам, якія здолелі захаваць дух перабудовы. Ён стаў вядомым у савецкі час, але і пасля распаду Савецкага Саюза не сышоў у цень. Яго фільмы не ўпісваліся ў ідэалагічныя каноны СССР і не атрымлівалі адабрэння чыноўнікаў, але прывозілі прэстыжныя ўзнагароды міжнародных кінафэстаў Берліна і Венецыі.Дзяцінства і юнацтва
Нарадзіўся рэжысёр і сцэнарыст ў жніўні 1944 года ў карэльскім мястэчку Кеми, дзе бацька ў ваенныя гады кіраваў атрадам контрразведкі «Смерш». Пасля вайны Аляксандра Салаўёва адправілі ў Пхеньян, дзе ён да 1947 года быў дарадцам лідэра паўночнакарэйскага дзяржавы Кім Ір Сена. Праз 3 гады сям'я асталявалася ў Ленінградзе.
Творчую біяграфію юны Сяргей пачаў дзякуючы шчасліваму выпадку. На Неўскім праспекце да школьніку падышоў пачатковец рэжысёр Вялікага драмтэатра Ігар Уладзіміраў і прапанаваў прыйсці на пробы: ён падбіраў падлеткаў падобнага тыпажу на ролі ў пастаноўцы «Далі Неаглядная». Неўзабаве хлопец пачаў выходзіць на сцэну БДТ. Працу юнай здольнасці ацаніў Георгій Товстоногов, ён убачыў у Салаўёву талент і прапанаваў Сяргею атрымаць акцёрскую адукацыю.
Насуперак жаданню майстры, Сяргей пасля заканчэння школы паступіў у ВГIК у майстэрню кінарэжысуры Міхаіла Рома. На 2-м курсе Салаўёў напісаў сцэнар дакументальнай стужкі «Зірніце на твар». Фільм паказалі на Лейпцыгскім кінафестывалі ў 1963 годзе, журы прысудзіла працы 19-гадовага рэжысёра залаты медаль.
фільмы
Сцены ВДІКа Сяргей Салаўёў пакінуў з чырвоным дыпломам: ён паставіў дыпломны спектакль па п'есе Юджіна О'Ніла і зняў для гумарыстычнага киноальманаха кароткаметражкі па расказах Антона Чэхава. Ужо ў маладосці Сяргей Аляксандравіч заявіў пра сябе як аб перспектыўным пастаноўшчыка.Дэбют маладога рэжысёра ў паўнаметражным кіно адбыўся ў 1971 годзе. Сяргей Салаўёў зняў драму «Ягор Булычоў і іншыя», галоўную ролю ў якой аддаў Міхаілу Ўльянаву. Неўзабаве на экраны выйшла другая карціна пастаноўшчыка «Станцыйная наглядчык».
Наступная праца Сяргея Салаўёва - падлеткавая драма «Сто дзён пасля дзяцінства» - падвоіла колькасць узнагарод рэжысёра і прынесла яму імідж авангардыста.
У пачатку 1980-х на экраны выйшлі меладрамы «Выратавальнік» і «Спадчынніца па прамой». Першая стужка атрымала дыплом у Венецыі, другая - галоўны прыз кінафестывалю ў італьянскім Салерно. Ёсць у фільмаграфіі Салаўёва і паспяховыя сумесныя работы - гэта «Мелодыі белай ночы» і «Выбраныя». Першы фільм зняты з удзелам японскіх кінакампаній, другі - калумбійскіх.
Паваротным у біяграфіі мэтра стаў 1986 год, калі на экраны выйшла драма «Чужая Белая і Рабы». Сяргей, натхнёны аповесцю Барыса Ряховского «Малалецтва архітэктара Найдзёнава», за суткі напісаў сцэнар да фільма.
Культавым рэжысёрам Салаўёва назвалі пасля гучнага поспеху трылогіі «Тры песьні пра Радзіму». Крымінальная драма «Асса» выйшла ў 1987 годзе. Карціна атрымала спецыяльны прыз у іспанскай Сан-Себасцьяне. Саўндтрэкі да фільма напісалі рок-калектывы «Кіно», «Брава» і «Акварыум».
Прэм'ера другой карціны «Чорная ружа - эмблема смутку, чырвоная ружа - эмблема кахання» адбылася ў 1989-м, а трэцюю мэтр прэзентаваў у 1991 годзе. Яна выйшла пад назвай «Дом пад зорным небам».
