біяграфія
Аляксей Іваноў рознабаковы, самабытны пісьменнік, стваральнік непаўторных шматграннасцю вобразаў абывацеляў. Чалавек, які распавядае аб культуры і гісторыі Урала і Сібіры, які прыўнёс ўклад у развіццё рэгіёнаў. Біяграфія мае шмат вандроўкамі і культуразнаўчыя праектамі.Дзяцінства і юнацтва
Аляксей Віктаравіч Іваноў нарадзіўся ў Ніжнім Ноўгарадзе (у той час горад насіў назву Горкі) 23 лістапада 1969 года. Бацькі хлопчыка працавалі інжынерамі-суднабудаўнікі. Амаль адразу пасля папаўнення ў сям'і Івановы перабраліся ў Перм, ўральскі горад на Каме, у якім меўся уласны суднабудаўнічы завод.
Школу сканчаў Алёша ў Пермі, а вось за дыпломам адправіўся ў размешчаны недалёка ад Пермі Свярдлоўск (цяпер Екацярынбург). Дзіцячая мара хлопчыка стаць пісьменнікам здавалася бліжэй са спецыяльнасцю журналіста. Таму выбар студэнта упаў на факультэт журналістыкі. Аднак, правучыўшыся на прадстаўніка прэсы ўсяго год і ўсвядоміўшы, наколькі прафесія далёкая ад пісьменніцкай кар'еры, Іваноў пакінуў сцены ВНУ.
У 1990 годзе няўдачлівы студэнт зноў паступіў у той жа Уральскі дзяржаўны універсітэт. На гэты раз выбар упаў на факультэт гісторыі мастацтваў. Для паступлення маладому чалавеку нават давялося прадставіць падробленую даведку аб тым, што ён з'яўляецца супрацоўнікам музея. Без накіравання з месца працы на факультэт не залічвалі. У 1996 годзе выпускнік становіцца дыпламаваным мастацтвазнаўцам.
У студэнцкія гады пачалося захапленне Аляксея Віктаравіча краязнаўствам. Юнак знікаў у рэдакцыі газеты «Уральскі следапыт», дапамагаючы афармляць матэрыял у нумар, выконваючы рэдактарскую працу. У гэтым жа часопісе апублікавана яго дэбютная фантастычная аповесць. Зрэшты, фантастам Іваноў не стаў. Але літаратурны талент праяўляецца ў новых раманах, якія, праўда, друкаваць ніхто не спяшаўся, таму нявыдадзеныя рукапісы пыліліся ў стале.
літаратура
Першы раман пісьменніка, які ўбачыў свет у 2003 годзе і які прынёс вядомасць аўтару, - «Сэрца Пармы». Выдадзена кніга па пратэкцыі стваральніка гістарычных і дэтэктыўных твораў Л.А. Юзэфовіча. Крытыкі абцяжарваюцца з дакладным вызначэннем жанру рамана. Матывы уральскага побыту суседнічаюць з выдуманай мастацкім сюжэтам. Нягледзячы на неадназначную рэакцыю літаратуразнаўцаў, кніга цёпла прынята чытачамі.
Працуючы над сюжэтам і выданнем творы, Іваноў арганізаваў краязнаўчы музей для дзяцей. Аднайменны краязнаўчы фестываль арганізаваны ў Пермскім краі і штогод праходзіў у перыяд з 2006 па 2009 гады.
У 2010 годзе пісьменнік рэзка выказаў грамадскую пазіцыю адносна культурнай палітыкі пермскіх уладаў. Якая праводзіцца дзеючым на той час губернатарам краю Алегам Чыркунова сумесна з дзеячамі культуры і мастацтва Барысам Мильграмом і Маратам Гельманом «культурная рэвалюцыя» абурыла Іванова.
На думку пісьменніка, такая рэвалюцыя стала прыкрыццём карумпаваных дзеянняў і растраты грошай з бюджэту на сумнеўныя культурныя праекты. Варта заўважыць, што ў канчатковым выніку дзеючыя асобы сталі ўдзельнікамі скандалаў, а некаторыя нават фігурантамі пракурорскіх праверак і крымінальных спраў.
Што тычыцца Іванова, то ён разарваў адносіны з Пермю і з'ехаў у Екацярынбург, дзе працягваў працу пры падтрымцы мясцовых уладаў. На асабістым сайце Аляксей Віктаравіч прызнаўся, што не любіць Маскву і Перм, але гэта ніяк не звязана з чытачамі.
Раманам, па сапраўднаму праславяць аўтара, стаў сумны аповяд пра жыццё сярэднестатыстычнага жыхара правінцыі, які для ўтрымання сям'і вымушаны ўладкавацца на працу ў школу. Твор напісана Івановым ў 1995 годзе, падчас службы ахоўнікам. Характэрна, што аўтар аднаўляў рукапіс два разы, паколькі губляў яе.
Экранізацыя рамана выйшла ў пракат у 2013 годзе. Абаяльны і харызматычны Канстанцін Хабенскі, які выканаў галоўную ролю ў карціне, працаваў на адной пляцоўцы з звычайнымі школьнікамі. Здымкі праходзілі ў Маскве і Пермскім краі.
Карціна атрымала прызнанне не толькі гледачоў, але і крытыкаў, забраўшы Гран-пры «Кінатаўра». Правы на пастаноўку спектакля па матывах рамана выкупленыя больш чым 50 тэатрамі Расіі. Дарэчы сказаць, пастаноўка ідзе і на сцэне «Тэатр-тэатр» у Пермі, мастацкім кіраўніком якога з'яўляецца той самы Барыс Мильграм.
