біяграфія
Сіняя птушка, якая прыносіць поспех, апынулася добразычлівая да лёсу вакаліста ансамбля з аднайменнай назвай - Сяргею Драздову. У біяграфіі спевака былі ўсесаюзная любоў і прызнанне, верная жонка, прыгажуня дачка, сотні канцэртаў і выступленняў па ўсім свеце.Дзяцінства і юнацтва
Сярожа Драздоў нарадзіўся ў Гомельскай вобласці Беларусі 28 студзеня 1955 года. Дзіцячыя гады хлопчык правёў у той жа вёсачцы Мільча, дзе і з'явіўся на свет. Бацькі будучага спевака належалі да звычайнага працоўнаму савецкаму класу. Бацька працаваў на заводзе, а мама рыхтавала абеды на кухні дзіцячага садка.
Маленькі Сярожа, як і многія яго равеснікі, рос у бабулі, якая і заўважыла музычны талент ўнука. Жанчына прышчапіла пяцігадоваму малышу любоў да песні. Пазней хлопчык паступіў у музычную школу, дзе навучыўся гуляць на балалайцы. У будучыні навык валодання струнным інструментам дазволіў з лёгкасцю асвоіць бас-гітару.
Акрамя музычнай школы, Сяргей займаўся танцамі і вакалам. З часам хлопчык пачынае ўдзельнічаць на конкурсах талентаў і музычных фестывалях. А вось з навучаннем ня задалося. Паступіўшы пасля школы ў музычны каледж імя Н. Ф. Сакалоўскага, няўдачлівы студэнт кінуў вучобу пасля двух год.
У войска маладога чалавека не ўзялі па прычыне лёгкага заікання, ад якога пасля Сяргею Аляксандравічу ўдасца пазбавіцца. Адукацыя спявак атрымае нашмат пазней, ужо будучы вядомым на ўвесь Савецкі Саюз. У 1984 году Драздоў скончыць завочнае аддзяленне Тамбоўскага філіяла Маскоўскага дзяржаўнага інстытута культуры.
музыка
Хоць Сяргей Аляксандравіч не атрымаў музычнай адукацыі, таленавітага спевака і музыканта з радасцю прынялі ў шэрагі самадзейнасці. Выканаўца працаваў у ВІА "Мы, Вы і Гітары", "Галасы Палесся", гуляў на танцавальных пляцоўках.
Лёсавызначальнае знаёмства з заснавальнікамі ансамбля "Сіняя птушка" - братамі Міхаілам і Робертам Балотнымі - адбылося ў 1974 годзе. Маладыя людзі былі ў захапленні ад незвычайнага галасы Драздова і запрасілі таленавітага вакаліста ў свой калектыў.
Праз год ансамбль запісаў песню "клён", дзякуючы якой вядомасць напаткала ВІА "Сіняя птушка", а голас Драздова стаў самым вядомым у краіне. У тым жа годзе выйшла дэбютная пласцінка ансамбля. А вось першы канцэрт з уласнай афішай адбыўся ў Тальяці ў 1976 годзе. Папулярнасць рэпертуару, пераважная большасць якога належыць пяру Драздова, хутка выходзіць за рамкі Саюза.
Калектыў гастралюе за мяжой, выступае ў месцах баявых дзеянняў, падтрымліваючы салдат у Афганістане, Кандагары, Кабуле. Штодня музыканты адыгрываюць да шасці канцэртаў, кожны з якіх праходзіць пры поўным аншлагу. Пік папулярнасці групы прыйшоўся на сярэдзіну васьмідзесятых. У 1980-м ВІА меў гонар прадстаўляць музычную і культурную праграму на Алімпіядзе. Аднак паступова ашаламляльная папулярнасць сышла на нішто.
У 1991 годзе калектыў паехаў на гастролі ў ЗША, а вярнуліся музыканты ўжо ў зусім іншую краіну. Публіка, танцуючая пад лірычна-рамантычныя песні Сяргея Драздова, пасталела, і прыхільнікам было не да канцэртаў. У моду ўвайшла іншая музыка, і калектыў распаўся.
З 1991 года Сяргей Аляксандравіч займаецца сольнай кар'ерай пры падтрымцы сябра Вячаслава Малежика. На жаль, у цяжкі перыяд крызісу дзевяностых творчасць не пайшло ў гару. А ў 1999 годзе Драздоў прадпрымае спробу адрадзіць калектыў, які прынёс яму поспех.
Са згоды братоў Балотных Сяргей Аляксандравіч збірае «залаты склад», але неўзабаве разумее, што былых запоўненых залаў ўжо не сабраць. У 2002 годзе спявак зноў пакідае калектыў, аддаючы перавагу самастойнае развіццё на сцэне. Як аказалася, прыхільнікі, добра знаёмыя з голасам куміра і тыя, хто любіць яго песні, асацыявалі рэпертуар з ВІА, а не з Драздова.
