біяграфія
Акцёр Віктар Смірноў - чалавек, які валодае каларытнай знешнасцю і шырокай душой. Абодва гэтых якасці дапамагалі яму ўвасабляць на сцэне і на экране дыяметральна процілеглых герояў, пачынаючы ад савецкіх партыйных дзеячаў і заканчваючы губернатарамі царскай Расіі. Нават ў другараднай ролі не заўважыць Смірнова было немагчыма. Віктар Фёдаравіч ніколі не адмаўляў у інтэрв'ю, ведаў кучу акцёрскіх баек і, нягледзячы на грозны выгляд, быў вельмі лёгкім ў зносінах.Дзяцінства і юнацтва
Вядучы акцёр піцерскага Александрынскім тэатра нарадзіўся ў падмаскоўным Клін ў жніўні 1945-га. Працоўная біяграфія Смірнова пачалася ў сферы, далёкай ад мастацтва - Віктар працаваў шкловыдзімальнікі на заводзе, вольны час праводзіў у гуртку мастацкай самадзейнасці.
Тэатральную адукацыю Віктар атрымаў у Ніжагародскім, тады яшчэ Горкаўскім, тэатральным вучылішчы і па размеркаванні прыйшоў у Пензенскі абласны драмтэатр, якому аддаў 10 гадоў жыцця. На сцэне гэтага тэатра Смірноў ўвасобіў шырокі дыяпазон роляў - Атэла ў аднайменнай драме Ўільяма Шэкспіра, Міхая Груя ў «Святая святых», Рыгора Мелехова ў «Ціхім Доне», Макара Нагульнова ў «Паднятай цаліне».
Часцяком п'есы ставіліся ў разліку менавіта на маладога, яркага артыста. Праз пяць гадоў праца Віктара Смірнова была адзначана званнем заслужанага артыста РСФСР.
У 1983-м Смірноў атрымаў запрашэнне ад Ленінградскага Акадэмічнага тэатра драмы імя Пушкіна. Першая ж ролю ў легендарным спектаклі «Капітанская дачка», пастаўленым Расціславам Горяева, ўзвяла Віктара ў ранг вядучых артыстаў тэатра. Гледачам Смірноў палюбіўся ў вобразах Дона Луіса ў мальераўскі «Дон Жуане», Скотинина ў «Недалеткі» па Фонвизину, Фамусова ў «Гора ад розуму» Грыбаедава і іншых.
фільмы
Папаўняць сваю фільмаграфію Віктар Смірноў пачаў яшчэ ў далёкім 1967 годзе з драмы «Первороссияне» паводле паэмы Вольгі Бергольц пра будаўнікоў земляробчай камуны. Затым у кінакар'еры здарыўся перапынак.
У некаторых крыніцах паказваецца, што ўпершыню ў кіно Віктар Смірноў з'явіўся ў 1980-м, згуляўшы ў фільме «Круты паварот». Аднак у карціне зняўся цёзка народнага артыста, вядомы па працы ў «Прынцу і жабраку».
З сярэдзіны 70-х Смірноў вярнуўся ў кіно. Зняўся ў ролі Губенка ў дылогіі «знікла экспедыцыя» і «Залатая рэчка». Гледачам запомніўся яго астрафізік Чебышев ў тэлесерыяле «Сонечны вецер». Фактуру харызматычнага артыста па поўнай выкарыстаў рэжысёр Сяргей Бандарчук ў карціне «Барыс Гадуноў».
У стужцы «Падарожжа ў шчаслівае Аравію» аб парачцы, якая патрапіла ў закладнікі, выкрывальнай камедыі «Тармажэнне ў нябёсах» і ваеннай драме «Танк« Клім Варашылаў-2 »Віктар сыграў галоўныя ролі.
Папулярная камедыя «Геній» аб Выкрутлівы вынаходніку сабрала колер айчыннага кінематографа: Аляксандра Абдулава, Інакенція Смактуноўскага, Юрыя Кузняцова, Сяргея Праханава, Валянціна Талызіна. Віктару Фёдаравічу дасталася роля былой партыйнай «гузы», у перабудову заняўся бізнэсам.
Фільм «Макараў» з удзелам Смірнова сабраў масу прэмій існавалі ў 90-я гады кінафорумаў: Прыз кінапрэсы, «Залаты баран» і «Срэбны Віцязь», «Зялёнае яблык - Залаты лісток». Акрамя гэтага, карціна атрымала «Ніку», прэмію ФIПРЕССI і прыз кінафестывалю ў Стамбуле.
