біяграфія
Аляксандр Маставой - таленавіты спартовец, які доўгі час лічыўся сімвалам расійскага футбола. Гульцу ўдалося стаць кумірам не толькі суайчыннікаў, але і іспанцаў. Нягледзячы на тое, што Аляксандр ужо завяршыў кар'еру на поле, футбольныя фанаты да гэтага часу памятаюць прозвішча маставыя і нярэдка ўспамінаюць прыгожыя галы, якія ён дасылаў у вароты супернікаў.Дзяцінства і юнацтва
Будучы футбаліст нарадзіўся 22 жніўня 1968 гады ў Ленінградскай вобласці - там бацька хлопчыка праходзіў тэрміновую службу. Праз некаторы час сям'я Аляксандра пераехала ў Маскву. З ранняга дзяцінства Маставой, па прыкладзе бацькі, пачаў гуляць у футбол і хакей.
Аднак мяч здаўся Аляксандру бліжэй, чым шайба, і ён застаўся трэніравацца толькі ў школе ЦСКА. Цікава, што трэнеры клуба не заўважылі у хлопчыку ніякага таленту, і ў асноўны склад моладзевай каманды «армейцаў» Маставой так і не трапіў.
А вось Алегу Раманцаву, трэнеру «Чырвонай Прэсне», Аляксандр здаўся перспектыўным гульцом. Гэтая каманда ў той час лічылася неафіцыйных фарм-клубам легендарнага маскоўскага «Спартака».
Праз «Чырвонай Прэсне» праходзілі таленавітыя пачаткоўцы і маладыя гульцы, якія пасля атрымлівалі шанец трапіць у асноўны склад каманды.
Там маставыя адразу ж заўважыў і трэнер «Спартака» Кастусь Бесков, і ўжо ў 1987 годзе Аляксандр трапіў у аснову галоўнага суперніка «армейцаў». З гэтага моманту і пачалася прафесійная футбольная біяграфія брук.
футбол
У першым жа гульнявым сезоне, адыграным за «Спартак», Аляксандр Маставой разам з сакаманднік стаў чэмпіёнам СССР. Двума гадамі пазней прозвішча маставыя ведалі ўжо ўсё фанаты футбола ў Расіі, а сам футбаліст лічыўся галоўнай надзеяй клуба.
У 1990-м, пасля перамогі каманды на Кубку еўрапейскіх чэмпіёнаў, Аляксандрам маставыя зацікавіліся замежныя трэнеры, і ўжо ў 1992 годзе футбаліст падпісаў першы замежны кантракт. Новай камандай Аляксандра стала партугальская «Бенфіка».
Аднак у Партугаліі гульня ў маставыя ня задалася. Адзіны сезон, адыграўшы Аляксандрам за «Бенфіку», апынуўся няўдалым. Трэнер партугальцаў выказваў незадаволенасць гульнёй маставыя, і футбаліст на правах арэнды перайшоў у французскі клуб «Кан».
Тут Аляксандру ўдалося раскрыцца і паказаць талент віртуознай гульні. У першым жа матчы французы перамаглі дзякуючы намаганням Аляксандра, а пасля заканчэння сезона Маставой па запрашэнні трэнера «Кана» перайшоў у больш перспектыўны клуб «Страсбургу».
У 1996-м футбаліст зноў змяніў клуб. На гэты раз Аляксандра маставыя «перакупіў» іспанская «Сельта». Цэлых восем гульнявых сезонаў спартсмен правёў у гэтай камандзе, заваяваўшы каханне іспанскіх заўзятараў. Разам з маставыя да «Сельта» - сціпламу правінцыйнаму клубу - прыйшоў поспех. І хоць чэмпіёнам Іспаніі «Сельта» так і не стала, з камандай пачалі сур'ёзна лічыцца.
Па чутках, у Віга (родным мястэчку клуба) нават планавалі ўсталяваць помнік Аляксандру. Праўда, далей намераў справа так і не пайшла, аднак Маставой стаў героем «Сельта» разам з яшчэ адным расійскім футбалістам - Валерыем Карпін, якія гулялі за іспанцаў да 2002 года.
Той перыяд прынята лічыць «залатым» у кар'еры футбаліста. На поле Аляксандр выяўляў сябе сапраўдным лідэрам, плеймейкера, задавалым настрой гульні каманды. Акрамя таго, Маставой з лёгкасцю імправізаваў, падладжваючыся пад зменлівую сітуацыю на поле, і ў любы момант мог зрабіць нечаканы для суперніка ход, атрымаўшы тым самым перавага. Асабліва фанатам запомніліся нестандартны дрыблінг спартсмена і яго знакаміты ўдар з лініі штрафнога.
