біяграфія
Сімвал эпохі савецкага эфіру Віктар Балашоў быў любімым і вядомым многімі пакаленнямі тэлегледачоў. Яго біяграфія непарыўна звязана з упартай працай дыктара, якому Віктар Іванавіч прысвяціў 49 гадоў жыцця.Дзяцінства і юнацтва
Віктар Іванавіч Балашоў - карэнны масквіч, нарадзіўся 24 снежня 1924 году ў савецкай працоўнай сям'і. У інтэрв'ю успамінаў пра дзяцінства:
«Жылі на плошчы Маякоўскага. У двухпавярховым бярвеністай доме стаяла галандка. У двары быў хлеў з дровамі і яблыня, пладамі якой сілкаваўся ўвесь дом ».Хлопчык сканчаў сярэднюю агульнаадукацыйную школу і нічым не адрозніваўся ад аднагодкаў, хіба што з дзяцінства дэманстраваў захапленне мастацтвам і марыў стаць артыстам:
«Рускія інтэлігенты, прыгожа, што кажуць, з белымі каўнерыкамі, у матылях ... Гэта быў іншы свет. І я хацеў туды ».Імкнучыся патрапіць на тэатральную сцэну, Балашоў пасля заканчэння 10-га класа паступіў у маладзёжную тэатральную студыю, арганізаваную пры МХАТ. Будучая зорка выяўляла стараннасць і старанне, што-небудзь бачылі выкладчыкі.
У маладосці станісты Віктар з поспехам займаўся спортам, а дакладней самба, быў вучнем Анатоля Харлампіева. Балашоў атрымаў званне майстра спорту і стаў чэмпіёнам Масквы. Малады чалавек на даваенных фота - спартыўны, падцягнуты, з яркай знешнасцю. Нядзіўна, што лёс яшчэ рыхтаваў яму працу на экране.
Аднак планам наканавана было пачакаць да лепшых часоў. У 1941 годзе ў жыццё савецкага народа ўмяшалася Вялікая Айчынная вайна. Бацька Віктара Іванавіча загінуў на фронце, камандуючы дывізіяй ў бітве пад Смаленскам. Для Балашова гэта стала прычынай адправіцца на перадавую.
Ўчорашняга школьніку прыйшлося падфарбаваць праўду і дадаць да ўзросту пару гадоў, каб патрапіць на фронт. Зрэшты, Віктар Іванавіч успамінаў, што іншыя хлопчыкі з класа зрабілі тое ж самае і да адзінага падахвоціліся абараняць радзіму.
Патрапіўшы на поле бою ў 1942 годзе, Віктар Іванавіч заставаўся ў страі да 1944-га ў званні радавога. За гады вайны атрымаў 3 раненні, першае з якіх аказалася дастаткова сур'ёзным. У чэрвені 1944-га армеец быў кантужаны пры ўзяцці «мовы» падчас разведвальнай аперацыі. У тым жа годзе трапіў у полк урадавай сувязі НКВД СССР, дзе праслужыў лінейным наглядчыкаў.
Дэмабілізаваўшыся як інвалід вайны, хлопец доўгі час хадзіў з кіем. Аб кар'еры акцёра прыйшлося забыць. Па радзе знаёмых які валодае прыемным тэмбрам Віктар Іванавіч уладкаваўся на працу на Усесаюзнае радыё, куды ўдзельніка вайны прынялі без конкурсу.
кар'ера
Атрымаўшы працу на Усесаюзным радыё, Балашоў пачаў працаваць бок аб бок з легендамі савецкага радыёвяшчання, такімі як Юрый Барысавіч Левітан. У 1947 году пачатковец спецыяліст скончыў студыю пры МХАТ і атрымаў запрашэнне стаць дыктарам Цэнтральнага тэлебачання.Па ўспамінах Віктара Іванавіча, тэлевізійнае вяшчанне толькі пачыналася ў тыя далёкія пасляваенныя гады, і сур'ёзнай кар'еры прапанаваць проста-проста не магло. Творчая дзейнасць заключалася ў аб'яве тэлегледачам трансляванага фільма.
Зразумела, такая праца не задаволіла маладога, які імкнецца да развіцця Балашова. Тады працавіты дыктар вырашыў адправіцца ў далёкую правінцыю. Атрымаўшы запрашэння адразу ў 3 горада (Уладзівасток, Хабаровск і Магадан), Віктар Іванавіч з'ехаў ва Уладзівасток, дзе некалькі гадоў набіраўся вопыту. Выпрабаваць майстэрства прыходзілася ва ўсіх выявах - самастойна запісваць, мантаваць і рэжысаваць матэрыял.
Ужо ў 1950-м зноў атрымаў выклік у сталіцу ад Цэнтральнага тэлебачання. На гэты раз талент Балашова быў ацэнены па вартасці. Ён вёў галоўную навінавую праграму «Час», дзе з ім працавалі такія зоркі, як Ігар Кірылаў і Ганна Шатилова, перадачу «Клуб франтавых сяброў», у якой не апошнюю ролю адыграла ваеннае мінулае. Штогод Балашоў віншаваў грамадзян Савецкага Саюза з экрана тэлевізара у «Блакітным агеньчыку».
Давялося галоўнаму голасу савецкага тэлебачання аб'яўляць і пра гістарычныя падзеі краіны. Менавіта Віктар Іванавіч меў гонар распавесці пра легендарнага палёце Юрыя Гагарына ў космас.
Пазней дыктар успамінаў, што атрымаў тэрміновы выклік да дырэктара Цэнтральнага тэлебачання, які ўручыў падначаленаму запячатаны канверт. Выявіць пакет належыла строга па асобным даручэнні. Праз пару дзён Балашоў атрымаў распараджэнне на азнаямленне са зместам канверта, у якім знайшоў гаворка аб паспяховым палёце Гагарына.
