біяграфія
Сяргей Бабурын на палітычнай арэне ўжо з 1989 года. Ён працаваў і пры Гарбачове, і пры Ельцыне, і пры Пуціне. На яго вачах «разваліўся» Савецкі Саюз, ён быў адным з 7 дэпутатаў, якія прагаласавалі супраць спынення існавання СССР.
Акрамя крытыкі, Сяргей Мікалаевіч - паспяховы навуковы дзеяч. У сапраўдны момант з'яўляецца прэзідэнтам Асацыяцыі юрыдычных ВНУ і лідэрам партыі «Расейскі агульнанароднага саюза». У снежні 2017 года абвясціў аб сваім намеры ўдзельнічаць у прэзідэнцкай гонцы. У лютым 2018 года быў афіцыйна зарэгістраваны ў ЦВК у якасці кандыдата ў прэзідэнты Расіі на выбарах 2018 года.
Дзяцінства і юнацтва
Нарадзіўся Сяргей Мікалаевіч Бабурын ў Казахскай ССР, у горадзе Сяміпалацінск, у сярэднестатыстычнай савецкай сям'і. Бацька Сяргея - Мікалай Навумовіч - працаваў школьным настаўнікам. Маці Валянціна Мікалаеўна - хірургам. У Сяргея ёсць брат Ігар, які па заканчэнні школы пайшоў у след за маці і стаў лекарам. У цяперашні час ён працуе загадчыкам аддзялення Інстытута ім. Бехцерава ў Санкт-Пецярбургу.
Дзяцінства Сяргея Бабурына прайшло ў правінцыйным гарадку Омскай вобласці - Тара. Яго бацька быў родам з Тары. Рос хлопчык вельмі цікаўным да жыцця, з дзяцінства выяўляў лідэрскія якасці. У школе вучыўся добра, таксама наведваў мастацкую школу. Яшчэ ў школьныя гады пачаў падзарабляць цесляром-бетоншчыкам.
Атрымаўшы сярэднюю адукацыю, вырашыў паступаць на юрыста ў Омскі дзяржаўны універсітэт. Дыплом атрымаў у 1981 годзе, у тым жа годзе ўступіў у КПСС, а крыху пазней быў прызваны на службу. Бабурын ўдзельнічаў у баявых дзеяннях у Афганістане. Яго ўзнагародзілі медалём «Воіну інтэрнацыяналіст ад удзячнага афганскага народа».
Вярнуўшыся з войска, Бабурын пераехаў у Ленінград, там паступіў у аспірантуру. У 1987 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю. Пасля гэтага зноў вярнуўся ў Омск, дзе яму прапанавалі пасаду намесніка дэкана на юрыдычным факультэце, а ўжо праз год ён стаў дэканам. Дарэчы, гэта быў самы малады дэкан юрыдычнага факультэта ва ўсім Савецкім Саюзе.
Сяргей Мікалаевіч 10 гадоў працаваў над доктарскай дысертацыяй і ў 1998 годзе абараніў яе. Тэмай яго даследавання сталі тэрытарыяльныя, прававыя і геапалітычныя праблемы дзяржавы.
палітыка
Першыя крокі ў палітыцы Сяргей Бабурын зрабіў яшчэ ў студэнцтве. Ён напісаў ліст Леаніду Ільічу Брэжневу, у якім паведамляе аб неабходнай рэабілітацыі Бухарына, Зіноўева, Сакольнікава. Але ліст так і засталося без адказу. У 1988 годзе ў газеце «Савецкая Расія» выходзіць артыкул «Не хачу паступіцца прынцыпамі», з якой Бабурын катэгарычна не згодны. Ён накіроўвае ў рэдакцыю абвяржэнне, такім чынам дэманструючы свае ліберальныя погляды на палітычную сітуацыю ў краіне.
У 1989 годзе Сяргей Мікалаевіч балатуецца ў народныя дэпутаты, але яго кандыдатура была адвергнутая. У наступным годзе яго ўсё ж абралі народным дэпутатам ад Омскага акругі.
Бабурын стаў лідэрам парлямэнцкай апазыцыі Барысу Ельцыну. Быў адзіным дэпутатам, які выступіў 12 снежня 1991 на парламенцкай сесіі, выказаліся супраць разбурэння Савецкага Саюза і сцвярджэнні «белавежскіх» пагадненняў. У верасьні 1993 Сяргей Мікалаевіч асудзіў дзеянні Ельцына, ён да апошняга дня заставаўся ў Доме Саветаў. Бабурына там цудам не расстралялі.
Пасля гэтых падзей ён вярнуўся ў Омск, дзе вырашыў узяць паўзу, якая апынулася нядоўгай. Ужо праз два месяцы Сяргей Мікалаевіч вярнуўся ў палітыку. У 1993 годзе быў абраны ў Дзяржаўную Думу першага склікання. У гэты перыяд Бабурын стварыў дэпутацкую групу «Расійскі шлях», якая была арыентавана на апазіцыю Барысу Ельцыну і ўраду Чарнамырдзіна.
У 1995 годзе Бабурын зноў трапіў у Дзярждуму. У тым жа годзе яго прызначылі намеснікам старшыні Парламенцкага Сходу Саюза Беларусі і Расіі. Сяргей Мікалаевіч удзельнічаў у урэгуляванні міжнародных канфліктаў. З 1992 года працаваў над пытаннямі прызнання незалежнасці Абхазіі, Прыднястроўя, Паўднёвай Асеціі.
З 2001 года Сяргей Бабурын спалучаў палітычную і навуковую дзейнасць. Ён стаў лідэрам партыі «Народная воля», а таксама ўзначаліў Расійскі дзяржаўны гандлёва-эканамічны універсітэт.