Гуляў Аляксандр Маставой і за зборную каманду краіны. У 1990-м футбаліст дэбютаваў за нацыянальную каманду СССР, а затым выходзіў на поле за зборную Расіі. Праўда, з гэтай камандай адносіны маставыя складаліся не заўсёды вясёлкава.
У 1997 футбаліста абвінавачвалі ў наўмысна слабой гульні з кіпрыётамі - з-за адзінага промаху па варотах суперніка. У 2002-м Аляксандру не ўдалося пазмагацца ў чэмпіянаце свету з-за траўмы, а праз яшчэ два гады маставыя і зусім адлічылі са складу нацыянальнай зборнай за крытыку Георгія Ярцава, галоўнага трэнера каманды.
У 2004-м фанатаў патрэсла навіна пра сыход маставыя з футбола. Аляксандр сапраўды абвясціў аб заканчэнні кар'еры, хоць увесь час атрымліваў выгадныя прапановы ад шматлікіх клубаў з сусветным імем. Аднак канчатковае рашэнне маставыя не ўдалося змяніць нікому.
Кажуць, на гэты крок Аляксандра штурхнула крыўда за адлічэнне з зборнай каманды, іншыя лічаць, што футбаліст проста стаміўся ад пастаяннага напружання і трэніровак. Як бы там ні было, дасягненні маставыя дагэтуль абмяркоўваюцца прыхільнікамі футбола.
Па заканчэнні прафесійнай кар'еры Аляксандр Маставой на працягу года гуляў за зборную краіны па пляжным футболе, а ў 2008 годзе прыхільнікам ўдалося зноў ўбачыць спартсмена на поле: Маставой паўдзельнічаў у развітальным матчы Дзмітрыя Аленичева: на полі сустрэліся ветэраны каманды «Спартак» і іспанскага «Рэала» . Сустрэча скончылася нічыёй - 4: 4.
Зараз футбаліст, па чутках, займаецца ўласным бізнэсам, аднак нярэдка дае інтэрв'ю і згаджаецца пракаментаваць вынікі той ці іншай гульні і падзяліцца меркаваннем з тэлегледачамі і радыёслухачамі.
Асабістае жыццё
Прывабны спартсмен (рост Аляксандра маставыя - 177 см, а вага - 78 кг) ніколі не скардзіўся на адсутнасць жаночага увагі. Аднак першы шлюб футбаліста стаў фіктыўным - ў 1991 годзе Маставой ажаніўся з грамадзянкай Партугаліі, каб вырашыць праблему з афіцыйнымі паперамі.
У той час гэта быў досыць распаўсюджаны спосаб спрасціць трапленне замежнікаў у мясцовыя футбольныя клубы. Пазней Аляксандр са смехам прызнаваўся, што нават ні разу не ўбачыў жонку.
А вось «сапраўднай» жонкай маставыя стала францужанка па імі Стэфані. У гэтым шлюбе нарадзіліся двое дзяцей - сын Аляксандр і дачка Эма. На жаль, Аляксандр і Стэфані пражылі разам толькі сем гадоў.
Па прызнанні футбаліста, развод атрымаўся балючым. Дзеці маставыя засталіся жыць з маці, аднак спартсмен часта мае зносіны з імі, прыязджае ў госці і запрашае іх у Расею.
Пасля таго як шлюб маставыя распаўся, пра асабістае жыццё футбаліста пачалі з'яўляцца шматлікія плёткі. Пагаворвалі нават, што прычынай разводу Аляксандра стаў раман з Юліяй Легорновой, ўдзельніцай музычнага калектыву "Не замужам». Пікантнасць сітуацыі надавала і тое, што дзяўчыне на той момант не было 18 гадоў. Аднак сам Маставой гэтыя чуткі не каментаваў.
Аляксандр Маставой зараз
У 2018 годзе фота Аляксандра маставыя зноў з'явіліся на старонках навінавых выданняў, а таксама футбольных фан-груп у «Инстаграме», «Твітэры» і іншых сацыяльных сетках. На гэты раз падставай стаў выхад кнігі Віктара Хохлюка «Нашы футбольныя легенды. Голеадор былога СССР у футбольных бітвах замежжа ».
У гэтай маштабнай працы біёграф і статыстык адшукаў масу інфармацыі аб выбітных савецкіх і расійскіх футбалістаў, сабраўшы пад адной вокладкай амаль дзве сотні біяграфій. Акрамя таго, Віктару Хохлюку удалося сабраць і статыстычныя дадзеныя, і нават гульнявыя характарыстыкі сваіх герояў.
ўзнагароды
- 1987 - Кубак Федэрацыі футбола СССР
- 1993 - Кубак Партугаліі
- 1995 - Кубак Інтэртота
- 2000 - Кубак Інтэртота