біяграфія
Сучасная сусветная літаратура, і расійская у прыватнасці, запоўненая пісьменнікамі-аднадзёнкамі, але пры гэтым адчувае дэфіцыт якасных твораў, падымалых актуальныя тэмы. А яшчэ 38 гадоў таму ў выпуску «Маскоўскага камсамольца» з'явілася невялікае верш нікому тады яшчэ не вядомага паэта Палякова Юрыя. Талент маладога паэта ацанілі і чытачы, і літаратурныя крытыкі, таму ўжо ў 1982 годзе малады чалавек рэгулярна друкаваўся ў літаратурных выданнях.Дзяцінства і юнацтва
Палякаў Юрый Міхайлавіч нарадзіўся ў простай маскоўскай сям'і 12 лістапада 1954 года. Міхаіл Цімафеевіч Палякоў працаваў на заводзе электраманцёрам, а Лідзія Ільінічна па спецыяльнасці тэхнолаг. Яшчэ дзіцем хлопчык любіў чытаць, у падлеткавым узросце пачаў пісаць вершы. Біяграфія пісьменніка не раскрывае факты пра яго дзяцінстве, таму пра тое, як рос Юрый, практычна нічога не вядома.
Літаратурны талент адоранага хлопца адкрыла яго настаўніца рускай мовы і літаратуры. Улічваючы здольнасці і схільнасці юнака, з будучай прафесіяй ён вызначыўся лёгка. Скончыўшы школу, Юрый паступіў у Маскоўскі абласны педагагічны інстытут ім. Н.К. Крупскай (цяпер Маскоўскі дзяржаўны абласны універсітэт).
Яшчэ студэнтам Юрый выкладаў рускую мову і літаратуру ў маскоўскай школе. А ў 19 гадоў Палякоў запісаўся ў Літаратурную студыю пры Маскоўскім гарадскім камітэце Усесаюзнага ленінскага камуністычнага саюза моладзі ў Маскве.
Атрымаўшы дыплом па спецыяльнасці руская філалогія, малады чалавек чытаў курс рускай мовы і літаратуры ў адмысловым агульнаадукацыйнай установе для працуючых маладых людзей - школе рабочай моладзі. Але неўзабаве Юрый адправіўся ў войска. Падчас службы чэпкі погляд і крытычны розум пачаткоўца пісьменніка адзначалі ўсе недахопы воінскай службы Савецкага Саюза.
У першую чаргу пабіў Юрыя ўзровень дзедаўшчыны ў расійскай арміі. Тэрміновую вайсковую службу Палякоў праходзіў зараджалым самаходную артылерыйскую ўстаноўку «Акацыя» у Групе савецкіх войскаў у Германіі - аператыўна-стратэгічным фарміраванні войскаў Узброеных Сіл СССР. Тады ў яго галаве ўжо спела вобраз будучага твора.
літаратура
Наведаўшы семінар савецкай паэткі Ларысы Мікалаеўны Васільевай, Юрый пачаў адточваць сваё майстэрства ў напісанні вершаў. Прозе пачатковец пісьменнік вучыўся ў Вадзіма Вітальевіча Сікорскага. У 1974 годзе, калі Юрый яшчэ быў студэнтам філалагічнага факультэта, у штодзённым перыядычным выданні «Маскоўскі камсамолец» апублікавалі першы верш Палякова, а праз тры гады ў гэтай жа газеце выйшаў ужо цэлы цыкл вершаў маладога паэта.
Падчас службы ў шэрагах савецкай арміі Юрый выношваў ідэю будучай аповесці, аднак, вярнуўшыся ў Маскву, уладкаваўся ў школьны аддзел Бауманская раённага камітэта камсамола, адклаўшы на час літаратурная творчасць. Але прапрацаваўшы ўсяго адзін год, Палякоў стаў карэспандэнтам штотыднёвай газеты праўлення і парткама пісьменніцкай арганізацыі Саюза Пісьменнікаў Расійскай Савецкай Федэратыўнай Сацыялістычнай Рэспублікі ў Маскве «Маскоўскі літаратар».
З часам таленавіты журналіст заняў пасаду галоўнага рэдактара. У 1979 г. Юрый пачаў супрацоўнічаць з грамадска-палітычным штотыднёвікам «Літаратурная газета». Працуючы ў публіцыстыцы, Палякоў не пакідаў планаў на літаратурную дзейнасць. У 1979 г. Юрый апублікаваў першы паэтычны зборнік «Час прыбыцця», а праз два гады выйшла кніга вершаў «Гутарка з адным". Але вершы не прынеслі доўгачаканай папулярнасці аўтару.
Яшчэ на пачатку 1980-х гадоў Юрый сеў за сваю першую сур'ёзную працу «Сто дзён да загаду". Ідэю творы Палякоў выношваў яшчэ з часоў службы ў войску. У аснову аповесці легла асноўная на той момант сацыяльная праблема савецкай арміі - дзедаўшчына. Нягледзячы на відавочную мастацкую каштоўнасць творы, ваенная цэнзура не прапусціла яго ў друк.
Толькі ў 1987 годзе, у перыяд нестабільнай палітычнай сітуацыі ў краіне, пасля інцыдэнту з нямецкім самалётам, селы ў самым цэнтры Масквы, Андрэй Дзмітрыевіч Дементьев - галоўны рэдактар літаратурна-мастацкага часопіса «Юнацтва» прыняў рашэнне апублікаваць аповесць Палякова. На пярэчанні цэнзараў Дементьев адказаў у рэзкай форме, нагадаўшы пра падзеі з нямецкім самалётам, што паслужылі правалам савецкай арміі.