Аляксеем Віктаравічам выдадзена больш за дзесятак мастацкіх раманаў. Акрамя гэтага, у творчай скарбонцы пісьменніка 6 кніг у фармаце нон-фікшн. Большасць кніг выдадзена ў выглядзе маляўнічых альбомаў, якія змяшчаюць, акрамя тэксту, сотні фота.
Як адзначае аўтар, памылкова лічыць праекты краязнаўчымі. Краязнаўства мяркуе архіўнае вывучэнне звестак аб канкрэтным рэгіёне. Аб'ектам даследаванняў каманды Іванова становіцца гістарычнае або культурная падзея, вывучанае па адкрытых крыніцах і натуроведческим пошукам.
У кнізе «Ебург» у цэнтры ўвагі - перыяд 90-х у культуры і жыцця Екацярынбурга. У праекце «Вілы» асветлены падзеі Пугачэўскі бунту і ўплыў на развіццё шэрагу абласцей, рэспублік і краін, даследаваных ў кнізе. Пры гэтым ахоплены шырокі пералік тэрыторый, нават Эстонія і Польшча. Станаўленне і ўмацаванне дзяржаўнага ладу на тэрыторыі Сібіры з часоў таго ж Пугачова да імперыі Пятра Вялікага разглядаецца ў праекце «нетры».
Шырокамаштабным стаў праект «Хрыбет Расеі». Гэта першая кніга, выдадзеная ў спісе нон-фікшн твораў аўтара. Выданне рамана ў 2009 годзе стала наступствам знятага пісьменнікам у супрацоўніцтве з Леанідам Парфёнавым чатырохсерыйнага дакументальнага тэлепраекта. Вядучыя падарожнічаюць па дарогах Урала, распавядаючы пра асаблівасці мясцовасці. Праект трансляваўся па «Першым канале», а таксама стаў самым дарагім сярод знятых дакументальных тэлефільмаў.
Літаратуразнаўцы адзначаюць, што стыль пісьменніка змяняецца ад кнігі да кнігі. Усе яго праекты разнастайныя і па форме, і па змесце. Склад і падача сюжэту настолькі процілеглыя, што недасведчанаму чытачу цяжка зразумець, што аўтарам, да прыкладу, «Сэрца Пармы» і «Географ глобус прапіў" з'яўляецца адзін і той жа празаік.
Аляксей Віктаравіч неаднаразова станавіўся намінантам на атрыманне прэстыжных літаратурных прэмій. Аднак да 2016 году, аўтар адмаўляўся ад удзелу і прапанаваных узнагарод. У 2016 годзе раман «Непагадзь» пра сяброўства двух ветэранаў Афганістана прызнаны кнігай года сярод празаікаў сучаснасці.
Асабістае жыццё
Грамадская і грамадзянская пазіцыя пісьменніка, папулярнасць яго раманаў і праектаў у аўдыторыі не азначае адкрытасць асабістым жыцці. Пра сям'ю пісьменніка нічога не вядома, сам аўтар дзясяткаў кніг аддае перавагу не распаўсюджвацца на гэтую тэму. У інтэрв'ю Іваноў абмяжоўваецца каментарамі прафесійнай бакі жыцця.
Аляксей Віктаравіч згадваў, што ён жанаты і мае дачку, але ніякіх падрабязнасьцяў больш не распавёў. Прынята лічыць, што сюжэты мастацкіх твораў пісьменніка аўтабіяграфічныя. Іваноў у інтэрв'ю абвяргаў дадзенае сцвярджэнне, тлумачачы, што дзеянні раманаў могуць адбывацца ў атмасферы, з якой пісьменнік сутыкаўся. Пры гэтым з героямі і персанажамі кніг сам аўтар нічога агульнага не мае.
Аляксей Іваноў зараз
Аўтар гістарычных і мастацкіх твораў застаецца верным сваёй кароннай тэме. У студзені 2018 гады выйшаў з друку другі том грандыёзнага рамана аб заваяванні Сібіры «Табол». Па матывах твора вядуцца здымкі фільма і тэлесерыяла. Іваноў, які напісаў сцэнары да карцін, не пагадзіўся з рэжысёрскім поглядам на сюжэт і адмовіўся ад згадкі свайго імя ў цітрах. Канал «Расія-1» пачаў вытворчасць серыяла паводле рамана «Непагадзь».
Аўтар праводзіць сустрэчы з чытачамі ў Расіі і Еўропе. Падарожжы і рабочыя сустрэчы Аляксея Віктаравіча знаходзяць адлюстраванне на старонцы ў «Инстаграме» прадзюсара Юліі Зайцавай. Сам пісьменнік старонак у сацсетках не вядзе.
бібліяграфія
- 1992 - «інтэрнаты-на-Крыві» (апубл. 2006)
- 1995 - "Географ глобус прапіў" (апубл. 2003 г.)
- 2003 - «Сэрца Пармы»
- 2007 - «Блуда і МУДО»
- 2009 г. - «Хрыбет Расеі»
- 2012 - «кам'юніці»
- 2014 - Ёбург
- 2015 - «Непагадзь»
- 2016 - «Вілы»
- 2016 - «Табол. Шмат пакліканых »
- 2017 - «Табол. Мала выбраных "