біяграфія
Яўген Шутаў - савецкі акцёр тэатра і кіно, які шчыра і пранікнёна ўмеў гуляць простых людзей. Глядач запомніў яго ў амплуа жыхароў вёсак і вёсак, рабочых, вайскоўцаў і служыцеляў парадку. Яўген Яфімавіч пакараў сэрца знаёмых душэўным характарам і бясконцай смагай жыцця.Дзяцінства і юнацтва
Яўген Шутаў - выхадзец з простай сялянскай сям'і, якая пасялілася ў маляўнічым пасёлку Полам ў Кіраўскай вобласці. Тут і нарадзіўся акцёр ў 1926 годзе. Бацька Яфім Данілавіч прайшоў мараком рэвалюцыю і грамадзянскую вайну, а пасля лічыўся партработнікі ў раёне. Мама Анастасія Димитриевна выкладала ў вясковай школе, але, калі сям'я вырасла, жанчына засяродзілася на вядзенні гаспадаркі і выхаванні дзяцей - акрамя сына падрасталі дзве дачкі.
Калі Жонцы споўнілася 14 гадоў, бацькі па працы перавялі ў сяло Нагорнае, дзе юнак сканчаў поўную сярэднюю школу. Хлапечыя мары пра «сапраўдны мужчынскім» справе ўвасобіліся ў рэальнасць - Яўгена залічылі ў Ленінградскую ваенна-марскую акадэмію. Зрэшты, праз тры месяцы малады чалавек не змог працягваць навучанне, здароўе падвяло.
Блазнаў, не доўга думаючы, адправіўся катаваць шчасця ў сталічны авіяцыйна-тэхналагічны ВНУ, куды яго з радасцю прынялі. У інстытуце ў маладога чалавека выявіліся творчыя задаткі: Яўген пачаў прымяраць ролі герояў пастановак на студэнцкай сцэне, і ў яго нядрэнна атрымлівалася. За год да перамогі над фашыстамі будучы знакаміты акцёр у складзе групы самадзейнасці трапіў на Карэльскі фронт.
Пасля чатырохмесячнай камандзіроўкі Яўген Яфімавіч зразумеў, што жадае звязаць лёс са сцэнай. Ваенная камісія ўручыла маладому чалавеку рэкамендацыю, па якой таго прынялі ў оперна-драматычную студыю імя Станіслаўскага. Пачатковец акцёр патрапіў пад крыло рэжысёра і таленавітага педагога Міхаіла Кедрава.
У 1947 годзе выпускнік Яўген Шутаў далучыўся да трупе Маскоўскага драматычнага тэатра. За гады жыцця акцёр паспеў паслужыць яшчэ ў двух храмах Мельпамены - у тэатры імя Пушкіна і Тэатры-студыі кінаакцёра, адкуль пайшоў на пенсію. Тыпаж Шутава падыходзіў для рознамасных роляў. Яўген Яфімавіч пераўвасабляюцца ў ваенных, арыстакратаў, рабочых і сялян.
фільмы
Дэбют Яўгена Шутава ў кіно здарыўся ў 1948 годзе. Тады яму дасталася нязначная роля баяніста (прозвішча акцёра нават не патрапіла ў тытры) у карціне «Аповесць пра сапраўднага чалавека», знятай паводле кнігі Барыса Палявога. Але пачынаючы з 1955 года творчая біяграфія тэатральнага артыста паступова стала папаўняцца цікавымі кінематаграфічнымі працамі.
Упершыню Шутаў гучна заявіў аб уласным таленце ў стужцы «Салдат Іван Броўкін», бліскуча справіўшыся з роляй бюракрата, падхалімаў і лісліўцы Апалінарыя Самахвалава. Гэтая праца прыцягнула ўвагу рэжысёраў да выхадцу з Кіраўскай глыбінкі. І Яўген Яфімавіч забліскала на тэлеэкранах.
І ўсё ж знатакі таленту ўпэўненыя, што як кінаакцёр Шутаў адкрыўся ў ролі Фёдара Фокіна з фільма «Камуністы», знятага рэжысёрам Юліем Райзманом. Гледачы і крытыкі адзначылі гранічны надрыў і драматызм, з якім сыграў Яўген Яфімавіч, спрабуючы ўвасобіць трагічны вобраз і няпросты лёс героя.
Мужчына ў кіно, як і ў тэатры, перайграў велізарная колькасць сялян, рабочых, вайскоўцаў. А галоўнае - пераканаўча паказаў прастату, душэўнасць, а часам і наіўнасць сваіх герояў. Персанажы атрымліваліся жывымі і натуральнымі, без пафасу і непатрэбнага глянцу.