У 1990 годзе на тэлевізійныя экраны выйшаў фільм рэжысёра Хусэйна Эркенова, у аснову якога лягла аповесць Юрыя. Аднак сам аўтар ацаніў яго невысока, заявіўшы, што ён зняты не рэалістычнае, а ў стылі сюррэалізму. Двума гадамі раней «Ста дзён да загаду" у тым жа выданні апублікавалі аповесць «ПП раённага маштабу», якая таксама была экранізавана.
Стаўшы папулярным, Юрый Міхайлавіч у 1990-х гадах мінулага стагоддзя выпусціў некалькі сацыяльна-філасофскіх раманаў, якія былі высока ацэнены як чытачамі, так і крытыкамі.
Адначасова з літаратурнай працай пісьменнік рыхтаваў кандыдацкую дысертацыю, прысвечаную творчасці савецкага паэта і пісьменніка Георгія Кузьміча Суворава. У 1981 г. Юрый Міхайлавіч абараніў дысертацыю, атрымаў навуковую ступень кандыдата філалагічных навук і стаў членам Саюза Пісьменнікаў СССР.
У 2001 годзе Палякоў заняў пасаду галоўнага рэдактара «Літаратурнай газеты», з якой супрацоўнічаў на працягу 22 гадоў. Шырокую папулярнасць у публіцыстыцы пісьменнік набыў у 2000-х гадах пасля выхаду ў свет сацыяльна-палітычных нарысаў «Маўчанне Крэмль».
Сярод літаратурных крытыкаў творчасць Юрыя Палякова прынята адносіць да стылю гратэскнага рэалізму. Пасля распаду Савецкага саюза кнігі Палякова былі перакладзены на замежныя мовы, уключаны ў школьную праграму, а тэксты вершаў ляглі ў аснову песень.
Дабіўшыся славы на літаратурнай ніве, Юрый Міхайлавіч адправіўся пакараць расійскае тэлебачанне. У 2010 годзе пісьменнік з'явіўся на экранах у ролі вядучага праграмы «Кантэкст» на дзяржаўным канале «Расія-Культура». Дзякуючы актыўнай сацыяльнай і палітычнай пазіцыі праз два гады Юрыя Міхайлавіча ўключылі ў спіс давераных асоб В. В. Пуціна.
Асабістае жыццё
Пра асабістае жыццё Юрый Міхайлавіч аддае перавагу не казаць. Вядома, што пісьменнік жанаты на Наталлі Іванаўне Паляковай, якая па прафесіі праграміст.
У шлюбе ў пары з'явілася адзіная дачка Аліна, якая пайшла па слядах бацькі і стала філолагам. Аліна Юр'еўна замужам за Максімам Шелудяковым. Дачка Палякова нарадзіла пісьменніку дваіх унукаў - Ягора і Любоў.
Юрый Палякоў зараз
Захапіўшыся палітыкай, пісьменнік не пакінуў мастацтва, але трохі змяніў кірунак дзейнасці. Зараз Юрый Міхайлавіч піша п'есы, якія збіраюць поўныя залы не толькі ў расійскіх тэатрах, але і за межамі краіны. Зараз пісьменнік стаў актыўным палітычным дзеячам, уваходзіць у склад Савета па культуры і мастацтву і ў прэзідыум Таварыства рускай славеснасці.
Увосень 2016 гады выйшла ў свет кніга з серыі «Жыццё выдатных людзей" пад назвай «Апошні савецкі пісьменнік», прысвечаная творчасці Юрыя Палякова. А ў студзеня 2017 аўтар прадставіў чытачам зборнік вершаў, апавяданняў і эсэ «пералётных эліта».
Улетку 2017 году Юры Міхайлавіч прыняў удзел у літаратурным фестывалі «Волжская хваля», які праходзіў у выглядзе семінараў і круглых сталоў на параходзе, здзяйсняюць круіз па Волзе. Улічваючы актыўную палітычную пазіцыю пісьменніка, у лістападзе 2017 гады ён наведаў Севастопаль, дзе правёў творчы вечар з прыхільнікамі сваёй творчасці. Па той жа прычыне Юрыю Міхайлавічу забаронены ўезд на тэрыторыю суседняй Украіны.
У гэтым жа 2017 выйшла кніга «Па той бок натхнення», якую сам аўтар называе «мемуарнай публіцыстыкай». У творы Юрый Міхайлавіч раскрывае сакрэты поспеху сваіх работ, распавядае пра палітычныя і культурныя падзеі ў Расіі ў 90-х у цэлым і ў тварах (напрыклад, успамінае знаёмства і смерць знакамітага журналіста Уладзіслава Лісцьева).
Акрамя таго, Юрый Палякоў - часты госць на палітычных ток-шоў на тэлебачанні і радыё. У праграме «Асобная думка», якая выходзіць у эфіры радыёстанцыі «Эхо Москвы», пісьменнік з'яўляецца ці ледзь не штомесяц, абмяркоўваючы з вядучым вострыя палітычныя і сацыяльныя пытанні сучаснай Расіі.
бібліяграфія
- 1979 г. - «Час прыбыцця»
- 1981 - «Гутарка з адным"
- 1985 - «ПП раённага маштабу»
- 1987 - «Сто дзён да загаду"
- 1990 - «Апофегей»
- 1994 - «Демгородок»
- 1995 - «Казляня ў малацэ»
- 1999 - «Порнократия»
- 2005 - «Грыбны цар»
- 2008 - «Гіпсавы трубач, ці Канец фільма»
- 2015 - «Каханьне ў эпоху пераменаў»
- 2017 - «Па той бок натхнення»