У 2014 годзе ўдзельнічаў у выбарах у Маскоўскую гарадскую Думу ад КПРФ, але не прайшоў. З 2015 года з'яўляецца прэзідэнтам Міжнароднай Славянскай акадэміі навук, адукацыі, мастацтваў і культуры. Займае пасаду галоўнага рэдактара часопіса «Славяне». У цяперашні час Сяргей Бабурын з'яўляецца лідэрам партыі «Расейскі грамадскі саюз". Як партыя арганізацыя зарэгістравана з 2011 года.
Асабістае жыццё
Са сваёй жонкай Таццянай Мікалаеўнай пазнаёміўся яшчэ падчас вучобы ў Універсітэце. Адразу пасля вяселля маладога чалавека прызвалі ў армію. Па вяртанні яны з жонкай пераехалі ў Ленінград, дзе ў 1984 годзе нарадзіўся іх першынец - Канстанцін.
У сям'і Бабурына чацвёра дзяцей. У 1990 годзе нарадзіўся іх другі сын Яўген, у 1991-м - Яраслаў. А ў 1998 годзе на свет з'явіўся іх чацвёрты сын Уладзімір.
У верасні 2016 года муж і жонка Бабурын былі ўдастоены ордэна «Бацькоўская слава».
Сяргей Бабурын зараз
У канцы снежня 2017 на з'ездзе партыі «Расійскі агульнанародны саюз» было аднагалосна прынята, што Сяргей Мікалаевіч Бабурын будзе вылучацца на пасаду прэзідэнта РФ. На афіцыйным сайце палітыка прадстаўлена ягоная палітычная праграма, з якой можа азнаёміцца любы ахвотны. Таксама Сяргей Бабурын вядзе «Твітэр», дзе рэгулярна публікуе запісы аб сваёй перадвыбарнай кампаніі.
27 студзеня 2018 года палітык здаў у Цэнтрвыбаркам звыш 120 тысяч подпісаў. І Бабурын, і ягоны перадвыбарчы штаб былі ўпэўненыя ў пэўнасці пададзеных дакументаў. Пасля таго, як подпісы праверылі, быў выяўлены мінімальны працэнт выбракоўвання - 3,18%. Такім чынам, Бабурын атрымаў дазвол на ўдзел у выбарах.
Зразумела, Сяргей Мікалаевіч значна адстае ад сваіх супернікаў. На дадзены момант яго рэйтынг невысокі, і шанцы на перамогу вельмі маленькія. Але ён працягвае праводзіць сустрэчы з выбаршчыкамі, запісваць відэа выступу.
Бабурын ў палітыцы ўжо шмат гадоў, але за ўвесь гэты час ні разу не быў заўважаны ў якой-небудзь скандальнай сітуацыі. Толькі аднойчы ён трапіў у «няміласць», і тое малдаўскіх уладаў. Сяргей Мікалаевіч ехаў на канферэнцыю ў Ціраспаль, але быў затрыманы і абвешчаны персонай нон-грата ў Малдавіі.
Не абышлося без умяшальніцтва расейскіх дыпляматаў. Дарэчы, раней з'яўлялася інфармацыя, што Сяргей Бабурын планаваў удзельнічаць у выбарах на пасаду прэзідэнта Прыднястроўя. Але сам асабіста ён гэтай інфармацыі не пацвярджаў.
стан
Па правілах прэзідэнцкіх выбараў, кандыдат павінен падаць у ЦВК інфармацыю аб сваім фінансавым стане. У выніку, агульная сума даходаў Бабурына за шэсць гадоў склала 11 401 518, 97 руб. Яго жонка ўжо выйшла на пенсію - яе даход склаў 2 246 545, 40 руб.Таксама Сяргею Мікалаевічу належыць доля (1/3) ў маскоўскай кватэры плошчай 182,6 кв.м. і машынамесца. На рахунках у яго размешчана ўсяго 130 996,07 руб. Жонка ж валодае зямельным участкам у Маскоўскай вобласці, агульнай плошчай 1 619 кв.м. і жылым домам у 414,9 кв.м.
Як і мужа, у Таццяны Мікалаеўны ёсць доля ў кватэры, а таксама яна з'яўляецца ўладальніцай кватэры ў Маскве плошчай 32,5 кв.м. На яе імя адкрыта тры рахункі, агульная іх сума складае 537 454, 77 руб.
Ўзнагароды і дасягненні
- 1999 - Ганаровы грамадзянін абшчыны Земун горда Белграда (Сербія)
- 2005 - Ордэн "Гонар і пашана» II ступені (Абхазія)
- 2005 - Медаль Кангрэса Філіпін «За дасягненні»
- 2006 - Кавалер ордэна Дружбы (Расія)
- 2008 - Ганаровы грамадзянін Абхазіі
- 2009 г. - Ордэн Дружбы (Рэспубліка Паўднёвая Асеція)
- 2009 г. - Заслужаны юрыст Рэспублікі Паўночная Аланія
- 2009 г. - Ордэн святога дабравернага князя Данііла Маскоўскага III ступені
- 2000 - Ордэн «За асабістую мужнасьць» (Прыднястроўская Малдаўская Рэспубліка)
- 2010 г. - Заслужаны дзеяч навукі Расійскай Федэрацыі
- 2011 - Ордэн Беларускай Праваслаўнай Царквы Свяціцеля Кірылы Тураўскага II ступені
- 2012 - Ордэн Дружбы (Прыднястроўская Малдаўская Рэспубліка)
- 2014 - Ордэн «За заслугі» I ступені (Прыднястроўская Малдаўская Рэспубліка)
- 2014 - Медаль «За вызваленне Крыма і Севастопаля» - за асабісты ўклад у вяртанне Крыма ў Расію
- 2016 - Ордэн «Бацькоўская слава»