біяграфія
У пачатку 80-х гадоў мужчынская палова савецкіх гледачоў, седзячы ля тэлевізараў, падзяліла трапятанне Косціка з «Пакроўскія вароты». У абаяльную, гордую прыгажуню Рыту немагчыма было не закахацца. Гераіню з стройнымі рысамі асобы згуляла Валянціна Воилкова. У гады перабудовы акторка бясследна знікла, толькі ў 2000-х гадах стала вядома, як змянілася яе жыццё.Дзяцінства і юнацтва
Валя нарадзілася ў адным з самых няшчасных раёнаў Самары. Але вуліца не паўплывала на характар, будучая актрыса расла хатняй, выхаванай дзяўчынкай, са школы прыносіла пяцёркі і чацвёркі.
Ніхто са сваякоў не меў адносін да свету кіно і наогул мастацтву. Валянціна ж з ранняга дзяцінства раптам праявіла цягу да лицедейству. Самазабыўна гуляла ў аматарскіх спектаклях, любіла глядацкае ўвагу.
Таму, атрымаўшы атэстат сталасці, адразу паехала ў Маскву. Лёс спрыяла таленавітай і сімпатычнай Правінцыялку - Воилкова паступіла з першага разу ў ГІТІС, вучылася на курсе Андрэя Папова.
Пасля ВНУ пачаткоўцаў акторку ветліва прыняў тэатр Савецкай арміі. Упершыню дзяўчына з'явілася на сцэне ў спектаклі «Усьвяцкага шлемоносцы», справіўшыся з невялікай роляй Антаніны пышна. У будучыні Вале атрымалася далучыцца да акцёрскаму складу такіх сур'ёзных пастановак, як «Ідыёт», «Дама з камеліямі», «Салдат і Ева» і іншых.
фільмы
Яркую знешнасць Валянціны Воилковой заўважылі і рэжысёры кіно. Дзяўчыне пашанцавала - адразу ж стала здымацца ў фільмах, якія мелі галавакружны поспех і ўвайшлі ў скарбонку класікі савецкага кінематографа.
У 1978 году пастаноўшчык Марк Захараў прадставіў гледачу чарговы шэдэўр. Музычная меладрама «Звычайны цуд» аб чароўнай гісторыі, якая адбылася з прынцэсай і мядзведзем ў абліччы чалавека, мае шмат яркімі акцёрамі. Воилковой ў вобразе фрэйліны Оринтии пашчасціла папрацаваць з Алегам Янкоўскім, Яўгенам Лявонавым, Андрэем Міронавым і яшчэ мноствам зорак расійскага кіно.
Галоўныя партыі дасталіся зусім яшчэ маладым Яўгеніі Сіманавай і Аляксандру Абдулаву. Ролю Валянціны не меркавала ні слова, дзяўчына проста перыядычна з'яўлялася ў кадры, але гэта не перашкодзіла гледачам запомніць прыгожую акторку.
Затым Воилкова засвяцілася яшчэ ў шэрагу коноэпизодов. Артыстка пераўвасобіліся ў дзяўчыну Рустама ў дэтэктыве «Версія палкоўніка Зорына» з Усеваладам Санаева і Барысам Івановым. Прымерыла ролю гераіні, якую даймае тэлефонны хуліган, у крымінальнай стужцы «Горад прыняў». «Адпачывала» на поўдні разам з Аленай Проклова, Андрэем Міронавым і Нінай Русланавай ў любоўнай камедыі «Будзьце маім мужам».
Падалася ў ролі прадаўшчыцы ўнівермага ў музычным тэлефільме «Прыгоды Электроніка». Невялікую, але яркую ролю Валянціне падарыў рэжысёр Уладзімір Чабатароў ў сваёй шпіёнскай пастаноўцы «Кальцо з Амстэрдама», тут актрыса сыграла студэнтку Лену.
Чарада непрыкметных вобразаў цягнулася аж да 1983 года. Творчую біяграфію ўпрыгожыла культавая камедыя «Пакроўскія вароты», знятая Міхаілам Казаковым. Пасля прэм'еры на тэлебачанні Валянціна Воилкова прачнулася знакамітай, хоць і тут ёй адвялі невялікае месца.
Актрыса цудоўна прадставіла дзяўчыну на каньках, якая апынулася работніцай ЗАГСа. Рыта - мара галоўнага героя фільма Косціка (Алег Меньшыкаў). Катацца на лёдзе гераіню падтрымліваюць чатыры чалавекі. І гэта не прытрымліванне сцэнару - Валя зусім не ўмела стаяць на каньках.
