біяграфія
Высакародная прыгажосць Нэлі проса з цяжкасцю вязалася з савецкім экранам - занадта шмат чаго гэта і мудрасці ў позірку. Жанчына карысталася папулярнасцю ў рэжысёраў і знайшла водгук у сэрцах мільёнаў прыхільнікаў кіно. Сучасны глядач ведае Нэлі Мікалаеўну як акторку шматсерыйных фільмаў.Дзяцінства і юнацтва
Аб дзяцінстве Нэлі проса (у дзявоцтве Тиеннал) амаль нічога не вядома. Радзіма актрысы - Талін, нарадзілася ў сям'і вайскоўца 1 студзеня 1947 гады. Марыла аб сцэне з ранніх гадоў. Пасля школы сабрала валізкі і адправілася паступаць у тэатральны, у Маскву. Бацька не падзяляў жаданне дачкі і перад ад'ездам нават паставіў ультыматум: альбо Нэлі застаецца, або ніколі не вяртаецца дадому. Дзяўчына аддала перавагу другі варыянт.
Сімпатычнай эстонкам ўдалося паступіць у Дзяржаўны інстытут тэатральнага мастацтва - патрапіла ў майстэрню Рыгора конскага і Вольгі Андровская. У 1969 году пачаткоўка акторка далучылася да трупы Тэатра імя Массавета, дзе за час працы прымерыла вобразы гераінь з сусветнага рэпертуару.
У скарбонцы актрысы - ролі донны Ганны са спектакля «Маленькія трагедыі», Гонерильи з «Караля Ліра», лэдзі Бейконсфилд з пастаноўкі «Дзіўная гісторыя доктара Джэкіла і містэра Хайда» і мноства іншых. Атрымалася папрацаваць з Фаіны Раневской і Любоўю Арловай.
Дарэчы, Нэлу не выканала волю бацькі: хоць дадому і не вярнулася назусім, у горад дзяцінства прыязджала не раз. У пачатку другога тысячагоддзя перавезла хворую маці ў Маскву.
фільмы
У 1969 годзе на экраны выйшла першая стужка з удзелам Нэлі проса - дасталася роля Яраслаўны ў пастаноўцы «Князь Ігар». Дэбютную працу заўважылі рэжысёры і пачалі запрашаць акторку на галоўныя ролі ў кіно. Сёння фільмаграфія проса змяшчае больш за 60 фільмаў. Знаёмая гледачу па карцінах «Гардэмарыны, наперад!», «Райскія яблычкі», «Стрэл у спіну» і іншым. Кожны год быў адзначаны новым фільмам з яе ўдзелам.
У яе рэпертуары - вобразы рокавых жанчын і адкрытых прасцячак, даводзілася ўжывацца ў ролі арыстакратак і падступных дам. Мікст прыгажосці і акцёрскага таленту з кожнай працай дадаваў прыхільнікаў, адзначылі жанчыну і на афіцыйным узроўні - у 1989 году Нэлі Мікалаеўна атрымала званне заслужанай артысткі РСФСР.
Нэлі проса і савецкаму гледачу запомнілася праца ў пастаноўцы Элема Клімава «Агонія». Ролю Сашенька далася няпроста, ўскладніў задачу эпізод, раптам даданыя ў сцэнар - Нэлі павінна распрануцца перад камерай. Актрыса успамінае, што зрабіць гэта было сорамна, нават нягледзячы на паўпустую здымачную пляцоўку - многія па загадзе рэжысёра тактоўна яе пакінулі. Нэлі справілася, але крыху пазней сцэну прыйшлося пераздымаць.
Дзясятай па ліку роляй у кіно стала жонка Самахвалава са знакамітага «Службовага рамана». Статную акторку з яркай знешнасцю Эльдар Разанаў палічыў лепшай кандыдатурай, бо ў Самахвалава усё па вышэйшым разрадзе - і пасаду, і кватэра, і жонка.
У канцы 90-х гадоў Нэлі Прасяная пачала здымацца ў серыялах. Акторцы даставаліся ролі мам, да чаго Нэлі Мікалаеўна ставілася спакойна - такая праца, ды і ўзрост ужо адпавядаў вобразаў. У творчай біяграфіі з'явіліся ўпадабаныя гледачу шматсерыйныя стужкі «Дзве лёсу», «Казляня ў малацэ», «Востраў непатрэбных людзей».
Прасяная лічыць, што ў серыялах гуляць нашмат складаней, чым у кіно і тэатры, але праца ў шматсерыйных стужках прыносіць ільвіную долю заробку. Аднак актрыса выбарчая - не пагодзіцца на ролю, калі не падабаюцца партнёры, рэжысёр ці сцэнар.
