біяграфія
Французскі кінематограф заўсёды адрозніваўся адмысловым шармам. Складана адназначна адказаць - віной таму той факт, што гэты від мастацтва быў вынайдзены французамі Люмьер, ці ж гэта проста нацыянальны каларыт, але нават сёння французскія кінастужкі стаяць асабняком у свеце кіно, а французскія акцёры і актрысы на экране выгадна адрозніваюцца ад сваіх замежных калегаў.Яркі таму прыклад - Жан Рэно, Венсан Кассель, Сафі Марсо і Марыён Котийяр. Аднак па-дурному адмаўляць, што сапраўдны пік французаў у кіно прыпаў на другую палову дваццатага стагодзьдзя. Адной з папулярных акторак тых часоў была Ані Сюзанн Жырардо.
Дзяцінства і юнацтва
Нарадзілася будучая актрыса тэатра і кіно 25 кастрычніка 1931 гады. Адбылося гэта ў Парыжы. Маці дзяўчынкі была лекарам-акушэрам. Пра бацьку Ані няма ніякай інфармацыі - ён пакінуў сям'ю яшчэ да нараджэння малой.
Маленькая Ані любіла сваю маму і паважала яе прафесію. Менавіта таму пасля заканчэння школы пайшла на курсы медсясцёр. Падчас навучання на курсах Жырардо здолела выходзіць неданошанага дзіцяці, што было адзначана лекарамі-настаўнікамі. Ані праракалі добрую медыцынскую кар'еру, але маці дзяўчыны ведала пра яе сапраўдных жаданнях, таму настаяла на тым, каб яе дачка паступіла хоць бы на акцёрскія курсы. Што Ані і зрабіла.
фільмы
Навучаючыся ў Вышэйшай нацыянальнай кансерваторыі драматычнага мастацтва, дзяўчына зарабляе на жыццё ў кабарэ «Роз Руж». Да канца вучобы Жырардо паспявае засвяціцца ў двух тэатральных пастаноўках, за якія атрымлівае прызы. У 1954 годзе па рэкамендацыі выкладчыкаў ВНУ трапляе ў тэатр «Камедзі Франсэз», дзе першы час гуляе другарадныя ролі бойкіх і дасціпных дзяўчат.
У наступным годзе ўпершыню з'яўляецца на шырокім экране ў фільме «Трынаццаць за сталом» - экранізацыі рамана Агаты Крысці. Да гэтага актрыса знялася ў эпізадычнай ролі ў «Пігаль-Сен-Жэрмэн-дэ-Прэ» (1950), але пры мантажы эпізод, у якім засвяцілася Ані, выразалі.
У 1956 году Жан Кокто прапанаваў Ані галоўную ролю ў сваім новым тварэнні «Пішучая машынка». Драматург разглядзеў у дзяўчыне талент да выканання драматычных роляў (да гэтага за Жырардо было замацавана амплуа камедыйнай акторкі). Падчас падрыхтоўкі да спектакля дапамог Ані змяніць імідж.
«Пішучая машынка» мела аглушальны поспех. Пастаноўку абмяркоўвалі ўсе тэматычныя выданні, а прэстыжны часопіс «Заклад матч» прысвяціў Жырардо асобны артыкул на некалькі старонак з фота Ані. У тым жа годзе актрыса здымаецца ў фільме «Чалавек з залатым ключом», за які атрымлівае прэмію Сюзаны Бьяннети. Таксама ў гэтым годзе выходзіць тэлевізійны фільм «Прайграванне забаронена».
У кіраўніцтве «Камедзі Франсэз» зразумелі, што могуць пазбавіцца Жырардо, таму прапанавалі акторцы кантракт, згодна з якім яны павялічваюць ёй зарплату, але абмяжуюць ў плане творчасці. Такая кабала дзяўчыну не задавальняла, да таго ж Ані ўжо адчула любаты здымак у кіно, таму ў 1957 году Жырардо сыходзіць з тэатра, якому прысвяціла тры гады свайго жыцця.
У гэтым жа годзе яе можна ўбачыць у фільмах «Уключаны святло», «Каралеўская ноч» і «Уключаны чырвонае святло». Але і пра тэатральнай дзейнасці акторка не забывае. Спектакль па п'есе Уільяма Гібсана «Двое на арэлях», які выйшаў у 1958 годзе, крытыкі і гледачы прынялі добра. У сваім інтэрв'ю часопісу «яна» пісьменнік Андрэ Маруа пахваліў акторку і назваў яе і Жанну Мора лепшымі акторкамі свайго пакалення.
З 1958 года Жырардо актыўна здымаецца ў кіно. Яе партнёрамі па здымачнай пляцоўцы становяцца акцёры-легенды, сярод якіх - Жан Габен, Жан-Поль Бельмандо, Філіп нуар, Ален Делон і Луі дэ Фюнес. Пазней да іх далучыцца і Жэрар Дэпардзье.
У 1960 годзе выйшаў фільм «Рока і яго браты», у якім Ані выконвае ролю прастытуткі Надзі. Акрамя Жырардо і Делона, у фільме зняўся Рэната Сальватору, праз два гады стаў мужам актрысы. 1965 год адзначаны стужкай «Тры пакоі на Манхэтэне» Марсэлю Карне, за ўдзел у якой дзяўчыну ўзнагароджваюць Кубкам Вольпе. Адбываецца гэта на фестывалі кіно ў Венецыі.
