біяграфія
Уладзімір Андрэеў - таленавіты акцёр, тэатральныя і кінематаграфічныя ролі якога запаміналіся з першых жа хвілін. Уладзімір Аляксеевіч не толькі выдатна ўжываўся ў вобразы сваіх герояў, але і вучыў акцёрскаму майстэрству студэнтаў. За вялікую творчую біяграфію Уладзімір Андрэеў узнагароджаны званнем народнага артыста СССР і РСФСР, а таксама некалькімі дзяржаўнымі прэміямі.Дзяцінства і юнацтва
Дзяцінства Уладзіміра Андрэева прайшло ў Маскве, на Вялікай Спаскай вуліцы. Будучы акцёр нарадзіўся 27 жніўня 1930 гады. Бацькі Уладзіміра Аляксеевіча не мелі дачынення ні да тэатральным асяроддзі, ні да іншых творчым прафесіях, аднак увесь час сачылі за тэатральнымі падзеямі, не прапускаючы ніводнай прэм'еры.
Не абмінула гэта захапленне і Уладзіміра Андрэева: хлопчык не толькі наведваў тэатр разам з бацькамі, але і з радасцю займаўся ў дзіцячым тэатральным гуртку. Крыху пазьней у гэтым жа гуртку Уладзімір Аляксеевіч пазнаёміўся з Раланам Быкавым, які і параіў юнай здольнасці паспрабаваць сілы ў паступленні ў легендарны ГІТІС.
Уладзімір Андрэеў, не раздумваючы, пачаў рыхтавацца да паступлення ў тэатральны. Будучай зорцы дапамагала таленавітая акторка Варвара Рыжова. Андрэеў з годнасцю вытрымаў уступныя іспыты, і ў 1948-м будучую зорку залічылі ў інстытут. Худруком курсу, на якім вучыўся Уладзімір Андрэеў, стаў Андрэй Лабанаў.
Акрамя Лабанава, настаўнікамі Уладзіміра Андрэева сталі папулярныя акцёры таго часу Варвара Вронская, Андрэй Ганчароў. Але, па ўласным прызнанні Уладзіміра Аляксеевіча, толькі Андрэй Лабанаў апынуўся тым чалавекам, які паўплываў на далейшы лёс пачаткоўца акцёра.
тэатр
У 1952-м Уладзімір Андрэеў скончыў інстытут. Як гэта часта здараецца, выйшаўшы са сцен тэатральнага, малады чалавек адправіўся наўпрост у тэатр. Першыя ролі Уладзіміра Аляксеевіча ўбачылі гледачы Тэатра імя М. Ярмолавай. Рэжысёрам тэатра ў той час працаваў Андрэй Лабанаў, які і запрасіў ўласнай вучня далучыцца да афіцыйнай трупе.Цэлых 18 гадоў Уладзімір Аляксеевіч будзе з радасцю выходзіць на сцэну гэтага тэатра, а ў 1970 годзе стане галоўным рэжысёрам калектыву. Пад кіраўніцтвам Уладзіміра Андрэева на сцэне Ермоловского выйдуць спектаклі «Старэйшы сын» і «Збег абставінаў» па п'есах Вампилова, а таксама пастаноўкі па сцэнарах і п'есах маладых драматургаў Эдуарда Валадарскага, Дыяса Валеева.
Нават такое багемнае месца, як тэатр, не абыходзіцца без сварак і скандалаў. Ўнутраныя канфлікты ў 1980-х ледзь было не прывялі да развалу трупы. Не ў сілах назіраць за тым, што адбываецца, Уладзімір Андрэеў пакінуў любімы тэатр і заняў месца кіраўніка Малога тэатра. Замест Уладзіміра Аляксеевіча худруком Ермоловского стаў Валерый Фокін. Аднак праз некалькі гадоў, у 1990-м, Андрэеў вярнуўся ў родны тэатр і ўжо не пакідаў яго.
Пазней акцёр прызнаецца ў інтэрв'ю, што існаванне Тэатра імя Ярмолавай сапраўды было пад пагрозай. Сітуацыя склалася так, што людзі, якія прапрацавалі дзясяткі гадоў на адной сцэне, за кароткі час сталі ці ледзь не самымі непрымірымымі ворагамі. Уладзіміру Аляксеевічу прыйшлося прыкласці масу намаганняў, каб пагасіць канфлікты. На шчасце, Уладзіміру Андрэеву гэта ўдалося. Новае пакаленне акцёраў, якое выходзіць на сцэну Ермоловского зараз, нават не падазрае пра буру і штармах, бушавалых за кулісамі тэатра ў часы перабудовы.
