біяграфія
Меламаны Савецкага Саюза выдатна памятаюць, што адным з першых калектываў, якія паклалі пачатак плеядзе папулярных пазней вакальна-інструментальных ансамбляў, была група "Спяваючыя гітары". Маладыя музыканты, натхнёныя вопытам заходніх калегаў, спявалі са сцэны веющие свежасцю і духам вабнай свабоды "Сіні іней" і "Песенку веласіпедыстаў".Гісторыя стварэння і склад
Можна сказаць, што пачатак ВІА пакладзена задоўга да даты афіцыйнага адукацыі ў 1966 годзе. У пачатку 50-х прыяцелі, аматары музыкі, арганізавалі маленькі аркестр. У склад дамарослай групы ўваходзіў Анатоль Васільеў, які грае на саксафоне. Калектыў даваў міні-канцэрты ў інстытутах, зарабляючы прыбаўку да стыпендыі.
Дарэчы сказаць, музыканты дамагліся шырокай вядомасці і прызнання ў вузкіх колах студэнцкай публікі. Ужо тады маладыя людзі начамі слухалі пласцінкі замежных спевакоў, а з раніцы перапяваць рэпертуар на універсітэцкіх пляцоўках. Слухачоў збіралася так шмат, што часам самі музыкі не маглі прабрацца да сцэны.
У сярэдзіне 50-х музычны талент Васільева заўважаны кіраўніком калектыву "Дружба" Аляксандрам Броневицким. Ансамбль складаўся з зборнай «салянкі» творчых асоб замежных краін, а бліскала на сцэне вакалістка Эдзіта Пьеха.
Адпрацаваўшы каля дзясятка гадоў з калегамі з "Дружбы", Васільеў аб'ездзіў з гастролямі не толькі горада Саюза, але і замежжа, дзе адчуў хвалі і гучанне новых стыляў музыкі. Малады чалавек вырашыў стварыць уласную групу, падобную на папулярныя і практычна забароненыя на той момант "Бітлз". Зноў створаным калектывам стаў ВІА "Спяваючыя гітары", куды, апроч натхняльніка і арганізатара, увайшлі малодшы брат Аляксандра Броневицкого - Яўген, гітарыст Уладзімір Калінін, клавішнікі Леў Вильдавский і Алег Мошкович, ударнік Сяргей Лаўроўскі і вакалісткі Галіна Баранава і Таццяна Калініна.
У інтэрв'ю Васільеў распавядаў, што першапачаткова запрашаў выканаўцам саліста "Дружбы" Анатоля Каралёва. Вакаліст першапачаткова даў згоду, музыкі прыдумалі і падрыхтавалі праграму, а галоўны спявак нечакана адмовіўся, спаслаўшыся на боязь правалу.
Тады па рэкамендацыі знаёмых кіраўнік "гітара" запрасіў Галіну Баранаву, дарэчы сказаць, ці ледзь не адзіную з прафесійным кансерваторскую адукацыяй сярод музыкаў гурта. Так "Спяваючыя гітары" здабыла жаночы голас. Практычна адразу на ансамбль абрынулася вядомасць. Аблашчаныя ўвагай і любоўю слухачоў, "Гітары" давалі па 3-4 канцэрты ў дзень на пляцоўках і сцэнах клубаў роднага Ленінграда.
У складзе калектыву пачыналі якія сталі пазней жывымі легендамі савецкай, а затым і расійскай эстрады спевакі і спявачкі, да прыкладу, Юрый Антонаў, Аляксандр Розенбаум і Ірына Понаровская.
На жаль, у хутка які жыве свеце музыкі нічога не бывае вечным, і з сярэдзіны 70-х у моду ўвайшлі рок-калектывы, якія атрымалі свабоду самавыяўлення і выступаў. У 1975 году большасць удзельнікаў гурта "Спяваючыя гітары" захапіўся пастаноўкай рок-оперы "Арфей і Эўрыдзіка". Паколькі найменне жанру з згадваннем тэрміна "рок" па-ранейшаму заставалася непажаданым для Ленсовета, твор названа "зонг-операй".
Поспех створанага фармату насіў характар бомбы, якая выбухнула. А вось для гурта "Спяваючыя гітары" гэтая «бомба» паклала канец існаванню аж да 1997 года.
У сярэдзіне 90-х меламанаў напаткала запал да рэтра-музыцы і настальгіі. Тады Узьяднаны калектыў, у якім апынуліся Аляксандр Фёдараў, Яўген Броневицкий, Рыгор Клеймиц, даў некалькі сольных канцэртаў. Выступ прынята публікай на біс, а ансамбль вярнуўся на сцэну, асвяжыць склад некалькімі маладымі музыкамі.
