біяграфія
Уладзіслаў Жукоўскі - ўлюбёнец краснаярскай тэатральнай публікі. Працу перад жывой аўдыторыяй акцёр цаніў больш, чым у кіно. Дзелячыся ведамі са студэнтамі, меркаваў, што «ў неразумныя чалавека ў акцёрскім рамястве нічога не атрымаецца».Дзяцінства і юнацтва
Уладзіслаў Жукоўскі нарадзіўся ў Краснаярскім сяле Каравульны ў 1944 годзе. Па заканчэнні вайны сям'я перабралася ў Маскву, жылі побач з Вахтанговского тэатрам. Для школьных пастановак запазычалі там рэквізіт. У дзяцінстве Улад рос завадным, хуліганістыя хлапчуком. Па словах акцёра, у рамеснае вучылішча, куды ён паступіў пасля 7 класа, траплялі тыя, ад каго настаўніка ў звычайнай школе ўжо стаміліся.
Вывучыўся на слесара, Жукоўскі працаваў на машынабудаўнічым заводзе, лабарантам у НДІ. Перад арміяй Уладзіслаў пайшоў уладкоўвацца рулявым на параход. І нават тады капітана судна адгаворвалі браць пачаткоўца, у якога «на твары напісана, што хуліган». З таго часу будучы акцёр палюбіў пах саляркі, мокрага дрэва і вады.
Аддаўшы доўг радзіме ў абмежаваным кантынгенце савецкіх войскаў у Германіі, Жукоўскі стаў працаваць кінамеханік на «Масфільме». Затым паступіў у тэатральнае вучылішча імя Шчэпкіна, якое Уладзіслаў назваў старой імператарскай школай. Яшчэ на першым курсе пачаў гуляць на сцэне Малога тэатра, дзе застаў карыфеяў савецкага тэатральнага мастацтва Ігара Іллінскага і Міхаіла Жарова, Мікіту Падгорнай і Эліну Быстрыцкую.
ВНУ Жукоўскі скончыў у 29 гадоў, што даволі позна па прафесійных мерках, і адразу ж паехаў у Іванава, у абласны драматычны тэатр. Адтуль перабраўся ў Уладзімірскі акадэмічны тэатр драмы.
У 1978 году акцёр вярнуўся на радзіму, хоць з амплуа сацыяльнага героя мог працаваць у любым тэатры краіны. Але толькі Краснаярскі драматычны імя Аляксандра Пушкіна прадаставіў Уладзіславу магчымасць яшчэ і выкладаць любімую сцэнічнае маўленне.
Пасля Заслужаны артыст Расіі, прафесар вучыў прыгожа выкладаць думкі студэнтаў Краснаярскага дзяржаўнага інстытута мастацтваў, які ў сярэдзіне 2000-х на кароткі перыяд быў перайменаваны ў акадэмію музыкі і тэатра. Сваіх вучняў Уладзіслаў любіў, ўспрымаў іх няўдачы як асабістыя, для яго не існавала адзнак ніжэй пяцёркі.
Першыя паўгода ў Краснаярску Жукоўскі, да таго моманту ўжо сямейны чалавек, жыў з жонкай у гасцініцы, пакуль галоўны рэжысёр не выбіў ў кіраўніцтва рэгіёну кватэру для маладой сям'і. Таму спектаклем «Мяшчане» акцёр даражыў не толькі з-за зорнага складу трупы, але і таму, што пасля прэм'еры на новым месцы працы ён абзавёўся ўласным жыллём.
фільмы
У 1964 г. Уладзіслаў Жукоўскі дэбютаваў у кіно, у легендарнай савецкай казцы «Марозка», знятай Аляксандрам Роу. Акцёру дасталася другарадная роля разбойніка.
Ваенная драма «Мора ў агні» зноў згадала сібіракі пра любімыя водных прасторах. Уладзіслаў стаў адным з гераічных абаронцаў Севастопаля падчас Вялікай айчынных вайны. У фільме задзейнічаны прадстаўнікі розных акцёрскіх школ і пакаленняў: Георгій Тейх і Уладзімір Лапцеў, Мікалай Яроменка-старэйшы і Вольга Остроумова.
У 1978-м краснаярскі акцёр зняўся ў Аляксея Салтыкова ў гістарычнай драме «Емяльян Пугачоў» з удзелам Яўгена Матвеева, Тамары Сёмін, Вацлава Дворжецкого, Пятра Глебава. Цяпер, магчыма, для гледача ў карціне залішне шмат сацрэалізму, але тады фільм пра абаронцу рускага народа здымаўся пад наглядам афіцэраў з Лубянкі.