Акрамя ўласных акцёрскіх работ, Уладзімір Аляксеевіч вельмі шмат часу аддаваў і выкладання. У 1972-м акцёра прызначылі загадчык кафедры акцёрскага майстэрства ў родным ГІТІСе. І Уладзімір Андрэеў з гонарам справіўся з гэтай працай. Сярод вучняў майстра можна адзначыць Марыну Дзюжаў, Крысціну Арбакайтэ, Алену Якаўлеву, Віктара Евграфова, Яўгена Каменьковича, Мікалая Токарава.
фільмы
Акцёра цікавіў не толькі тэатр, Уладзімір Андрэеў здымаўся і ў кіно. Самымі яркімі фільмамі з удзелам Уладзіміра Аляксеевіча сталі «Начны патруль», «Жорсткасць», «Сволачы». Шматлікім гледачам запомнілася і роля цара Салтана ў аднайменнай казцы, а фота акцёра ў вобразе пушкінскага персанажа ўпрыгожылі калекцыі кінаманаў таго часу. Таксама гледачам пакахаліся карціны «Джамайку», «Ультыматум», «Прабач мяне, Алёша».
Карціну «Страла кахання» таксама можна назваць знакавай працай акцёра Андрэева. Справа ў тым, што ў кадрах гэтага фільма Уладзімір Аляксеевіч з'явіўся разам з уласнай вучаніцай - Марынай Дзюжаў. Дзяўчына згуляла таленавіта, не выпусціўшы гонару знакамітага выкладчыка.
Сама карціна атрымалася кранальнай і вясёлай. Сюжэт гэтай каляднай камедыі просты: мужчына, воляю абставінаў вымушаны адзначаць Каляды ў купэ цягніка з спадарожнікамі, вырашае знайсці рамантычнае прыгода прама ў цягніку. Неўзабаве герой сапраўды знаёміцца з сімпатычнымі паненкамі, аднак сітуацыю ўскладняе той факт, што ў купэ з прыгажунямі едзе занудны стары Іван Пятровіч (Уладзімір Андрэеў).
Асабістае жыццё
Асабістае жыццё Уладзіміра Андрэева склалася так жа роўна і шчасліва, як і прафесійная. Шчаслівай выбранніцай Уладзіміра Аляксеевіча стала Наталля Селязнёва. Закаханыя пазнаёміліся на здымачнай пляцоўцы карціны «каліфу-бусел». Вяселле Андрэева і Селезневой адбылася ў 1968-м.А праз год, у 1969-м, Уладзімір Андрэеў стаў бацькам. Жонка падарыла мужчыну сына, якога назвалі Ягорам.
У апошнія гады Уладзімір Андрэеў, нягледзячы на які выклікае павага ўзрост, працягваў выходзіць на сцэну, арганізоўваць творчыя і паэтычныя вечары, а таксама дзяліцца ўласным досведам з маладымі талентамі.
Вольны час акцёр аддаваў перавагу прысвячаць сям'і. Таксама вядома, што Уладзімір Андрэеў любіў жывёл. Па ўласным прызнанні, Уладзімір Аляксеевіч ніколі не праходзіў міма бяздомнага сабакі ці ката, кожнага беспрытульніка акцёр адпраўляў у прытулак. А адна сабака, выратаванае акцёрам, доўгі час жыла ў Ермоловском тэатры і нават удзельнічала ў пастаноўцы «Нахлебнік».
смерць
27 жніўня 2020 года Ўладзімір Андрэеў адсвяткаваў 90-годдзе, а праз 2 дні, 29 жніўня, акцёра не стала. Пра смерць мужа паведаміла Наталля Селязнёва. Яна распавяла, што Андрэеў адчуваў недамаганне на святкаванні юбілею з-за хранічнай хваробы сэрца.
фільмаграфія
- 2009 г. - «Сёмін»
- 2008 - «Прынцэса цырка»
- 2006 - «наркозу не будзе»
- 2004 г. - «Сволачы»
- 1999 - «Ультыматум»
- 1992 - «Цішыня»
- 1989 - «Сувенір для пракурора"
- 1987 - «Джамайку»
- 1983 - «Прабач мяне, Алёша»
- 1977 - «Гонкі без фінішу»
- 1966 - «Казка пра цара Салтана»
- 1961 - «Бітва ў дарозе»
- 1959 - «Жорсткасць»
- 1956 - «Чалавек нарадзіўся»
- 1954 - «Верныя сябры»