У 1975 году дыктар чытаў сказанае на дарогу слова касманаўтам праграмы "Саюз" - "Апалон" замест раптоўна захварэў Леаніда Брэжнева. Не абыходзілася і без вымоваў у адрас гаспадара легендарнага тэмбру. У адным з рэпартажаў Балашоў прадэманстраваў адрэстаўраваны трон Івана Грознага і распавёў пра яго. Для савецкага часу падобныя навіны ставіліся да разраду недазваляльнай вольнасці.
Акрамя працы на тэлебачанні, Віктар Балашоў дубліраваў дакументальныя і мастацкія фільмы. Сярод іх - амерыканская драма Артура Пенна «Пагоня». Рускамоўным гледачам голас дыктара запомніўся і па агучванні навукова-фантастычнага мультфільма «Вяртанне». Кансультантам праекта выступаў Аляксей Лявонаў.
Давялося артысту з'явіцца і ў эпізодах некалькіх карцін савецкіх рэжысёраў. Сярод яркіх кінастужак, дзе працаваў Балашоў, - «Адмірал Ушакоў» Міхаіла Ромма і «Каляды ў Віга» талінскага Марка-Тоомаса Саасаарам.
Віктар Іванавіч ўпарта працаваў і пастаянна ўдасканальваў майстэрства працы з мікрафонам. Часта Балашоў адпраўляўся ў лес, дзе трэніраваў магчымасці галасавых звязкаў. Праца для душы - вось што самае важнае на думку ўладальніка голасу савецкай эпохі. У ліку месцаў, дзе працавала зорка, - радыёстанцыя «Гаворыць Масква».
У 1993 годзе ён з'явіўся ў расейска-беларускім навукова-фантастычным фільме «Анамалія». Сюжэт карціны засноўваўся на аповедзе папулярнага амерыканскага фантаста Кліффорда Саймак «Усё жывое - трава». Стужка апавядае пра расліны, якія выйшлі на кантакт з людзьмі.
На тэлебачанні Віктар Іванавіч прапрацаваў да 1996 года, калі дыктараў і каментатараў змянілі тэлевядучыя. Балашоў неаднаразова няўхвальна выказваўся пра сённяшні вяшчанні. На думку легенды савецкага экрана, адсутнасць ідэалогіі і адзінай згуртаванай каманды адмоўна ўплывае на якасць, ператвараючы тэлебачанне ў балаган.
У 2016 годзе Віктар Іванавіч зноў выявіўся ў якасці эпізадычнага акцёра, зняўшыся ў 182-й серыі сіткама «Святлафор». Камедыя трансліравалася на канале СТС. Сцэнар стужкі пра трох сябрах - рэмейк ізраільскага праекта.
У траўні 2018 года дыктару прысвяцілі выпуск перадачы «Хай гавораць». У эфіры Балашоў падзяліўся меркаваннем аб рабоце сучасных калегаў, распавёў, што сакрэт даўгалецця - спорт. Акрамя гэтага, знакамітасць распавяла, што старыя франтавыя раны дагэтуль нагадваюць пра сябе.
Легенда радыё і тэлебачання панаракала Дзмітрыю Барысаву на адзінота і недахоп жаночага цяпла. У студыі прысутнічалі таксама сваякі, блізкія і сябры Віктара Іванавіча. Ўнучка героя праграмы Анастасія выйшла на відэасувязь з гасцямі з Францыі.
У 2019-м, за год да 75-гадовага юбілею Перамогі, стартавала праца новага тэлеканала «Перамога». У запуску праекта прымалі ўдзел знакамітыя дыктары, якія прайшлі Вялікую Айчынную вайну ці былыя дзецьмі ў гэты страшны час. Сярод іх выступаў і Віктар Балашоў.
Асабістае жыццё
Балашова можна было смела назваць таямнічым дзеячам савецкага і расійскага тэлебачання. Пра асабістае жыццё дыктара вядома мала падрабязнасцяў. Віктар Іванавіч абыходзіў пытанні аб жонцы і дзецях бокам, засцерагаючы сям'ю ад грамадскасці.
Аднак папарацы ўдалося высветліць, што мужчына двойчы быў жанаты. З першай жонкай пазнаёміўся, калі працаваў на Далёкім Усходзе, жанчына была лекарам. Яна нарадзіла Балашова дачка Маргарыту і памерла, калі дзяўчынцы было 2 гады. Маладому удаўцу дапамагалі выхоўваць дзіця маці і цётка.
Другая жонка, актрыса Маскоўскага тэатра аперэты Нэлі Крылова, нарадзіла сына Віктара. Па словах дыктара, адносіны перапыніліся па яго віне. Ўнучка Анастасія пастаянна жыла ў Францыі. Спадчынніца парадавала дзядулю трыма праўнукамі, якіх клічуць Аляксандр, Ірына і Максім.
Дарэчы, інтэлігентны Віктар Іванавіч лічыў сваім абавязкам сачыць за правільнасцю рускай гаворкі пакалення, якое падрастае удалечыні ад радзімы. Калі чуў, як унукі няслушна прамаўляюць словы, абавязкова папраўляў.
смерць
Нягледзячы на ўзрост, Віктар Іванавіч быў поўны сіл і энергіі, аддаваў перавагу адзінота і жыў на дачы ў Адзінцоўскім раёне Падмаскоўя. Новы 2021 год сустракаў у сямейным коле.
23 чэрвеня 2021-га ўсе СМІ абляцела сумная навіна - Віктар Іванавіч памёр. Яму было 96 гадоў. Прычынай смерці сталі наступствы перанесенай коронавирусной інфекцыі.