біяграфія
Уладзімір Быстров - выхаванец піцерскай футбольнай школы, былы гулец лепшых футбольных каманд краіны - «Спартака» і «Зеніта». Акрамя гэтага, футбаліст запомніўся самымі нечаканымі і скандальнымі трансферамі ў гісторыі расійскай прэм'ер-лігі.Дзяцінства і юнацтва
Уладзімір Сяргеевіч Быстров нарадзіўся ў апошні дзень студзеня 1984 г. горадзе Луга, што ў Ленінградскай вобласці. Як і ўсе хлапчукі, цікавіўся ў дзяцінстве шмат чым - баскетбол, тэніс, футбол. Бацька Уладзіміра гуляў у мясцовым клубе, ён і прывёў сына-падлетка ў дзіцяча-юнацкую спартыўную школу «Змена». Дарэчы, з 2009-га школа ўваходзіць у структуру футбольнай Акадэміі клуба «Зеніт», сярод яе выпускнікоў - Уладзіслаў Радзім, Вячаслаў Малафееў, Андрэй Аршавін.
Каб не марнаваць час на дарогу, бацька зняў у Піцеры кватэру, дзе Уладзімір жыў пад наглядам бабулі. Трэніроўкі тры разы на тыдзень пад кантролем прафесійных трэнераў дапамаглі Уладзіміру развіць навыкі і дасягнуць таго ўзроўню, які дазваляў гуляць у сур'ёзную гульню. Быстрова за хуткасныя якасці паставілі паўабаронцам флангаў. У 1999 годзе ў складзе клуба «Змена» Уладзімір выйграў юнацкі чэмпіянат Расіі. З 2001-га, пасля заканчэння школы, Быстров гуляў у дублі «Зеніта».
Ва Уладзіміра ёсць малодшы брат, ён зараз жыве ў Санкт-Пецярбургу, займаецца адзінаборствамі.
футбол
Першы выхад Быстрова на поле ў асноўным складзе «Зеніта» апынуўся нечаканым: сямнаццацігадовы юнак выйшаў на замену ў матчы з «Тарпеда-ЗІЛ» і прымусіў суперніка сфаліць.
Калі ў руля бел-блакітных ўстаў чэшскі трэнер Уласціміл Петржела, Уладзімір пачаў гуляць ужо ў аснове. Трэба адзначыць, што ў пачатку нулявых «Зеніт» стаяў за крок ад спусташэння і поўнага краху. Быстров ў звязку з Аляксандрам Кержакова і Андрэем Аршавін склаў касцяк адраджаюцца каманды, названы пасля залатым звяном.
У 2005-м у аднаго з лепшых хаўбек краіны здарыўся канфлікт з трэнерскім штабам Петржелы. Улетку Быстров за 4 млн еўра перайшоў да прынцыповай суперніку - маскоўскаму «Спартаку». Змена клуба футбалістам апынулася громам сярод яснага неба для фанатаў "Зеніта", уладальнікам каманды прыйшлося выслухаць шквал гнеўнай крытыкі. Да гэтага дадалася цяга да казіно галоўнага трэнера і невыразная сітуацыя з трансферам Аршавіна. Сам футбаліст патлумачыў жаданне гуляць у «Спартаку» магчымасцю трапіць у Лігу чэмпіёнаў.
Быстров, хоць і прыйшоў на новае месца з траўмай, хутка там асвоіўся, дапамог «Спартаку» заняць другі радок у турнірнай табліцы чэмпіянату Расіі і прайсці ў Лігу чэмпіёнаў. За «Спартак» паўабаронца згуляў 137 матчаў.
У 2009-м адбыўся не менш шакавальны камбэк Уладзіміра Быстрова ў піцерскі «Зеніт». У Спартакаўскай кантракце значыўся пункт, па якім футбаліста адпусцілі б за 15 млн еўра. Аднак па запэўненнях прадстаўніка «Зеніта», хаўбек абышоўся клубу ў 9 млн еўра, а зарплата гульца ў 4 млн еўра не знайшла пацверджання.
Заўзятары зараз ужо абедзвюх каманд не даравалі футбаліста, груба абражалі і труцілі гульца як на арэне, так і за яе межамі. Клуб нават вырашыў выступіць з афіцыйным зваротам да фанацкіх груповак. Некаторы час паўабаронца перасоўваўся з аховай, але вытрымаў хвалю негатыву.
Брамнік Саслан Джанан, аднаклубнік Уладзіміра па «Спартаку», заявіў, што чырвона-белыя прадалі Быстрова акрамя яго волі. Заўзятары і зусім выказалі здагадку, што пераход выраблены па «званку зверху». У складзе роднага клуба Уладзімір удзельнічаў у 85 матчах, выйграў два чэмпіянату краіны і Суперкубак Расіі.
