біяграфія
Раберта Манчіні праславіўся як дзейсны італьянскі форвард і вопытны настаўнік, заслужыўшы папулярнасць, павага балельшчыкаў і мноства ўзнагарод. І таму ёсць шэраг прычын - ад прыроднага таленту да рэпутацыі кіраўніка з высокімі патрабаваннямі.Дзяцінства і юнацтва
Раберта Манчіні нарадзіўся 27 лістапада 1964 года ў горадзе Ези правінцыі Анкона. Тут і прайшло дзяцінства будучага футбаліста і яго малодшай сястры Стэфані. Бацькі хлопчыка Марыяна і Альда выхоўвалі яго ў адпаведнасці з канонамі каталіцкай рэлігіі. Маці працавала медсястрой, а бацька - цесляром. Дзіцячыя і юныя гады для Манчіні круціліся вакол рэлігіі і гульні: ён быў міністрантам і складаўся ў футбольнай камандзе «Аўрора».
У 13 гадоў юнак пакінуў родны горад і адправіўся ў футбольную акадэмію «Балонні». Па словах Манчіні, першым, хто зразумеў, што футбол - яго будучыню, быў бацька. Мама аддала перавагу б пазбегнуць ад'езду, але Раберта разумеў, што, застаючыся дома, ён нічога не дасягне.
гульнявая кар'ера
Дэбютаваў форвард ў асноўным складзе клуба «Балоння» ва ўзросце 16 гадоў. Нечакана для ўсіх у свой першы сезон футбаліст паказаў выдатную статыстыку, забіўшы 9 галоў. Гэта прыцягнула ўвагу розных клубаў, асабліва «Сампдорыі», куды Раберта перайшоў за 4 млрд лір. В этом клубе Манчіні і Виалли склалі знакаміты дуэт нападу, які пасля празвалі «двайняты гола».Заслугі Раберта ацанілі па вартасці і ў 1997-м яго прызналі футбалістам года ў Італіі. У гэтым жа годзе форвард перабраўся ў «Лацыё», у складзе якога атрымаў шэраг значных узнагарод. Студзень 2001 гады стаў для Манчіні пераломным. Ён падпісаў кантракт з «Лестэр Сіці», але правёў у камандзе толькі каля месяца, згуляўшы 5 матчаў, і ў 36 гадоў скончыў кар'еру гульца.
клубны трэнер
У камандзе «Лацыё» у якасці асістэнта Свена-Ёрана Эрыксана Раберта Манчіні пачаў сваю трэнерскую кар'еру. Але паўнавартасны дэбют экс-футбаліста адбыўся, калі яго прызначылі галоўным трэнерам «Фіярэнціны». Аднак афіцыйна Раберта ня быў трэнерам і лічыўся на іншай пасады з-за адсутнасці ліцэнзіі. З «Фіярэнціна» Манчіні атрымаў свой першы трафей ў якасці трэнера - Кубак Італіі.
Улетку 2002 году Раберта вярнуўся ў «Лацыё» як галоўны трэнер клуба. Манчіні дамогся з камандай добрых паказчыкаў, узяўшы Кубак Італіі. Але ў барацьбе за Кубак УЕФА каманду «Лацыё» разграміў «Порту» з лікам 4: 1.
У 2004 годзе настаўнік перайшоў у клуб «Інтэрнацыянале». У 1-м сезоне пад яго пачаткам каманда выйграла Кубак Італіі, але астатнія спаборніцтвы не былі такімі ж прадуктыўнымі. Тым не менш Манчіні прыўнёс у «Інтэр» значны ўклад, заклаўшы асновы будучых перамог.
Сезон 2005/2006 пачаўся для клуба выйгрышам Суперкубка Італіі ў барацьбе з турынцаў. У чэмпіянаце «Інтэрнацыянале» заняў 3-е месца, але з-за карупцыйнага скандалу выйграны «Ювентусам» тытул быў перададзены «Інтэру». Гэтая перамога стала першай за 17 гадоў. 29 мая 2008 года Манчіні звольнілі, у якасці асноўнай прычыны паказаўшы няўдачу ў Лізе чэмпіёнаў.