У 1967 году Ані знаёміцца з Клодам Лелушам. У гэтага рэжысёра дзяўчына знялася ў 5 фільмах, першым з якіх стаў «Жыць, каб жыць». У гэтай стужцы акторцы дастаецца гераіня, лёс якой ўскладняецца цяжкасцямі на асабістым фронце - новае амплуа для Жырардо. Пасля гэтага яе часта можна ўбачыць у аўтарскіх фільмах Марка Фэрэры, Гі Жыле іх калегаў па цэху. Тады ж упершыню з'яўляецца ў рускім фільме «Журналіст», знятым Сяргеем Герасімавым.
У сямідзесятых гадах імя Ані Жарардо часта з'яўляецца на старонках часопісаў і газет. Большасць фільмаў актрысы тых часоў - камедыі, лепшымі з якіх становяцца «Старая панна», «Суп», «паслушніца» і «сварак». У 1977 годзе актрыса атрымлівае прэмію «Сезар» за фільм «Доктар Франсуаза Гаяна» і прэмію Донателло за стужку «Бяжы за мной, каб я цябе злавіла». Таксама ў гэтым годзе выходзіць «Апошні пацалунак» Далорэс Грассиан, у якім Жырардо выконвае ролю таксистки, рассталася са сваім хлопцам.
У 1980 здымаецца ў меладраме «Сэрца навыварат». Васьмідзесятыя даліся акторцы складаней. Віной таму былі няўдачы на тэатральных падмостках. Першым ударам для Жырардо стаў правал мюзікла «Выпраўлена і дапоўнена», другім - траўма, атрыманая падчас спектакля «Маргарыта і іншыя». Ані ўклала ў іх свае грошы і прагарэла. Каб не збанкрутаваць зусім, прадае сваю кватэру ў Парыжы.
Жырардо ўпадае ў дэпрэсію. На экранах кінатэатраў з'яўляецца рэдка, усё часцей - на ТБ. У 1989 годзе зноў здымаецца ў фільме «Рут», пастаўленым рускім рэжысёрам. Год праз Жырардо атрымлівае прэмію «7 d`or» за ўдзел у серыяле «Вецер жніва» Жана Сагола. У 1993 годзе актрыса наведвае Расію. Вынікам гэтага візіту становіцца спектакль «Мадам Маргарэт» Валерыя Ахадова, пастаўлены ў драматычным тэатры імя Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна ў горадзе Магнітагорску.
У 1996 годзе Жырардо атрымлівае прэмію «Сезар» за ролю ў экранізацыі рамана Віктара Гюго «Адрынутыя» (дзе ў чарговы раз яе партнёрам быў Жан-Поль Бельмандо). У 2001 годзе здымаецца ў стужцы аўстрыйца Міхаэля Ханеке «Піяністка», за які таксама атрымлівае «Сезар».
Праз год акторку ўзнагароджваюць адразу двума прэміямі «Мальер» за яе тэатральныя дасягненні. У 2004 годзе актрыса зноў супрацоўнічае з Ханеке. Вынікам гэтай працы становіцца стужка «Схаванае». Апошняй роляй Ані Жырардо стала роля мадам Жырар ў рускім серыяле «верхаводы» у 2008 годзе. За ўсё жыццё знялася больш чым у 170 фільмах.
Асабістае жыццё
У 1962 году акторка адзіны раз у жыцці выходзіць замуж. Яе мужам становіцца акцёр Рэната Сальватору. У тым жа сёлета 5 ліпеня ля пары нараджаецца дачка Джулія, якая таксама становіцца актрысай. Да канца шасцідзесятых Сальватору і Жырардо жывуць асобна адзін ад аднаго, але афіцыйна ў шлюбе складаюцца да 1988 года - у гэтым годзе Рэната памірае.Аб іншых раманах Ані Сюзанн пацверджаных дадзеных няма, а вось чутак хапае. Часцей за ўсё гавораць аб раманах з Аленам Делоном і Жан-Полем Бельмандо. Ледзь радзей - пра раман з рэжысёрам Клодам Лелушам. Але ўспрымаць гэтыя чуткі ўсур'ёз не варта.
смерць
У 2006 годзе сваякі Жырардо абвясцілі аб тым, што ў акторкі выявілі прагрэсавальную хвароба Альцгеймера. Праз чатыры гады Ані перастала пазнаваць родных, а аб сваім мінулым памятала толькі асобныя моманты.
Дачка Джулія перавезла маці ў вёску ў 50 кіламетрах ад Парыжа, дзе 28 лютага 2011 года Ані і памерла. Пахавалі Жырардо на 49 участку могілак Пер-Лашэз. Праводзіць акторку ў апошні шлях прыйшлі многія калегі па цэху.
фільмаграфія
- 1955 - «Трынаццаць за сталом»
- 1956 - «Чалавек з залатым ключом»
- 1960 - «Рока і яго браты»
- 1964 - «Суп»
- 1965 - «Тры пакоі на Манхэтэне»
- 1967 - «Жыць, каб жыць»
- 1972 - «Старая панна»
- 1977 - «Бяжы за мной, каб я цябе злавіла»
- 1980 - «Сэрца навыварат»
- 1989 - «Рут»
- 1990 - «Вецер жніва»
- 1996 г. - «Адрынутыя»
- 2001 года - «Піяністка»
- 2004 г. - «Схаванае»
- 2008 - «верхаводы»