біяграфія
Творчая біяграфія акцёра, рэжысёра, драматурга і сцэнарыста Андрэя Смірнова развівалася няпроста. Савецкая цэнзура не прапускала яго фільмы або «рэзала па жывым», цалкам выкідваючы «ідэалагічна шкодныя» сцэны. Але і ў нашы дні рэжысёр перажывае цяжкасці, хоць характар іх іншай, не звязаны з забаронамі і цэнзурай.Дзяцінства і юнацтва
Нарадзіўся рэжысёр і акцёр у творчай сям'і вясной 1941 гады ў Маскве. Бацька Андрэя - вядомы расійскі пісьменнік Сяргей Смірноў, які напісаў раман "Брэсцкая крэпасць". Продкамі яго мамы Віргініі Смірновай былі прадстаўнікі розных нацыянальнасцяў - яўрэі па бацьку і армяне па маці.
Напаўгалодныя дзяцінства Андрэя Смірнова абпалена вайной, сталець давялося ў гады аднаўлення краіны з руін. У дзіцячым узросце будучы рэжысёр не марыў пра кар'еру ў тэатры ці кінематографе, хоць атмасфера ў доме была творчай.
Андрэй азначыў рабочую спецыяльнасць, але ў старэйшых класах захапіўся кінематографам і з задавальненнем наведваў спектаклі ў сталічных тэатрах.
Смірнова цікавіў працэс стварэння фільмаў і пастановак, таму пасля заканчэння школы ён паступіў у ВГIК, выбраўшы рэжысёрскі факультэт. Трапіў у майстэрню знакамітага майстра айчыннага кіно Міхаіла Рома. У 1962 году Андрэю ўручылі дыплом.
Асабістае жыццё
У асабістым жыцці мужчыны было два яркіх саюза. Першы шлюб з актрысай Наталляй Рудня, які ён заключыў яшчэ ў маладосці, скончыўся разводам. У сям'і нарадзіліся дзве дачкі, Аўдоцця і Аляксандра.Старэйшая Дуня абрала творчую сьцежку - стала сцэнарыстам, пісьменнікам і папулярным рэжысёрам. Актыўная жыццёвая пазіцыя паўплывала на яе грамадскую дзейнасць: з 2012 года яна сузаснавальнік дабрачыннага фонду «Выхад». Арганізацыя аказвае дапамогу дзецям, якія пакутуюць аўтызмам.
Малодшая Аляксандра пераехала жыць у Лондан, дзе працуе ў буйной кампаніі, не звязанай з кінематографам.
З другой жонкай Аленай Пруднікава Андрэй Сяргеевіч пазнаёміўся на здымках. У гэтай сям'і нарадзілася дачка Аглая Смірнова. Сёння яна працуе рэдактарам на кінастудыі «Мармот» ў Валерыя Тадароўскага.
Праз 11 гадоў, калі рэжысёру было 50 гадоў, яго жонка падарыла яму спадчынніка, сына Аляксея. Хлопец пайшоў ступнямі бацькі і скончыў ВГІК, рэжысёрскі факультэт. Разам яны зняліся ў дакументальным праекце «Дынастыя» ў 2013 годзе.
Андрэй Сяргеевіч - шчаслівы дзед двух дарослых унукаў, дачкі Аглаі Таісіі і сына Аўдоцці Смірновай Данілы. Таксама ён ганарыцца сваім сваяцтвам з Анатолем Чубайсам, які ў 2012 годзе стаў зяцем рэжысёра.
Акцёр не карыстаецца сацыяльнымі сеткамі, але яго фота з'яўляюцца ў «Инстаграме» у тэматычных акаўнтах, прысвечаных расійскаму кінематографу.
фільмы
Першыя крокі ў кінематографе Андрэй Смірноў зрабіў у студэнцтве. Ён зняўся ў эпізодах некалькіх папулярных мастацкіх стужак - «Тэлефануюць, адчыніце дзверы», «Белае сонца пустыні». Ролі не прынеслі вядомасці, затое вопыту дадалі.
На апошніх курсах ВДІКа студэнт зняў кароткаметражкі «Юрка - бесштанная каманда» і «Гэй, хто-небудзь!». Выкладчыкі і крытыкі высока ацанілі працы пачаткоўца рэжысёра і прадказвалі яму паспяховую кар'еру, але імклівага ўзлёту не здарылася.
У 1964 годзе адбылася прэм'ера ваеннай драмы «пядзю зямлі», дзе ў галоўнай ролі зняліся Аляксандр Збруев і Яўген Урбанскій. Карціна пра гарачым лета 1944-го спадабалася і гледачам, і чыноўнікам ад кіно.
Фільм апынуўся адзіным беспраблемным праектам Андрэя Смірнова. Усе далейшыя карціны маладога рэжысёра сустрэлі халодны прыём і былі бязлітасна парэзаныя цэнзарскія нажніцамі. Некаторыя праекты ляглі на паліцы архіва Дзяржкіно: іх забаранілі да паказу.