19 снежня 2009 года Раберта ўзначаліў «Манчэстар Сіці», падпісаўшы кантракт на 3,5 года з заробкам € за 3,5 млн за сезон. У сезоне 2010/11 «Сіці» выйграў Кубак Англіі. Манчіні стаў першым за 35 гадоў трэнерам, якія прынеслі камандзе трафей.
У маі 2012 года «Сіці» вырваў перамогу ў каманды «КПР» з лікам 3: 2, забіўшы ў дадатковы час 2 мяча. У пачатку ліпеня 2012 года трэнер працягнуў кантракт з «Манчэстэр Сіці» да лета 2017 года. 12 жніўня клуб выйграў Суперкубак Англіі, дзе каманда Манчіні абыйшла лонданскі «Чэлсі». Тым не менш за 13 мая 2013 года Раберта звольнілі з пасады галоўнага трэнера. Афіцыйная прычына адстаўкі - нездавальняючы выступ каманды ў Лізе чэмпіёнаў.
У верасні 2013 года Раберта ўзначаліў стамбульскі клуб «Галатасарай». Пад яго пачаткам каманда заваявала Кубак Турцыі, а таксама прабілася ў плэй-оф Лігі чэмпіёнаў, заняўшы 2-е месца ў чэмпіянаце краіны і саступіўшы перамогу «Фенербахчэ». У чэрвені наступнага года Манчіні пакінуў пасаду.
Пасля гэтага ў кар'еры трэнера было вяртанне ў «Інтэрнацыянале». Гульня каманды склалася не так удала, як чакалася, таму ў жніўні 2016 года Манчіні зноў сышоў з пасады.
У 2017 годзе, 1 чэрвеня, Раберта узначаліў санкт-пецярбургскі «Зеніт». Каманда паспяхова пачала турнір, атрымаўшы 4 перамогі запар. А ў жніўні 2017 года з лікам 5: 1 быў разгромлены дзеючы на той момант чэмпіён «Спартак». Але хутка вынікі каманды сталі пагаршацца. У выніку «Зеніт» не толькі не змог вярнуць тытул, але нават не трапіў у тройку лідэраў.
13 мая 2018 года на афіцыйным рэсурсе «Зеніта» было абвешчана аб скасаванні кантракта з італьянцам. Раберта Манчіні прапрацаваў у Расіі год, змяніўшы на трэнерскай пасадзе Мірча Лучэску. Істотных поспехаў ён не дасягнуў.
зборная Італіі
Пасля правалу ў «Зеніце» былы форвард зборнай Італіі, які адыграў за сваю дзяржаву 10 гадоў, трыумфальна вярнуўся ў нацыянальную каманду ў ролі настаўніка.Афіцыйна Раберта ўступіў на пасаду галоўнага трэнера зборнай 15 мая 2018 года. Кантракт быў заключаны на 2 гады, да канца Еўра-2020 ды з прадугледжанай магчымасцю аўтаматычнага падаўжэння, калі каманда выйдзе ў фінал першынства Старога Свету.
Першы матч пад пачаткам Манчіні зборная выйграла, абыйдучы каманду з Саудаўскай Аравіі з лікам 2: 1.
Далей рушыла ўслед серыя гульняў, у якіх італьянцы раз за разам атрымлівалі перамогі. З такім поспехам каманда прайшла ўвесь адборачны турнір на Еўра-2020 ды не страціўшы ніводнага ачка ў 10 матчах.
Асабістае жыццё
У 2016 годзе Манчіні афіцыйна развёўся з Федэрыка Марэла. Па словах самога Манчіні, шлюб даў расколіну яшчэ ў 2009 годзе.
У сям'і нарадзіліся трое дзяцей: дачка Каміла і двое сыноў, Піліпа і Андрэа. Сыны пайшлі па слядах бацькі, абодва выхаванцы школы «Інтэра». У пэўны момант хлопцы разам гулялі ў моладзевай камандзе «Манчэстар Сіці».