Асабістае жыццё
Нэлі Мікалаеўна адчувае сябе абдзеленай ў каханні жанчынай, і гэта пры тым, што недахопу ў кавалерах не адчувала. У асабістым жыцці актрысы ёсць двое мужчын. Першы - аднакурснік - пратрымаўся ў статусе афіцыйнага мужа менш за год. Пара вырашыла, што са штампам у пашпарце паспяшалася і раптоўна развялася. У інтэрв'ю Нэлі Мікалаеўна не любіць пра яго распавядаць, прызнаецца, што і мужам яго не лічыла.
Другі раз у ЗАГС акторка адправілася з калегам па цэху Аляксеем Шейниным, прычым будучы ў становішчы. Шлюб падоўжыўся сем гадоў, не вытрымаўшы выпрабаванні бытам. Рассталася пара цяжка, першы час былыя муж і жонка амаль не размаўлялі, але паступова адносіны наладзіліся. Шмат у чым дзякуючы агульнай дачкі Яўгеніі, а затым і двум унучкам - Паліне і Анастасіі.
Дачка не пайшла па слядах бацькоў, нават нягледзячы на тое, што ў дзяцінстве складала маме кампанію ў спектаклях. Жэня скончыла юрыдычны інстытут. У Сеткі лёгка знайсці сямейныя фота проса, дзе яна усміхаецца ў кампаніі унучак і дочкі.
Нэлі Прасяная больш не выходзіла замуж, хоць пасля разводу карысталася папулярнасцю ў супрацьлеглага полу. Актрыса успамінае раман з «прыемным мужчынам», маладзейшы за яе на 13 гадоў. Спачатку нічога заганнага ў адносінах не бачыла, але з часам вырашыла, што такая розніца ва ўзросце - як мінімум непрыстойна. Асабістыя страты Нэлі Мікалаеўна не выносіла аднаго на сцэну. Гэтаму акторку навучыў яшчэ ў інстытуце Рыгор Конскі фразай:
«Усё, што адбываецца з вамі ў тым жыцці, усе - за гэтымі дзвярамі!»Паўтараць не прыйшлося. У адрозненне ад акторак-аднагодак Нэлі Прасяная не клалася пад нож пластычнага хірурга. Страх старасці і ўзросту дапамагае перамагчы аўтатрэнінг - кожную раніцу актрыса пачынае з дыфірамбаў маршчынамі.
Нэлі Прасяная зараз
Цяпер гульнёй Нэлі Мікалаеўны па-ранейшаму можна атрымаць асалоду ад ў Тэатры Массавета. Актрыса гуляе Лізавета Пракопаўна Епанчину ў спектаклі «Ідыёт», ёй належыць ролю мадам дэ Воланж ў пастаноўцы «Небяспечныя сувязі», а ў «Дзіўнай гісторыі доктара Джэкіла і містэра Хайда» Прасяная паўстае ўладальніцай кабарэ лэдзі Бейконсфилд.
Кіно актрыса таксама не пакідае. У 2017 годзе тэлеканал «Расія» прадставіў прэм'еру дэтэктыўнага серыяла «Асінае гняздо» ад рэжысёра Сяргея Ляліна. На здымачнай пляцоўцы Нэлі Прасяная сустрэлася з Марыяй Куліковай, Лізаветай Арзамасава, Андрэем Чарнышова, Яўгеніяй Сіманавай, Яўгенам Сидихиным.
фільмаграфія
- 1969 - «Князь Ігар»
- 1970 г. - «Збянтэжанасць»
- 1971 - «Сіняе неба»
- 1971 - «Маладыя»
- 1974 - «Агонія»
- 1976 - «Легенда пра Тыле»
- 1977 - «Службовы раман»
- 1979 г. - «Стрэл у спіну»
- 1982 - «Смерць на ўзлёце»
- 1987 - «Гардэмарыны, наперад!»
- 2002 - «Дзве лёсу»
- 2003 - «казляня ў малацэ"
- 2003 - «На рагу, у Патрыярхавых -3»
- 2004 г. - «Паўночны сфінкс»
- 2005 - «Я не вярнуся»
- 2006 - «Пад Вялікі Мядзведзіцай»
- 2007 - «Абарона супраць»
- 2008 - "Райскія яблычкі»
- 2009 г. - «Шлюб па завяшчанні»
- 2010 - «Сувязь часоў»
- 2011 - «Востраў непатрэбных людзей»
- 2012 - «Толькі пра каханне»
- 2013 - «Шлюб па завяшчанні - 3. Танцы на вуглях»
- 2014 - «Кто-то губляе, хтосьці знаходзіць»
- 2016 - «Асінае гняздо»