У часы новага расійскага кінематографа шырокую вядомасць набылі серыялы, у тым ліку на крымінальныя тэмы. У адным такім, «Вуліцы разбітых ліхтароў», засвяціўся і Уладзіслаў Жукоўскі. Акцёр атрымаў эпізадычную ролю ў чацвёртым сезоне, у серыі «На вуліцы Марата». Высокі, фактурны Жукоўскі ператварыўся ў злачыннага аўтарытэту, у чыю групоўку ўкараняецца герой Яўгенія Дзятлава.
тэатр
Спіс тэатральных роляў у разы пераўзыходзіць фільмаграфію артыста - іх у Жукоўскага звыш ста. Калі Уладзіслаў яшчэ толькі пачынаў творчую біяграфію, у Краснаярскім драматычным тэатры адзначылі, што ў трупу прыйшоў вялікі артыст, пры гэтым маючы на ўвазе зусім не яго рост.
Як распавядалі калегі Жукоўскага, амаль ва ўсіх рэжысёраў, калі-небудзь якія ставілі пастаноўкі на гэтай сцэне, Уладзіслаў Якаўлевіч атрымліваў вядучыя ролі. У Сяргея Чаркаскага сыграў графа Арлова ў «Гістарычных анекдотах», у Юрыя Шылава - караля Генрыха II у п'есе амерыканскага драматурга Джэймса Голдмен «Леў зімой», у Алега Рыбкіна - Крачынскага ў яго дыпломнай працы «Вяселле Крэчынскага».
Шмат у чым дзякуючы бліскучай гульні Жукоўскага Рыбкіна, тады толькі які скончыў тэатральны інстытут, запрасілі на пасаду галоўнага рэжысёра ў новасібірскі тэатр «Чырвоны факел». У 2006 годзе Алег Аляксеевіч ўзначаліў пастановачную частку Краснаярскага драмтэатра.
Уладзіслава Жукоўскага хутка сталі пазнаваць на вуліцы дзякуючы выявам Сымонавага-Пішчыка з «Вішнёвага саду» і Леаніда Папагатто з італьянскай камедыі «Мая прафесія - сіньёр з грамадства», Хлынова з «Гарачага сэрца» і Караля з «Брэменскіх музыкаў». Вельмі любіў акцёр вобраз Кашчэя Несмяротнага ў «Іван-царэвіч», гуляючы якога, «адрываўся ад душы».
Жукоўскі ані не бянтэжыўся, калі працы адносілі асабліва да шэрагу класічных. Весці размовы аб тым, што чалавек са цалкам пэўнымі фізіялагічнымі і духоўнымі якасцямі хоча згуляць тое ці гэта, на думку Уладзіслава, дылетанцтва.
«Трэба проста падысці да люстэрка і ўбачыць, які ты Бураціна або Гамлет».У прафесійным плане акцёр лічыў сябе шчасліўчыкам. Ён да апошніх дзён працаваў у калектыве, у якім не спрабавалі пазбавіцца ад старэйшага пакалення, і жартам называў сябе запатрабаваным артэфактам. Апошняй галоўнай роляй Жукоўскага на тэатральных падмостках стаў Сэм ў спектаклі «Дзявочнік».
Асабістае жыццё
Пра жыццё Уладзіслава Жукоўскага па-за сцэнай вядома няшмат. Разам з жонкай артыст выгадаваў двух дзяцей. У інтэрв'ю краснаярскім СМІ распавядаў аб унуку Мікіту. Хлопчык не толькі вонкава быў падобны на дзеда ў дзяцінстве, але і праявіў схільнасць да лицедейству - пэўна імітаваў эмоцыі, якіх на самай справе не адчуваў, і назіраў, як на гэта рэагуюць навакольныя. Дзядуля быў у захапленні.
У тэатры Уладзіслаў Якаўлевіч узначальваў прафсаюзны камітэт. Актыўная жыццёвая пазіцыя прывяла акцёра ў крэсла дэпутата Краснаярскага краявога, а пазней і гарадскога Савета дэпутатаў. Гарадское казачае грамадства абіраўся Жукоўскага атаманам, Усерасійскае грамадска-палітычны рух «Духоўная спадчына» - кіраўніком рэгіянальнага аддзялення.
смерць
Уладзіслаў Жукоўскі пайшоў з жыцці 17 ліпеня 2018 года. Прычынай смерці стала анкалагічнае захворванне. З хваробай акцёр змагаўся некалькі гадоў, і ведалі пра гэта толькі блізкія людзі.фільмаграфія
- 1964 - «Марозка»
- 1970 г. - «Мора ў агні»
- 1978 - «Емяльян Пугачоў»
- 2001 года - «Вуліцы разбітых ліхтароў-4»