біяграфія
Уладзімір Земляникин - адзін з самых любімых акцёраў савецкага кіно, сімвал хрушчоўскай адлігі, аднакурснік Ніны Дорошиной, школьны сябар Васіля Ланавога. Яму даставаліся ролі простых, адкрытых людзей, такіх, якімі бываюць добрыя суседзі. Але, па сцвярджэнні прыхільнікаў, менавіта ў такой прастаце і хавалася непадробнае чароўнасць артыста.Дзяцінства і юнацтва
Уладзімір нарадзіўся ў кастрычніку 1933 года ў Маскве. Айцец Міхаіл Іванавіч працаваў на аўтамабілебудаўнічая заводзе імя Ліхачова, маці Алена Пятроўна - хатняя гаспадыня. Невядома, склалася б творчая біяграфія заслужанага артыста Расіі, калі б не бацька. Сям'я жыла ў раёне Хитровки, карысталіся тады славай крымінальнага супольнасці.
Каб зберагчы сына ад благіх кампаній, старэйшы Земляникин адправіў сына ў тэатральную студыю пры завадскім Доме культуры, якім кіраваў Сяргей Штэйн. Асновы акцёрскага майстэрства Валодзя спасцігаў разам з Верай Васільевай і Таццянай Шмыга.
Скончыўшы школу, Земляникин падаў дакументы адразу ў некалькі тэатральных вучэльняў - Шчукінскае, Школу-студыю МХАТ і Шчэпкінскага. Ну, і на ўсялякі выпадак, калі не возьмуць, у будаўнічы ВНУ. Пашанцавала з першым. Пасля вучэльні Уладзімір год адпрацаваў у Цэнтральнай студыі кінаакцёра, а затым атрымаў запрашэнне ў «Сучаснік». У трупе тэатра акцёр праслужыў 57 гадоў, увасобіў звыш 40 вобразаў.
фільмы
Ва Уладзіміра Земляникина багатая фільмаграфія. За больш чым паўвекавую жыццё на экране ён адыграў з акцёрамі, складаў колераў савецкага і расійскага кінематографа: з Надзеяй Румянцевой - у «паддаюцца», з Алегам Табаковым - у «Молада-зялёна», з Жаннай Прахарэнка - у «прыезджыя».
Пачынаў малады акцёр, як і належыць у большасці выпадкаў, з эпізодаў. Але карціны былі цікавымі: «Выпрабаванне пэўнасці» Івана Пырьева, «Розныя лёсы» з Таццянай Конюхову і Георгіем Юматовым. У «Аповесці пра першае каханне» Земляникин атрымаў галоўную ролю бескампраміснага і прамалінейнага Чапы і таму казаў, што карціна стаяла асабняком ў яго сэрца.
Першай буйной працай, якая прынесла ўсесаюзную славу, стаў найпапулярны кінараман Льва Кулиджанова «Дом, у якім я жыву». Фільм распавядаў пра маскоўскай сям'і 30-х гадоў 20 стагоддзя, якая пераехала з барака ў новабудоўлю.
Уладзімір разам з Жаннай Болатавым згулялі закаханую пару. Акцёр успамінаў, што было цяжка, але ратавала добразычлівая атмасфера на здымачнай пляцоўцы. У некаторых сцэнах, дзе героям даводзілася выпіваць, у шклянкі замест вады нават налівалі ледзь-ледзь гарэлкі.
У фільме ўпершыню прагучала любімая не адным пакаленнем расейцаў песня «Цішыня за Рагожскай заставай» у выкананні Мікалая Рыбнікава. Для Земляникина карціна запомнілася яшчэ і тым, што падчас здымак Уладзімір Міхайлавіч выратаваў з-пад трамвая дзіцяці і ледзь не сарваўся з дэкарацый.
Рэгулярна дэманструецца па тэлебачанні гісторыя жыхароў вёсак Шантар і Міхайлаўка «Вечны кліч». У меладраме Уладзімір Міхайлавіч выступіў у вобразе Рыгора, сына Мітрафана Савельева.
У 1964-м Уладзімір Басоў перанёс на экран сюжэт рамана Юрыя Бондарава «Цішыня» пра былога франтавіка, чыю жыццё псуе сустрэча з баязліўцам-аднапалчаніну. Земляникин сыграў парторга курсу ў інстытуце, у якім вучыўся галоўны герой у выкананні Віталя Коняева. У ваеннай драме «Асоба важнае заданне», знятай Яўгенам Матвеева, Уладзімір зноў ператварылася ў кіраўніка партыйнай ячэйкі.
У 80-я Земляникин зняўся ў двух карцінах рэжысёра Валерыя Лонского, знаёмага кінаманам тым, што адкрыта выступіў супраць «вечнага» перапрызначэння Мікіты Міхалкова старшынёй Саюза кінематаграфістаў.
