біяграфія
Уладзімір Гуляеў - прадстаўнік кагорты акцёраў, якім так і не давялося прымерыць ролю першага плана. Але гэта не перашкодзіла стаць знакамітым, сапраўдным улюбёнцам гледачоў. Артыст ўмеў па-майстэрску паказаць яркі характар другараднага героя.
Нешматлікія прыхільнікі ведаюць, што гэты сціплы чалавек у свеце кіно збіраўся прысвяціць жыццё арміі, у гады Другой сусветнай вайны самааддана адваёўваў расійскую зямлю за штурвалам самалёта. Вось адкуль ваенная выправа, якой Уладзімір Леанідавіч захапляе з экранаў тэлевізараў.
Дзяцінства і юнацтва
Валодзя нарадзіўся ў Свярдлоўску ў інтэлігентнай сям'і. Мама Марыя Аляксееўна - педагог, а айцец Леанід Міхайлавіч атрымаў у свой час ступень кандыдата гістарычных навук, замяшчаў кіраўніка палітаддзела Молотовской авіяцыйнай школы.
З дзяцінства хлопчык мроіў аб небе, а ў 15 гадоў стаў членам аэраклуба. Запал да самалётам атрымалася рэалізаваць падчас Вялікай Айчыннай вайны. Уладзімір ў першыя ж дні наступу фашыстаў кінуўся разам з аднагодкамі ў ваенкамат, аднак хлопцаў разгарнулі - Гуляева не споўнiлася яшчэ нават 17 гадоў.
Прыйшлося дапамагаць радзіме, а заадно ісці па шляху да мары іншым спосабам. Будучы акцёр уладкаваўся слесарам у пермскую авіяцыйную майстэрню, дзе прапрацаваў амаль год. Увесну 1942 года юнак надзел курсанцкай форму ваеннай авіяцыйнай школы, а позняй восенню 1943-га ў званні малодшага лейтэнанта ВПС трапіў на фронт.
На вайне лётчык-штурмавік Уладзімір Гуляеў праявіў доблесць і адвагу, стаўшы адным з лепшых пілотаў фронту. На рахунку мужчыны 60 баявых вылетаў на Іл-2, у ходзе якіх раненняў і кантузій не злічыць. Аднойчы маладому лётчыку ўдалося пасадзіць які страціў кіраванне самалёт на лес і выжыць самому, хоць сур'ёзных траўмаў тады атрымаў нямала. Кропку ў ваеннай кар'еры паставіла выкананне задання скінуць каменданту Кенігсберга Ота Ляшу ультыматум.
Уладзіміру Гуляева пашчасціла ў коле калег-пілотаў - 100 лепшых нябесных воінаў Другой сусветнай - прайсці па маршруце Параду Перамогі, якi адбыўся 24 чэрвеня 1945 года. З ваеннага кар'ерай прыйшлося развітацца: Уладзіміра Леанідавіча, зраненага і не раз кантужанага, камісавалі. У пошуках месца ў жыцці малады чалавек прыйшоў у ВГIК і паступіў у майстэрню Сяргея Юткевіч і Міхаіла Рома. Так пачалася акцёрская біяграфія былога вайскоўца.
фільмы
Уладзімір ні разу за кінакар'еру не атрымаў галоўнай ролі, аднак персанажы другога плана ў артыста выходзілі бліскуча. Гуляеў шчыра і пранікнёна гуляў простых людзей, назаўсёды застаюцца ў памяць гледачоў. Першымі працамі сталі нязначныя ролі ў якія сталі папулярнымі фільмах «Сельскі лекар», «Чужая радня», «Выпрабаванне пэўнасці».
У 1956 годзе на савецкія экраны выйшла карціна «Вясна на Зарэчнай вуліцы», якая прынесла Уладзіміру Леанідавічу любоў гледачоў і ўсесаюзную вядомасць. Акцёр пераўвасобіўся ў кіроўцу Юрку, што спяваюць пахабныя прыпеўкі. Куплетаў сцэнар не меркаваў, гэта імправізацыя Гуляева, які проста хацеў пажартаваць і выклікаць усмешкі на хмурных асобах калегаў па здымачнай пляцоўцы.
Запомніўся таксама вобраз Сяргея з фільма «Алешкіна каханне». Галоўная роля адышла маладому Леаніду Быкаву, але і Гуляева крытыкі і аматары кіно адзначылі. Ўменне заставацца пазнавальным у эпізодах выявілася і ў наступных працах. Акцёр прымерыў незабыўныя вобразы міліцыянта ў камедыі «Аперацыя« Ы »і іншыя прыгоды Шурыка» і шафёра Валодзі з МУРа ў стужцы «Брыльянтавая рука», якія ўпрыгожылі кінематограф з лёгкай рукі Леаніда Гайдая.