Асабістае жыццё футбольнага настаўніка не стаяла на месцы, прадстаўнікі прэсы не раз згадвалі пра яго рамане. У 2017 годзе Раберта быў са спадарожніцай на вясновай тыдні моды ў Парыжы. Праз 2 гады пасля разводу ён другі раз ўзяў шлюб са сваёй памочніцай па прававых пытаннях, адвакатам Сільвіяй Фортини.
Насуперак ходкаму памылцы перспектыўны футбаліст Джанлука Манчіні не даводзіцца трэнеру сынам ці іншым сваяком, яны цёзкі.
Футбольны трэнер вядзе акаўнты ў сацыяльных сетках «Инстаграм» і «Твітэр», папаўняючы іх актуальнымі фота і прафесійнымі навінамі.
Раберта Манчіні зараз
Нягледзячы на насычаную спартыўную біяграфію, збытную як ўзлётамі, так і падзеннямі, зараз футбол для Раберта Манчіні значыць не менш, чым у маладосці.На групавым этапе Еўра-2020 ды перанесеным на 2021 год з-за неспрыяльнай эпідэміялагічнага становішча ў свеце, зборная Італіі на чале з Раберта першай выйшла ў плэй-оф, абыйдучы Швейцарыю, Турцыю і Уэльс.
У 1 \ 4 турніры італьянцы ўзялі верх над зборнай Бельгіі, а ў паўфінале абыгралі іспанцаў за кошт серыі пенальці.
11 ліпеня 2021 года ў фінале чэмпіянату зборная сустрэлася з камандай Англіі. Манчіні і ўвесь трэнерскі штаб Італіі для гэтай гульні апрануўся ў касцюмы ад Джорджа Армані. Брэнд паклапаціўся не толькі аб кіруючым звяне, але і пра ўвесь камандзе, падаўшы гульцам больш сучасныя мадэлі касцюмаў, а старэйшаму пакаленню - класіку.
У выніку ў серыі пенальці зборная Італіі пад пачаткам Манчіні перамагла каманду Англіі і выйграла Еўра-2020.
Ўзнагароды і дасягненні
як гулец
«Сампдорыя»
- Чэмпіён Італіі: 1991
- Уладальнік Кубка Італіі 1985, 1988, 1989, 1994.
- Уладальнік Суперкубка Італіі: 1991
- Уладальнік Кубка кубкаў: 1990
«Лацыё»
- Чэмпіён Італіі: 2000
- Уладальнік Кубка Італіі: 1998 2000
- Уладальнік Суперкубка Італіі: 1998
- Уладальнік Кубка кубкаў: 1999
- Уладальнік Суперкубка Еўропы: 1999
як трэнер
«Фіярэнціна»
- Уладальнік Кубка Італіі: 2000/01
«Лацыё»
- Уладальнік Кубка Італіі: 2003/04
«Інтэрнацыянале»
- Чэмпіён Італіі: 2005/06, 2006/07, 2007/08
- Уладальнік Кубка Італіі: 2004/05, 2005/06
- Уладальнік Суперкубка Італіі: 2005, 2006
«Манчэстэр Сіці»
- Чэмпіён Англіі: 2011/12
- Уладальнік Кубка Англіі: 2010/11
- Уладальнік Суперкубка Англіі: 2012
«Галатасарай»
- Уладальнік Кубка Турцыі: 2013/14
асабістыя
- Футбаліст года ў Італіі па версіі Guerin Sportivo: 1988 гады 1991
- Футбаліст года ў Італіі: 1997
- Лепшы італьянскі футбаліст года: 1997
- Уладальнік прэміі «Залатая лава» выпуску: 2008
- Трэнер месяца англійскай Прэм'ер-лігі: снежань 2011, Кастрычнік 2011
- Уведзены ў Залу славы італьянскага футбола: 2015
- Golden Foot: 2017 (у намінацыі "Легенды футбола»)