Затым акцыянерам «Зеніта» стаў «Газпром», памянялася ўся клубная палітыка, з'явіліся зорныя легіянеры. На гэтым фоне Быстров ў 2014-м на правах арэнды з'явіўся ў Махачкалінскім «Анжы», які на той момант славіўся самым вялікім капіталам і сумамі кантрактаў.
Улетку гэтага ж года Уладзімір падпісаў кантракт з клубам «Краснадар». Па заканчэнні трохгадовага пагаднення Быстров перайшоў у малады клуб Ленінградскай вобласці пад назвай «Тосна».
Уладзімір гуляў таксама і за зборную каманду Расіі, куды яго запрасілі ў 2004 годзе. На еўратурніры таго года аказаўся самым маладым гульцом у камандзе. У 2008-м заваяваў бронзавы медаль еўрапейскага чэмпіянату. Акрамя гэтага, удзельнічаў у матчах адборачнага цыклу чэмпіянату свету-2014.
У таварыскай сустрэчы з Літвой забіў тысячны гол зборнай за ўсю гісторыю расійскага футбола. Уладзіміру прыпісваюць аўтарства тэрміна «суддзя-скандынаў», які прагучаў у пасляматчавым інтэрв'ю Быстрова, які гуляў яшчэ за моладзевы склад зборнай краіны. Тады сустрэчу з дацкай зборнай абслугоўваў рэферы з Ірландыі, падчас матчу ён не залічыў расейцам некалькі галоў.
Асабістае жыццё
Са студэнткай Акадэміі фізічнай культуры і спорту імя Лесгафта Алёнай Астапава Уладзімір пазнаёміўся ў кафэ ў 2003 годзе. Алёна ведала, што Быстров - футбаліст, але не ставіла мэту пазнаёміцца з папулярным чалавекам. У 2004-м у пары нарадзілася дачка Даша, праз пяць гадоў - другая дачка Улада.
Алёна кінула інстытут, развіталася з марай аб тэнісным корце, а потым з'ехала з Уладзімірам у Маскву. Законнай жонкай дзяўчына стала ў снежні 2006 года.
Алёна гатовая ўсюды ісці за мужам, але ў футбольныя справы не ўмешваецца. Падчас чэмпіянату Еўропы-2008 яна трое сутак правяла за рулём аўтамабіля, каб прыехаць у Германію і падтрымаць Уладзіміра. Але дамаглася сямейнай ідыліі, па чутках, пара з цяжкасцю. Нібыта адзін час Алена з маленькай Дашай жыла ў сяброўкі Марыі, былой жонкі Аляксандра Кержакова.
У біяграфіі Уладзіміра прысутнічае змрочная старонка. У 2015-м, калі футбаліст знаходзіўся ў Іспаніі, яго дом у катэджным пасёлку пад Піцерам падвергнуўся ўзброенага рабаўніцтва.
Выкрадальнікі збілі вартаўніка, забілі сабаку, панеслі ювелірныя ўпрыгажэнні Алены і ўзнагароды Быстрова. Справа засталося нераскрытым. Медалі чэмпіянатаў Расіі і Еўра-2008 паабяцаў аднавіць Віталь Мутко, але так нічога і не зрабіў.
Уладзімір захапляецца рыбалкай, ня аматар сацыяльных сетак. У «Инстаграме», «Фэйсбуку», ва «Укантакце» існуе з дзесятак старонак з імёнамі Уладзіміра і Алены, але няма верыфікаваць, а частка і зусім закінутая.
Уладзімір Быстров зараз
У жніўні 2017-га Уладзімір Быстров заключыў гадавы кантракт на правах вольнага агента з клубам «Тосна». У камандзе трэнераў футбаліст сустрэў калегу па «Спартаку» - Уладзіміра Бесчастных.Ўзнагароды і дасягненні
- 2002 - пераможца Мемарыялу Валянціна Гранаткіна сярод юнацкіх зборных
- 2003 г. - лаўрэат прэміі «Надзея сезону»
- 2003 г. - лепшы малады футбаліст прэм'ер-лігі
- 2003 г. - уладальнік Кубка прэм'ер-лігі
- 2003,2005,2006,2007 - сярэбраны прызёр чэмпіянату Расіі
- 2008 - бронзавы прызёр чэмпіянату Еўропы
- 2010,2012 - чэмпіён Расіі
- 2011 - уладальнік Суперкубка Расіі
- 2015 - бронзавы прызёр чэмпіянату Расіі