Прарыў здарыўся ў 1970 годзе, калі на экраны выйшла ваенная драма «Беларускі вакзал», дзе ў галоўных ролях зняліся Яўген Лявонаў, Анатоль Папанов, Усевалад Сафонаў і Ніна Ургант. Карціну і ў нашы дні называюць лепшым фільмам пра Вялікую Айчынную вайну. У 1971-м «Беларускі вакзал» ганараваўся галоўнай ўзнагароды фэстывалю ў Карлавых Варах.
Праз 4 гады Андрэй Смірноў зняў меладраму "Восень", у якой галоўныя ролі дасталіся Леаніду Кулагін і Наталлі Рудня. Ролі другога плана згулялі Наталля Гундарева і Аляксандр Фатюшин. Але цэнзары ўбачылі ў карціне адкрытыя кадры, за якія прынялі па цяперашніх мерках вельмі сціплую пасцельную сцэну. Магчыма, фільм паклалі на паліцу з-за што прагучалі ў ім вершаў апальнага пісьменніка і паэта Барыса Пастэрнака.
У 1979 годзе Андрэй Смірноў зняў 2-серыйную вытворчую драму «Верай і праўдай» па сцэнары Аляксандра Чэрвінска. Гэта першая савецкая карціна пра месца і значэнні архітэктуры ў жыцці, аб жыллёвым будаўніцтве ў часы праўлення Мікіты Хрушчова. Але з-за ціску цэнзуры рэжысёру прыйшлося зрэзаць задума, выкінуць шматлікія «крамольныя» сцэны. У выніку стужка атрымалася выхалашчаным, усе вострыя куты згладзіліся.
Не верачы, што цэнзары дазволяць ўвасабляць у жыццё задумы, Андрэй Смірноў кінуў рэжысуру. Ад галечы ратавала акцёрства. У 1986 годзе ён зняўся ў вытворчай драме «Чырвоная страла» і меладраме «Мой любімы клоун».
Сярод лепшых акцёрскіх работ Андрэя Сяргеевіча - ролі ў меладраме Радзівона Нахапетова «Хто ідзе следам» і ў мастацкім фільме па аднайменнай аповесці Сяргея Юрскага «Чарноў / Chernov». У апошнім праекце Смірноў выканаў ролю галоўнага персанажа. У стужцы з'явіліся Сяргей Юрскі, Алена Якаўлева і Алег Басілашвілі.
У 1993 годзе на экраны выйшлі фільмы «Мары ідыёта" і "Плашч Казановы». Першы праект - сумесная карціна Расіі і Францыі па рамане Ільі Ільфа і Яўгена Пятрова «Залатое цяля». Смірнову ў ёй дасталася роля Корейко. Другую стужку расійскі рэжысёр Аляксандр Галін здымаў з італьянцамі. Галоўная роля ў карціне ў Іны Чурыкава. Андрэй Смірноў з'явіўся ў вобразе мастака Дафніс.
Праз год акцёр дэбютаваў на тэатральнай сцэне. Ён паставіў спектакль «Вячэра» паводле п'есы Жан-Клода Брисвиля ў Маскоўскім тэатры Алега Табакова.
Запатрабаванасць і гучны поспех прыйшлі да артыста ў пачатку 2000-х. У 2000 годзе адбылася прэм'ера біяграфічнай драмы Аляксея Настаўнікі «Дзённік яго жонкі» пра жыццё пісьменніка Івана Буніна. Галоўнага героя сыграў Смірноў. Аўтарам сцэнарыя стала Дуня Смірнова, яго дачка.
У 2003 годзе гледачы ўбачылі экранізацыю рамана Фёдара Дастаеўскага «Ідыёт». 10-серыйную стужку зняў Уладзімір Бортко, а галоўныя ролі дасталіся Яўгену Міронаву, Уладзіміру Машкову, Лідзіі Вележевой і Іне Чурыкава. Андрэй Смірноў з'явіўся ў вобразе Тоцкого. У гэтым жа годзе выканаўца ганараваўся званні народнага артыста Расіі.
Нярэдка акцёр здымаецца ў нашумелых серыялах. Ён сыграў яркія ролі ў праектах «Маскоўская сага» і «Апостал». У 2005-м адбылася прэм'ера польскай драмы Кшыштафа Занусі «Персона нон грата», дзе Смірноў пераўвасобіўся ў сакратара расійскага намеснік міністра замежных спраў. У тым жа годзе акцёр з'явіўся ў экранізацыі аднайменнага рамана Аляксандра Салжаніцына «У крузе першым», дзе адыграў Бобынина.
У 2008 годзе выйшаў фільм «Бацькі і дзеці» дачкі артыста Аўдоцці Смірновай, дзе Андрэю Сяргеевічу дасталася роля Паўла Кірсанава. Праз 3 гады фільмаграфія акцёра папоўнілася знакавай работай - драмай Андрэя Звягінцава «Алена», дзе ён выканаў адну з ключавых роляў. Прэм'ера карціны адбылася ў Канах ў 2011-м. Стужка ганаравалася прыза журы «Асаблівы погляд», яе ўбачылі ў 45 краінах свету.