Прыгажосць і зачараванне Воилкова прыўнесла ў дэтэктыўную карціну «Колье Шарлоты», дзе прымерыла вобраз сястры забітага фарцоўшчыка Віктара Кораблева. Захапляльны фільм апавядае пра злачыннай групоўцы, перапраўляў за мяжу ювелірныя вырабы. Гэтая праца замацавала поспех.
Зноў хваля глядацкай любові абрынулася на Валянціну ў 1988 годзе. Прыгажуня-акторка з'явілася ў серыяле «Вязень замка Iф», склаўшы кампанію Віктару Авилову, Яўгену Дворжецкому, Ганне Самохінай, Міхаілу Баярскаму. У экранізацыі знакамітага рамана Аляксандра Дзюма «Граф Монтэ Крыста» прадставіла жаноцкая і вытанчаную спадарыню Элаіза дэ Вильфор.
Два апошнія фільма з удзелам Валянціны Дзмітрыеўны пабачылі свет у 1989 годзе. Жанчына знялася ў драме «Гэта было ў мора», дзе таксама бліскалі Святлана Кручкова, Ніна Русланова і Ніка Турбіна. А крыху пазней далучылася да акцёрскаму складу сумнай аповесці «Рамантык» аб няздзейсненай мары маладога хлопца, абралага грошы. На гэтым фільмаграфія найпрыгажэйшай актрысы савецкага кіно абарвалася.
Асабістае жыццё
Асабістае жыццё актрысы склалася толькі ў канцы 80-х. Валянціна Воилкова выпадкова пазнаёмілася з французам, якія прыехалі ў Маскву ў камандзіроўку. Кажуць, будучы муж быў зачараваны зоркай савецкіх экранаў з першага ж дня. Неўзабаве адбылося прапанову стварыць сям'ю, пара згуляла вяселле.
На радзіму мужа жанчына пераязджаць не спяшалася. На такі крок падштурхнула сітуацыя, якая ўзнікае ў расійскім кінематографе ў гады перабудовы. Многія акцёры сядзелі без працы, Воилковой перасталі прапаноўваць цікавыя ролі. У 1991 годзе яна пакінула родную краіну, не бачачы тут перспектыў для развіцця. Гісторыя замоўчвае, ці ёсць у актрысы дзеці.
Валянціна Воилкова зараз
З'ехаўшы ў Францыю, Валянціна Дзмітрыеўна знікла з поля зроку прыхільнікаў. Жанчына не тэлефанавала сябрам, не давала інтэрв'ю журналістам. Аднойчы ў прэсе разышоўся слых, што артыстка загінула ў аўтамабільнай катастрофе. Трагедыя нібыта здарылася ў Парыжы. Адной з першых гэтую навіну надрукавала Самарская газета. Адзінае, што насцярожвала - ні прадстаўнікі кінематографа, ні калегі па тэатры афіцыйна не пацвярджалі сумную інфармацыю.
Як высветлілася пазней, у ДТЗ пайшла з жыцця іншая жанчына, таксама акторка. Аднак і Воилкова ня абвяшчалася. У 2009 годзе аднакурснікі па Гіціс вырашылі адшукаць Валянціну, даслаўшы запыт на праект «Чакай мяне». Папулярная ў кожным кутку свету перадача дапамагла, зорка «Пакроўскія вароты» дала пра сябе ведаць.
Валянціна Воилкова патэлефанавала акцёру Уладзіміру Зельдину і распавяла, што жыве разам з мужам у Парыжы. У жонка ўласная кампанія па агучванні і пераводу замежных фільмаў. Актрыса таксама задзейнічана ў дубляжы стужак. У Расею прыязджала толькі раз, каб схадзіць на могілкі да бацькоў.
фільмаграфія
- 1978 - «Звычайны цуд»
- 1978 - «Версія палкоўніка Зорына»
- 1979 г. - «Горад прыняў»
- 1980 - «Паласа дапушчальнага»
- 1981 - «Будзьце маім мужам»
- 1981 - «Кальцо з Амстэрдама»
- 1982 - «Пакроўскія вароты»
- 1984 - «Колье Шарлоты»
- 1984 - «Спадчына»
- 1987 - «Пад знакам чырвонага Крыжа»
- 1988 г. - «Вязень замка Iф»
- 1989 - «Гэта было ў мора»
- 1989 - «Рамантык»