Сацыяльная драма «летаргіі» распавядала пра вучонага, у якога крадуць навуковую працу. Аўтар пошукаў жыве нібы ў сне і толькі трагічныя абставіны абуджаюць праўдзівыя душэўныя якасці. Фільм «Белы крумкач» - апавяданне пра тое, як шчырасць і адсутнасць кар'ерызму не ўпісваюцца ў асновы абывацеляў.
Таленавіты акцёр апынуўся запатрабаваны і ў новай Расіі. У 1990-м Уладзімір Міхайлавіч зняўся ў вострасюжэтным баявіку «Дурні паміраюць па пятніцах» з удзелам Аксаны Фандера, Ігара Янкоўскага, Рымы Маркавай.
Дэтэктыў «Забойства на Жданоўскага» заснаваны на матэрыялах расследавання крымінальнай справы, што мела месца ў рэчаіснасці. Па сутнасці, гэта супрацьстаянне двух сілавых ведамстваў Савецкага Саюза - МУС і КДБ, які развярнуўся на фоне забойства міліцыянтамі супрацоўніка дзяржбяспекі.
Уладзіміру Земляникину была даручана ролю міністра ўнутраных спраў Мікалая Шчолакава, які спрабаваў замяць канфлікт любым спосабам. У ролі ўсемагутнага Юрыя Андропава зняўся Вадзім Захарчанка.
У 2001-м Земляникин атрымаў невялікую ролю ў працягу дэтэктыўнага серыяла «Сезон палявання 2», у 2007-м - у 10-серыйнай экранізацыі апавяданняў Варлама Шаламава «Завяшчанне Леніна». Серыял, у якім паўдзельнічалі Даніла Казлоўскі, Валерый Залатухін, Інга Аболдзіна, ганараваны прэміі «Залаты арол».
Асабістае жыццё
У першы раз Уладзімір ажаніўся на Любові Лифенцовой, прычым выбранніцы яшчэ не споўнілася 18 гадоў. Пазнаёміліся артыст і будучая актрыса МХАТа на здымках фільма пра будаўнікоў. Дэбютную для дзяўчыны «Вуліцу маладосці» здымала тая ж каманда, што і «Вясну на Зарэчнай вуліцы". Зарэгістравалі шлюб ва Ўкраіне, дзе дазвалялася выйсці замуж у 16. У пары нарадзілася дачка Алена.
Пасля разводу Каханне выйшла замуж за Алега Стрыжэнава, і ў Лены з'явіўся брат Аляксандр, цяпер папулярны акцёр, рэжысёр і тэлевядучы. А ў 2008-м Лифенцова прыняла манаскі пострыг і з'ехала ў манастыр у Чувашыі.
Алена пайшла па бацькоўскім слядах - стала актрысай, пазней пераключылася на выкладанне, ўзначаліла тэатральны цэнтр «Пігмаліён» у Маскве. Дачка падарыла Земляникину трох унучак. Старэйшая Люба, названая ў гонар бабулі, выйшла замуж за святара і жыве ў тым жа горадзе, дзе і Любоў Васільеўна, выхоўвае шасцярых дзяцей. Малодшыя выбралі медыцынскую і фінансавую сферы.
З другой жонкай, журналісткай Людмілай Ягоравай, Земляникин пазнаёміўся ў 60-я гады. Дзяўчына прыехала з Ленінграда ў госці да яго знаёмаму, і Уладзімір не змог прайсці міма прыгажуні. Жонку блізкія клікалі Люкой, яна працавала ў часопісе «Кракадзіл», пазней - у Саюзе журналістаў. У гэтым шлюбе мужам не ўдалося абзавесціся дзецьмі.
смерць
Уласны дзень нараджэння стаў днём сыходу з жыцця Уладзіміра Міхайлавіча.
Прычына смерці - рак, з якім Земляникин змагаўся апошнія 10 гадоў, перанёс тры аперацыі і курсы хіміятэрапіі, але хвароба ўзяла верх. Магіла акцёра размешчана на сталічным Бабушкинском могілках, так пажадала яго сям'я.
фільмаграфія
- 1954 - «Атэстат сталасці»
- 1957 - «Дом, у якім я жыву»
- 1963 - «Цішыня»
- 1966 - «Будуецца мост»
- 1973 - «Вечны кліч»
- 1979 г. - «Асоба важнае заданне»
- 1982 - "Кафедра»
- 1985 - «Сьледзтва вядуць знаўцы. Паўдзённы злодзей »
- 1990 - «Дурні паміраюць па пятніцах»
- 1998 года - «Адлюстраванне»
- 2001 года - «Сезон палявання 2»
- 2007 - «Завяшчанне Леніна»
- 2008 - «Псеўданім Албанец 2»