У гэтым жа годзе адбылося вяртанне Андрэя Смірнова ў якасці рэжысёра. Ён прадставіў на суд гледачоў Эпічнасці палатно пра падзеі, якія адбываліся ў Расіі з 1909 па 1921 год. У фільме «Жыла-была адна баба» была закранутая тэма Грамадзянскай вайны і Тамбоўскага паўстання.
Галоўнай гераіняй апавядання стала маладая жанчына Варвара, якая практычна адразу пасля вяселля страціла мужа. Стужка была цёпла прынята кінакрытыкамі і гледачамі. На кінафестывалі «Акно ў Еўропу» яна ўдастоілася спецыяльнага прыза, а сам Андрэй Сяргеевіч стаў лаўрэатам прэміі «Ніка». Пра сваю працу Смірноў распавёў у інтэрв'ю Уладзіміру Познеру.
У 2013 годзе Андрэй Смірноў парадаваў прыхільнікаў з'яўленнем у папулярных серыялах «Чорныя кошкі» і «Адліга». Вясной 2014 го артыст падпісаў ліст расійскіх кінематаграфістаў у падтрымку Украіны.
У 2016 годзе Андрэй Сяргеевіч прадставіў сваю кнігу «Лапухі і лебяда», у якой прадставіў свае разважанні з нагоды развіцця савецкага і расійскага кінематографа.
У 2017 годзе мужчына з'явіўся ў серыяле «Аптымісты» Аляксея Попогребского. Гэта гісторыка-прыгодніцкая драма пра савецкіх дыпламатаў 1960-х. Прэм'ера праекта адбылася ўвесну 2017 года на тэлеканале «Расія-1».
Галоўныя ролі ў серыяле дасталіся Уладзіміру Вдовиченкову, Паўночна Янушаускайте, Ягору Карашкова і Риналю Мухаметову. З'явіліся ў стужцы і мэтры Юрый Кузняцоў і Анатоль Белы. Андрэя Смірнова гледачы ўбачылі ў вобразе цесця галоўнага героя.
Улетку 2017 года 75-гадовы рэжысёр паскардзіўся на зрыў здымак карціны, рабочая назва якой - «Француз». Гэта стужка паводле напісанага Смірновым сцэнары 2014 го пра часы адлігі ў Маскве. Грошы ад спонсараў з'явіліся ў 2015-м, тады ж Андрэй Сяргеевіч пачаў здымкі. Але ў 2016 годзе «лопнуў» банк, у якім захоўваліся сродкі, і здымкі прыйшлося спыніць.
Нягледзячы на ўсе цяжкасці, Смірнову ўдалося скончыць працу над сваім фільмам, і у 2019 годзе ён выйшаў на экраны. Навіна аб паказе драмы прыемна парадавала прыхільнікаў мужчыны.
Андрэй Смірноў зараз
У траўні 2020 года пачаўся прэм'ерны паказ 2-га сезона камедыйнага серыяла пра былога «Мядзведнік» Сямёна Бабуліны «Дыназаўр».У новых серыях герой Андрэя Смірнова разам са сваім сябрам, персанажам Аляксандра Панкратава-Чорнага, пачынае ўласнае справа, адкрыўшы фірму па выкрыцці дзвярэй. Але пажылыя авантурысты на сваім шляху сустракаюць сапраўдных махляроў у асобе айца і сына Курицыных, якіх згулялі Валерый Паноў і Аляксандр Алешка.
Зараз да выхаду рыхтуецца фільм «Ампір V», у якім Андрэй Сяргеевіч выканаў ролю вампіра Озириса. Пачуць Смірнова сёння можна на радыё «Эхо Москвы», у праграмах «Персоны» і «дыфірамбы».
Фільмаграфія (акцёр)
- 1986 - «Чырвоная страла»
- 1990 - «Чарноў / Chernov»
- 1993 - «Мары ідыёта»
- 1993 - «Плашч Казановы»
- 2000 - «Дзённік яго жонкі»
- 2003 - «Ідыёт»
- 2004 г. - «Маскоўская сага»
- 2005 - «У крузе першым»
- 2008 - «Апостал»
- 2008 - «Бацькі і дзеці»
- 2011 - «Алена»
- 2013 - «Адліга»
- 2013 - «Чорныя кошкі»
- 2017 - «Аптымісты»
- 2018-2020 - «Дыназаўр»
Фільмаграфія (рэжысёр)
- 1961 - «Юрка - бесштанная каманда»
- 1962 - «Гэй, хто-небудзь!»
- 1964 - «пядзю зямлі»
- 1966 - «жартачкі»
- 1970 г. - «Беларускі вакзал»
- 1974 - "Восень"
- 1979 г. - «Верай і праўдай»
- 2006 - «Свабода па-руску»
- 2011 - «Жыла-была адна баба»
- 2019 - «Француз»