У часы піка папулярнасці групы тэлебачанне яшчэ не было шырока развіта, кліпы на эстрадныя кампазіцыі заставаліся дзіўнай рэдкасцю. Таму ў твар Драздова мала хто ведаў.
Для лепшай пазнавальнасці Сяргей Аляксандравіч абраў найменне новай музычнай групе, звязанае з ранейшым: "Сіняя птушка Сяргея Драздова". Дарэчы сказаць, у былым ансамблі новым вакалістам апынуўся Аляксандр Драздоў. Некалькі разоў цёзкі выступалі на адной сцэне, і Сяргей Аляксандравіч жартам назваў калегу сынам. Прэса падхапіла слых, але Драздова ніколі не былі сваякамі.
Новы калектыў з зменнай перыядычнасцю гастралюе па краінах блізкага замежжа, дае канцэрты ў Нямеччыне і, вядома ж, у Расіі. У 2006 годзе адбылося грандыёзнае выступ «залатых галасоў» «Сіняй птушкі» ў Санкт-Пецярбургу. На сцэне любімыя песні заспявалі Сяргей Драздоў, Святлана Лазарава і Сяргей Левкин.
Да канца жыцця Сяргей Аляксандравіч не спыняў працаваць і аддаваў творчасці усе сілы і час. Музыка піша песні для калектыву, у дыскаграфіі якога ў 2013 годзе, ужо пасля скону кіраўніка, з'яўляецца альбом з гаворачай назвай "Апошні".
Асабістае жыццё
Падчас тамбоўскіх гастроляў ансамбля, у пачатку ўзыходжання на Алімп музычнай славы, Сяргею пашчасціла сустрэнецца з будучай жонкай Ірынай, якая засталася адзінай любоўю ўсяго жыцця спевака. Спачатку маладыя людзі перапісваліся, а потым вырашылі ажаніцца.
Вакаліст перабраўся на радзіму жонкі ў Тамбоў. Некалькі гадоў Ірына суправаджала мужа на канцэртах, клапоцячыся пра выгоду, а таксама дапамагаючы падчас выступаў. Жанчына працавала харэографам і мастаком па святле. Крыху пазней узяла на сябе абавязкі адміністратара.
Адысці ад спраў жанчыну прымусіла нараджэнне дачкі Алены ў 1981 годзе. Але да апошніх дзён любімая спадарожніца жыцця заставалася надзейным тылам Драздова. У 2011 годзе спявак стаў дзядулем, у Алены нарадзілася дачка Аліса.
Стаўшы сем'янінам, вакаліст захапіўся рыбалкай і калекцыянаваннем гітар. Вячаслаў Малежiк у інтэрв'ю ўжо пасля скону аднаго успамінаў, што Сяргей Аляксандравіч аддана любіў сям'ю і рабіў усё, што ад яго залежыць, для дабрабыту і бязбеднага існавання блізкіх.
смерць
Хвароба нагнаў Сяргея Аляксандравіча імкліва і нечакана. Па ўспамінах блізкіх, музыкант адрозніваўся здаровым і моцным духам. Таму спачатку не надаў значэння недамаганняў. Драздоў лічыў, што падхапіў запаленне лёгкіх, і да лекараў бегчы не спяшаўся, спадзеючыся самастойна справіцца з хваробай. Момант апынуўся выпушчаны, і калі медыкі абследавалі спевака, выяўлены рак лёгкага перайшоў у апошнюю стадыю.
Сяргей Аляксандравіч мужна змагаўся з анкалогіяй, паводле яго слоў, моцных боляў не адчуваў. А вось голас прападаў. У гэты час Драздоў з падвоенай сілай і зацятасцю пісаў песні, быццам імкнучыся адхапіць у жыцця апошнія плённыя імгнення.
Да апошніх дзён выканаўца захоўваў пазітыўны настрой, распавядаў анекдоты і не апускаў рукі. Ад лячэння ў Германіі Драздоў адмовіўся, патлумачыўшы рашэнне тым, што на радзіме сапраўды такія ж лекары. Усё той жа Малежик распавядаў, што Сяргей прызнаваўся ў стомленасці з-за няроўнай барацьбы з хваробай пасля пройдзеных пяці курсаў хіміятэрапіі.
18 лістапада 2012 году Сяргея Драздова не стала. Пахаванне «залатога голасу» «Сіняй птушкі» прайшлі ў сталым родным Тамбове. Магіла зоркі савецкай эстрады размешчана на Данскім могілках. А на фасадзе дома, у якім жыў спявак, у памяць пра творчасць і таленце ўсталявалі мемарыяльную шыльду са словамі хіта
"Там дзе клён шуміць, над рачной хваляй ..."Дыскаграфія
- 1999 - "Немагчыма жыць, калі не любіць"
- 2004 г. - "Нам зноў 25"
- 2007 - "Буду я с тобой"
- 2010 г. - "Блюз маёй душы"
- 2013 - "Апошні"