біяграфія
Напэўна, не было ў Савецкім Саюзе сям'і, у якой акторку Галіну Макараву не лічылі б родным чалавекам. Яе называлі «ўсесаюзнай бабуляй» за сілу духу і шчодрасць сэрца, за мудрыя думкі, якія яна даносіла з экрана да гледачоў. І ў кіно, і ў жыцці артыстка заставалася шчырай і сумленнай.Дзяцінства і юнацтва
Актрыса праславілася пад імем, узятым па радзе сяброўкі, і прозвішчам, якую пакінула ад першага мужа. Галіна Макарава - народжаная Агата Чаховіч, дачка афіцэра царскай арміі. Калі бацьку арыштавалі і пасадзілі на 5 гадоў у турму, ужо пры савецкай уладзе, сваякі са страху знішчылі дакументы. Таму і дата нараджэння - снежань 1919-га - таксама выдумка артысткі. Галіна наогул лічыла, што яна старэй на 3 гады, але дакументальных пацверджанняў не знайшлося.
Агата - другая з 4 сясцёр. Фёкла працавала ў шахце, Аляксандра - выхавацелькай у дзіцячым садку, Яніна - грымёрам на кінастудыі.
У 16 гадоў Агата з'ехала з роднага сяла Старобін ў Мінск, працавала прыслугай у заможных сем'ях, санітаркай. З дзяцінства дзяўчынка адрознівалася завадным, задзірлівым характарам. У горадзе захапілася верхавой яздой, кідала кап'ё на стадыёне і нават асвоіла матацыкл - у 1937-м стала чэмпіёнкай Беларусі па мотакросе.
Па пратэкцыі бацькі сяброўкі, чыноўніка з сувязямі, Чаховіч ўзялі ў студыю пры Першым Беларускім драмтэатры. Там яна і стала Галінай, паколькі Агата, на думку будучай калегі Валянціны Семянюк, было дурнавата для актрысы. Заадно дзяўчына памяняла і прозвішча на дзявочую мамчыну Апанащик.
Па ўспамінах дачкі і ўнукаў, Галіна Кліменцьеўна любіла дзяцей, і сваіх, і чужых. У маладосці неяк купіла марозіва цэламу класу, які сустрэла на вуліцы, проста таму, што захацела парадаваць малых. Магла прывесці ў дом зусім незнаёмых людзей, калі бачыла, што яны маюць патрэбу ў дапамозе.
У тэатры Макараву задзейнічалі ў рознапланавых ролях - ад кікімар да шэкспіраўскай класікі, і да кожнай акторка падыходзіла з выдумкай, каб гледачы запомнілі яе гульню. Спецыяльна для Галіны драматург Андрэй Макаёнак напісаў п'есу «Лявоніха на арбіце» і ва ўльтыматыўнай форме запатрабаваў, каб галоўнага персанажа аддалі менавіта Макаравай. У адваротным выпадку спектакль не паставяць. І рэжысёр саступіў.
фільмы
Па-сапраўднаму сур'ёзную кінематаграфічную біяграфію Макарава пачатку позна, на 6-м дзясятку гадоў, хоць дэбютавала яшчэ ў 1958 годзе ў меладраме «Шчасце трэба берагчы». У далейшым да Галіны звярталіся рэжысёры ў пошуках той, хто ўвасобіць на экране добрую і душэўную жанчыну, з жыццёвым вопытам. Ці наадварот - прынцыповую і прамую, якая па слова ў кішэню не лезе.
Такімі стаў рэжысёрскі праект Алены Цыплакова «На цябе спадзяюся» (нянечка ў дзіцячым доме), драма Аляксандра Итыгилова «Спатканне» (маці персанажа Вольгі Матешко), карціна Леаніда Менакера «Маладая жонка» (бабуля гераіні Ганны Камянковай).
Усесаюзная слава прыйшла да актрысы з драмай Сяргея Мікаэляна «Удовы», у якой Макарава сыграла галоўную ролю разам з Галінай Скорабагатава. Па сцэнары гераіні, якія страцілі на вайне мужоў, заляцаліся за магіламі невядомых байцоў. Калі ў сяле ўрачыста ўсталявалі памятны манумент, пра бабуль у запале святкавання забыліся.
Фільм 2 гады не выпускалі ў пракат - занадта ўжо рэалістычным апынуўся. Сардэчна даў сам генеральны сакратар Леанід Брэжнеў. Пасля прэм'еры і слоў лідэра краіны аб тым, што пра удовах вайны трэба лепш клапаціцца, у СССР павялічылі пенсіі.