музыка
ВІА атрымаў вядомасць на хвалі піка папулярнасці "Бітлз". Па ўспамінах удзельнікаў калектыву, ім давялося пайсці на хітрасць, каб выйсці на сцэну з кампазіцыямі замежных выканаўцаў. Музыкі проста пераспявалі тэксты на рускай мове. Крытыкі цудоўна разумелі сутнасць таго, што адбываецца, але глядзелі скрозь пальцы на нейкую вольнасць які карыстаецца грандыёзным поспехам ансамбля.
Першая грампласцінкі запісаная на студыі "Мелодыя", і альбом імгненна раскуплены прыхільнікамі ансамбля ў 1968 годзе. Песні "Сіняя птушка", "Сюрпрыз", "Тарэра", "Цыганачка", па сутнасці, з'яўляюцца аранжыроўкамі інструментальных кампазіцый гурта The Shadow.
Наватарства выканання заключалася ў тым, што ўпершыню музыканты аб'ядналі інструменталістаў і вакалістаў ў адным. Калі раней у групах выразна вылучаўся саліст, які спяваў на першым плане, а акампануе музыканты размяшчаліся радком ззаду фронтмэна, то "Спяваючыя гітары" парушылі выразны функцыянал. Назва групы ў дадзеным выпадку кажа само за сябе.
Адгэтуль жа і назву віду творчай суполкі - вакальна-інструментальны, гэта значыць як грае на інструментах, так і які спявае. Гучнае шматгалоссе калектыву Анатоля Васільева стала легендарным.
Каманда прызнаецца, што першапачаткова ўдзельнікі першага «залатога складу» не маглі пахваліцца музычнай адукацыяй, Васільеў з усмешкай заўважаў, што і спявала асноўная маса ўсё роўна. Усё гэта засланяюць рэпертуар з адгалоскамі замежных песень і арыгінальнае выкананне.
Стваральнік ВІА у інтэрв'ю успамінаў, што пасля першай жа хвалі папулярнасці ў гурта з'явіліся двайнікі, гастралюе паралельна з арыгінальным складам. Услед за дэбютантамі жанру паўсталі падобныя ансамблі - "Песняры", "Самацветы" і іншыя.
Рэпертуар выконваўся музыкантамі ўжывую, працаваць пад фанаграму ўдзельнікі "спяваюць гітар" сабе не дазвалялі, нягледзячы на неверагодную загружанасць. Выступ ўяўляла сабой тэатралізаваны, захапляльны увагу канцэрт. Запал да гульні на сцэне падчас спеваў знайшла адлюстраванне ў рок-операх, якія з'явіліся на заходзе калектыву 70-х.
Захавалася мала запісаў канцэртаў групы, якія можна назваць пачатковымі крокамі на шляху стварэння кліпаў. Нязменны кіраўнік "гітара" Васільеў недалюбліваў якасць здымак, таму рэдка дазваляў весці іх.
Дарэчы кажучы, двайны праца музыкаў апынуўся ацэнены па вартасці кіраўніцтвам музычнага жыцця Саюза. Калі ўдзельнікі калектываў да ВІА атрымлівалі зарплату па тарыфе 5 руб. за канцэрт, то "спяваюць гітарам" плацілі за выступ ўжо 7.50 руб. па-за залежнасці ад запоўненасці залы. Зрэшты, гастролі ансамбля праходзілі пры поўных аншлагах.
"Спяваючыя гітары" зараз
Тыя, што засталіся ў калектыве музыканты між тым працягваюць працаваць і выступаць у 2018 годзе, нягледзячы на ўзрост. Фота з канцэртаў і запісы выступленняў дзівяць несуцішнай энергетыкай і навяваюць настальгію па даўно мінулым часах.
Яўген Броневицкий, па-ранейшаму гастралюючы з калектывам, распавядае, што гурт запісвае новыя песні, але слухачы і гледачы ў зале аддаюць перавагу падпяваць старым кампазіцый, надзейна якія занялі месца ў сэрцы.
На жаль, час жорстка і забірае таленавітых людзей, пакідаючы ў памяці прыхільнікаў створаныя творчыя скарбніцы. У 2003 годзе сыходзіць з жыцця вакалістка Вольга Лявіцкая, у 2014-м памёр пасля анкалагічнага захворвання Юрый Сакалоў. У 2017-м памёр кіраўнік і заснавальнік ансамбля Анатоль Васільеў.
Дыскаграфія
- 1968 - "Спяваючыя гітары I"
- 1969 - "Спяваючыя гітары II"
- 1969 - "Спяваючыя гітары III"
- 1970 г. - "Спяваючыя гітары IV"
- 1970 г. - "Спяваючыя гітары V"
- 1971 - "Спяваючыя гітары VI"
- 1972 - "Спяваючыя гітары VII"
- 1974 - "Савецкія вакальна-інструментальныя ансамблі"
- 1996 г. - "спяваюць гітарам 30 гадоў. Архіўныя запісу"
- 2002 - "Сіні іней"
- 2002 - "Людзі сустракаюцца"
- 2003 г. - "Арфей і Эўрыдзіка"
- 2008 - "Спяваючыя гітары"