Скарбонка кінапрац Шутава змяшчае больш за 70 пастановак. Сярод лепшых роляў называюць Марозава ( «Выкліканы агонь на сябе»), Лыкава ( «любачка»), Міцько Скварцоў ( «Мая вуліца»), Охрима Шмиля ( «Фронт за лініяй фронту»).
Яўген Яфімавіч удзельнічаў і ў стварэнні шматсерыйных фільмаў. У пачатку 70-х гадоў акцёр далучыўся да зорнага складу карціны «Цені знікаюць апоўдні», дзе прымерыў вобраз Анціпа Нікуліна. А ў культавым серыяле Станіслава Гаварухіна «Месца сустрэчы змяніць нельга» сыграў падпалкоўніка міліцыі Сяргея Ипатьевича Панкова.
На парозе перабудовы і ў пачатку 90-х гадоў Яўген Шутаў ўжо радзей, але ўсё-ткі працягваў здымацца. Апошнім фільмам стаў амерыканскі баявік «Хуткасць падзення», які выйшаў на экраны ў 1994 годзе. У гэтай карціне, акрамя Яўгена Яфімавіча, гулялі і іншыя расійскія акцёры - Юрый Назараў і Майя Булгакава.
Часам Шутава запрашалі на агучку персанажаў мультфільмаў. Напрыклад, яго голасам кажа мядзведзь з цудоўнага мультыка «Дзед Мароз і лета».
Асабістае жыццё
Асабістае жыццё Яўгена Яфімавіча склалася ўдала. Ажаніўся акцёр ў 1949 годзе на супрацоўніцы выдавецтва "Мір" Альбіне батаў. Праз год жонка нарадзіла сына Сяргея, які ў далейшым не пайшоў па слядах бацькі, палічыў за лепшае кар'еру інжынера.
Першая роля ў кіно (баяніст) дасталася Яўгену Яхімавічу не проста так - мужчына дасканала валодаў музычным інструментам, на вечарынках ўмеў завесці сяброў і блізкіх пералівамі баяна і моцным пеўчага голасу.
Блазнаў ў прамым сэнсе прайшоў па жыцці з песняй: у тэатры вёў ваенна-патрыятычную працу і вучыў калегаў франтавым кампазіцый, на святах народ танчыў пад яго акампанемент, а калі выйшаў на пенсію, сумаваць не стаў - знайшоў прафесійных педагогаў па вакале і займаўся амаль кожны дзень спевам.
Яўген Шутаў быў сапраўднай душой кампаніі. Ўмеў размясціць дабрынёй, прастатой і ветлівасцю, захапляльна распавядаў байкі і небыліцы, складаў вершы, прысвячаў вінаватым урачыстасцяў эпіграмы. Лёгкі на ўздым Яўген Яфімавіч з задавальненнем прымаў запрашэнні ад калегаў на акцёрскія вечары і канцэрты, па першым клічы спяшаўся на творчыя сустрэчы з гледачом.
Сярод шматлікіх таварышаў вылучаўся верны і самы блізкі сябар, акцёр Іван Рыжоў. З ім Яўген Шутаў сябраваў з ранняй маладосці.
смерць
Яўген Шутаў мучыўся праблемамі з сэрцам - перажыў чатыры інфаркту. 28 лістапада 1995 года дзейнасць і няўрымслівы актор збіраўся на вечар, які ладзіў Саюз кінематаграфістаў, але раптам адчуў сябе дрэнна.
Смерць наступіла імгненна - лекары канстатавалі пяты інфаркт. Зорка савецкіх экранаў спачывае на Данскім могілках у сталіцы Расіі.
фільмаграфія
- 1948 - «Аповесць пра сапраўднага чалавека»
- 1955 - «Салдат Іван Броўкін»
- 1955 - «У адзін цудоўны дзень»
- 1957 - «Камуніст»
- 1958 - «На дарогах вайны»
- 1961 - «любачка»
- 1962 - «Вялікая дарога»
- 1964 - «Выкліканы агонь на сябе»
- 1969 - «Ад'ютант яго правасхадзіцельства»
- 1970 г. - «Мая вуліца»
- 1971 - «Цені знікаюць апоўдні»
- 1976 - «трын-трава»
- 1977 - «Фронт за лініяй фронту»
- 1979 г. - «Месца сустрэчы змяніць нельга»
- 1980 - «Надзвычайныя акалічнасці»
- 1987 - «Байка»
- 1991 г. - «Цар Іван Грозны»
- 1994 - «Хуткасць падзення»