У новым стагоддзі рэжысёр выпусціў некалькі кінафільмаў, якія таксама карысталіся поспехам. У 2000-м адбылася прэм'ера драмы «Пяшчотны ўзрост», дзе галоўнага героя сыграў сын Сяргея Аляксандравіча Зміцер. Затым рушылі ўслед карціны «Аб каханні», «2-Асса-2» і «Ганна Карэніна». У 2016 годзе майстар прадставіў на суд гледачоў карціну «Ке-ды».
Асабістае жыццё
Нягледзячы на невысокі рост (168 см пры вазе 80 кг), што відаць на фота пастаноўшчыка, Сяргей Салаўёў заўсёды карыстаўся цікавасцю ў супрацьлеглага полу. Першай жонкай рэжысёра стала акторка Кацярына Васільева. Ён закахаўся ў рудавалосую і таленавітую аднакурсніцу, але не адважваўся адкрыцца. Дапамог сябар Эдуард Валадарскі, які распавёў Васільевай аб таемным кавалераў. Ён жа і паведаміў Сяргею, што Каця пагадзілася стаць яго жонкай. Пажаніліся студэнты на 2-м курсе, але неўзабаве рассталіся, здолеўшы зберагчы сяброўскія адносіны.
Другой жонкай рэжысёра стала Мар'яна Кушнярова, якая сыграла ролю ў яго другі кінапрацай «Станцыйная наглядчык». Актрыса нарадзіла мужу сына Дзмітрыя. Асабістае жыццё мужа і жонкі не склалася, яны рассталіся.
На доўгія гады музай мэтра стала Таццяна Друбіч, трэцяя жонка Салаўёва. Яны пазнаёміліся на праекце «Сто дзён пасля дзяцінства». Рэжысёру на момант знаёмства споўнілася 28, Таццяне - 14. Выліўся скандал, бо сувязь з непаўналетняй дзяўчынкай пагражала Салаўёву сур'ёзнымі наступствамі, у тым ліку крымінальнага характару.
Аповесці Таццяну ў загс Сяргей Салаўёў рашыўся, калі ёй споўнілася 23 гады. У 1984-м Друбіч нарадзіла мужу дачку Ганну. Праз 5 гадоў жонкі развяліся, але працягнулі працаваць разам.
У лютым 2018 гадоў ў сям'і рэжысёра здарылася трагедыя - памёр Зміцер Салаўёў, яго сын ад другога шлюбу. Прычынай смерці 43-гадовага акцёра стала ускладненне пасля грыпу ў выглядзе панкрэатыту.
Рэжысёр цяжка перажыў гэтую страту. Увесну ў яго абвастрыліся хранічныя хваробы, з-за чаго прыйшлося легчы ў бальніцу. Язва страўніка выклікала ў Сяргея Аляксандравіча крывацёк, таму спатрэбілася аперацыя. У гэты складаны перыяд пастаноўшчыка падтрымала яго былая жонка Тацяна Друбіч. Паводле яго слоў, актрыса «літаральна з таго святла выцягнула яго». Зараз стан здароўя рэжысёра стабілізавалася, але свой 75-гадовы юбілей ён святкаваць не стаў.
Сяргей Салаўёў зараз
Вось ужо многія гады Сяргей Салаўёў з'яўляецца кіраўніком фестывалю кінадэбют «Дух агню», які праходзіць у Ханты-Мансійску. Спрычыніўся да гэтага мерапрыемства і яго сын Дзмітрый. Ён займаў пасаду арт-дырэктара. Цырымонія адкрыцця чарговага фестывалю у 2018 годзе была прысвечана памяці Дзмітрыя Сяргеевіча.У 2019 годзе Сяргей Салаўёў ўзначаліў Тэатр-студыю САС, які адкрыўся ў Маскве. Прэзентацыя прыватнага творчага калектыву прайшла ў Імператарскай яхт-клубе на Чырвоным Кастрычніку. За першыя паўгода працы рэпертуар тэатральнай студыі ўзбагаціўся 12 пастаноўкамі, сярод якіх «Князёўна Мэры» па Міхаілу Лермантаву і «Іваноў» паводле Антона Чэхава.
фільмаграфія
- 1971 - «Ягор Булычоў і іншыя»
- 1972 - «Станцыйная наглядчык»
- 1975 - «Сто дзён пасля дзяцінства»
- 1986 - «Чужая Белая і Рабы»
- 1987 - «Асса»
- 1989 - «Чорная ружа - эмблема смутку, чырвоная ружа - эмблема кахання»
- 1991 г. - «Дом пад зорным небам»
- 1994 - «Тры сястры»
- 2000 - «Пяшчотны ўзрост»
- 2003 - «Пра каханне»
- 2009 г. - «Ганна Карэніна»
- 2016 - «Ке-ды»