У постперабудоўны час Віктар Смірноў ўдзельнічаў у здымках практычна ўсіх папулярных серыялаў. Артыст паўстаў у вобразе генерала Сомова ў «Агенце нацыянальнай бяспекі», невялікіх ролях трэнера і святара ў «Вуліцах разбітых ліхтароў».
У цэлым каларытныя, характэрныя асобы накшталт генералаў і чыноўнікаў, якія сядзяць у высокіх кабінетах, Віктару Фёдаравічу атрымоўваліся асабліва добра. Такія, напрыклад, сакратар гаркама у серыяле пра зводных сёстрах «Чорны крумкач», князь у драме «Каханне імператара» пра раман Аляксандра II і Кацярыны Далгарукі, генерал штаба ў драме «Вайна» аб другой чачэнскай кампаніі, начальнік крымінальнага вышуку ў «Ліквідацыі» . Нават у гратэскавай «Камедыі строгага рэжыму» герой Смірнова - з вялікімі зоркамі на плячах.
У нашумелай «Забойнай сіле» герой Віктара насіў маляўнічую мянушку Нострадамус. У трэцяй частцы «Бандыцкі Пецярбург» акцёр з'явіўся хоць і ў другараднай ролі, але, як заўсёды, на поўную моц прадэманстраваў свой талент у вобразе дырэктара камерцыйнай фірмы, пасля які загінуў у крымінальных разборках.
У 2000-х на экраны выйшаў серыял «Крот» аб аператыўнікаў пад прыкрыццём, ўкараненне ў крымінальную супольнасьць, якому дзеля высокай мэты даводзіцца часам паступаць не высакародна. У дэтэктыве Смірноў выканаў ролю высокапастаўленага міліцэйскага чына, які выкарыстоўвае сувязі і ўлада ў злачынных мэтах.
Асабістае жыццё
Сямейнае жыццё Віктара Смірнова засталася па-за межамі дасяжнасці для журналістаў і прыхільнікаў. Хоць у Інтэрнэце пашукавікі выдаюць мноства спасылак на крыніцы, у якіх ідзе гаворка пра дзве сем'і. Першая - з журналісткай Лідзіяй Квасниковой, у якой нарадзіўся сын Ілля, а другая - з Тамарай Смірновай, маці трох дачок.
Аднак ні адна, ні другая жанчына не маюць дачынення да артыста Віктару Смірнову. У зман ўводзяць распаўсюджаныя імя і прозвішча акцёра. Абедзве прыпадаюць жонкамі пісьменніку і сцэнарысту Віктару Васільевічу Смірнову, аўтару аповесці «Трывожны месяц вересень».
смерць
Апошняя роля Віктара Фёдаравіча - Таварыш Іван Іванавіч у спектаклі «Лазня» паводле п'есы Уладзіміра Маякоўскага. Прэм'ера адбылася ў лютым 2017-га, на Новай сцэне Александрынскім тэатра. Калегі артыста думалі, што і ў новым сезоне ён будзе разам з трупай. Але ў жніўні таго ж года Смірноў памёр. Пра дакладную прычыне смерці не паведамлялася, але ў Сеткі з'явілася інфармацыя, што на працягу апошніх гадоў акцёр змагаўся з анкалогіяй.
Адпяванне народнага артыста Расіі прайшло ў Храме Прападобнага Серафіма Сароўскага, пахаваны на Серафімаўскі могілках у Пецярбургу. Фота Віктара Смірнова яшчэ доўга заставалася на сайце тэатра як даніна памяці і павагі абагаўлёнаму акцёру.
фільмаграфія
- 1975 - «знікла экспедыцыя»
- 1977 - «Залатая рэчка»
- 1986 - «Барыс Гадуноў»
- 1989 - «Тармажэнне ў нябёсах»
- 1991 г. - «Геній»
- 1993 - «Макараў»
- 1994 - «Рускі транзіт»
- 1997 - «Вуліцы разбітых ліхтароў»
- 1999 - «Агент нацыянальнай бяспекі»
- 2001 года - «Бандыцкі Пецярбург»
- 2001-2004 - «Чорны крумкач»
- 2005 - «Майстар і Маргарыта»
- 2007 - «Ліквідацыя»
- 2011 - «Зроблена ў СССР»
- 2012 - «Круты»