У творчай скарбонцы Уладзіміра Гуляева россып людзей-прадстаўнікоў міліцыі і вайскоўцаў. Артысту нездарма уручалі такія ролі - ён умеў пераканаць гледача, што ў структурах улады працуюць харызматычныя і абаяльныя асобы. Яго фразы, вымаўленыя ў фільмах, станавіліся крылатымі. Да гэтага часу жыхары постсавецкай прасторы часам ўстаўляюць у гаворка: «Вам прывітаньне ад Міхал Іваныча!», «Сямён Сямёнавіч!», «Што ў вас з галавой?»
Росквіт акцёрскай кар'еры прыйшоўся на 50-я гады. Гуляеў, уладальнік тыпажу простага савецкага хлопца, быў вельмі запатрабаваны. У 60-х рэжысёры астылі, запрашаючы мужчыну на зусім сціплыя эпізадычныя ролі. Уладзімір Леанідавіч працягваў з'яўляцца на кінаплёнцы аж да пачатку 1990-х гадоў.
Уладзімір Гуляеў гуляў з зоркамі савецкіх экранаў. Яму выпала ўдача дзяліць здымачную пляцоўку з Юрыем Нікуліным, Алегам Басілашвілі, Алай Ларыёнавай, Юрыем Чыставым і іншымі знакамітасцямі.
Асабістае жыццё
Ва Уладзіміра Леанідавіча было тры штампу ў пашпарце. Першы раз былы вайсковец і акцёр ажаніўся рана, яшчэ ў студэнцкае час. Абранніцай стала аднакурсніца Рыма Шорохова, з якой разам гулялі ў «Вясне на Зарэчнай вуліцы". Характэрна, што гледачам артысты паказалі няпростыя адносіны пары, у якіх пануе неразуменне.
Другую жонку Гуляева таксама клікалі Рыма. У гэтым шлюбе нарадзіліся двое дзяцей, дачка Кацярына і сын Леанід. Трэцяй жонкай акцёра стала Люцыя Яфімава.
Запал Уладзіміра Леанідавіча да самалётаў змянілася любоўю да аўтамабіляў. «Наземная тэхніка» дарыла хай і не такія яркія эмоцыі, але ўсё ж дазваляла адчуць хуткасць, поўнае падпарадкаванне машыны волі чалавека.
Гуляеў з задавальненнем ездзіў на сустрэчы з гледачамі, у адрозненне ад некаторых калегаў па цэху не адмаўляўся нават ад глухіх глубинок. Такія вечары заўсёды абяцалі весялосьць - акцёр разводзіў апавяданні анекдотамі і гумарныя жартамі, абавязкова закаханы ў сябе гасцей.
Мужчына славіўся яшчэ россыпам талентаў. Ён выдатна спяваў, а навучыўся бліскуча выконваць папулярныя кампазіцыі на вайне, удзельнічаючы ў палкавы самадзейнасці. У 1985 году паспрабаваў сілы на пісьменніцкім ніве - з-пад пяра Гуляева выйшла дакументальная аповесць «У паветры Ілы», у якой чытачы з вуснаў малодшага лейтэнанта Леаніда Ладыгіна даведаліся пра баявыя подзвігі лётчыкаў падчас Вялікай Айчыннай вайны.
смерць
Вайна сур'ёзна падарвала здароўе Уладзіміра Гуляева. У 90-х гадах акцёр часта хварэў, адмяняў сустрэчы з гледачамі, перастаў здымацца. Памёр «шафёр Валодзя з МУРа» і «кіроўца Юрка Журченко» у пачатку лістапада 1997 года. Цела мужчыны крэміравалі, урна з прахам спачывае на Кунцаўскі могілках.фільмаграфія
- 1951 - «Сельскі лекар»
- 1954 - «Выпрабаванне пэўнасці»
- 1955 - «Чужая радня»
- 1956 - «Вясна на Зарэчнай вуліцы»
- 1960 - «Алешкіна каханне»
- 1965 - «Аперацыя« Ы »і іншыя прыгоды Шурыка»
- 1965 - «Да мяне, Мухтар!»
- 1968 - «Брыльянтавая рука»
- 1969 - «Зігзаг поспеху»
- 1971 - «Старыя-разбойнікі»
- 1973 - «Вечны кліч»
- 1974 - «Каханне зямное»
- 1982 - «Надзея і апора»
- 1984 - «Згубіўся слон»