Персанаж актрысы па мянушцы Гоголиха ў кіноповесті «Роднае справа» дапамог герою ў выкананні Генадзя Ягорава зразумець, у чым каштоўнасць малой радзімы і тых, хто жыве там людзей, праявіць выдатны характар і перастаць падманваць самога сябе.
У драме «Штармавое папярэджанне» гераіня Макаравай - адна з нямногіх, хто не губляе галавы ў небяспечнай сітуацыі. Не саступілі ў асабістым мужнасці і персанажы Валянціны Талызінай, Аляксея Жаркова і Наталлі Ягоравай.
Стужка «Справа для сапраўдных мужчын» распавядала аб небяспечным спадчыне Другой сусветнай: у горадзе выяўлены склад боепрыпасаў, і насельніцтва належыць эвакуіраваць. Персанаж Галіны - пажылая жанчына, якая адмаўляецца пакідаць дом нават пад страхам гібелі.
Лірычная карціна «Белыя росы» падарыла Макаравай яшчэ адзін мацярынскі вобраз, на гэты раз экраннай дачкой артысткі стала Наталля Харахорына, якая сыграла бойкі паштальёнку. Дзяўчыну ў якасці нявесты для сына нагледзеў герой Усевалада Санаева.
З Наталляй Галіна здымецца яшчэ ў прыгодніцкім фільме «Невядомы салдат» паводле аповесці Анатоля Рыбакова. У акторак будзе адна ролю на дваіх, толькі па сюжэце паміж імі пройдзе паўстагоддзя. Гераіня Харахорына жыве ў 1942 годзе, Макаравай даводзіцца зноў успамінаць пра вайну, распавядаючы пра перажытае маладому пошукавіку.
У псіхалагічнай стужцы "Кафедра» акторка пераўвасобіліся ў нешматслоўнасць захавальніцы спакою старога прафесара, шмат гадоў прапрацаваў у навуковым інстытуце. Цікавыя персанажы дасталіся Галіне і Стэфаніі Станюце ў камедыі "Не хадзіце, дзеўкі, замуж». У фільме задзейнічаны зоркі савецкага кіно Вячаслаў Нявінны і Таццяна Догілева, Юрый Назараў і Ніна Русланова. Камео выканаў Валерый Лявонцьеў.
У 1985-м Галіна знялася ў псіхалагічнай драме «Супрацьстаянне» аб ваенным злачынцу, на след якога міліцыя выходзіць дзякуючы выпадковаму збегу абставінаў. Макарава сыграла сваячку адной з яго ахвяр.
Ад прапаноў гуляць мам і бабуль Галіна Макарава не адмаўлялася, але такая аднатыпнасць акторку засмучала. Убачыўшы аднойчы Рыму Маркаву ў характэрным вобразе ігуменні ў гістарычным фільме Святланы Дружынінай «Гардэмарыны, наперад!», Прызналася, што таксама марыць аб падобным матэрыяле.
Асабістае жыццё
З першым мужам Іванам Макаравым Галіна пазнаёмілася ў 1939 годзе ў тэатры. Кадравы афіцэр быў прыхільнікам малады актрысы. Муж і жонка пераехалі ў Маскву. У красавіку 1941-га нарадзіўся сын Эдуард. З пачаткам вайны Іван пайшоў на фронт, а Галіна адправілася ў эвакуацыю.
У 1944 годзе артыстка вярнулася ў сталіцу, да бацькоў мужа, атрымала месца ў тэатры імя Вахтангава. Але асабістае жыццё дала расколіну - Макараў прыехаў з фронту не адзін, а з той, каго ў арміі называлі «палявая паходная жонка», і адразу падаў на развод. Да таго ж мужчына не паверыў, што Галіну запрасілі граць на маскоўскай сцэне. Пакрыўдзіўшыся, актрыса з'ехала ў Менск, ўладкавалася ў родным тэатры. Тым не менш, з сям'ёй Івана яна мела зносіны ўсё жыццё, сын жыў то з маці, то з бацькам.
Другі муж Макаравай - калега па Беларускім драматычнаму тэатру Павел Пекур. У 1951 году з'явіўся агульнае дзіця - дачка Таццяна. Быўшы замужам, Галіна так і не забылася першую вялікую любоў. Па словах Таццяны, яе бацькі акторка паважала і цаніла, але па-сапраўднаму шчырыя і глыбокія пачуцці адчувала толькі да Івана, пра што пазней і сказала дачкі.
Макарава да ўласнай вядомасці ставілася цалкам спакойна. Паўла таксама ніколькі не бянтэжыла, што ён знаходзіцца як бы ў ценю жонкі. Нягледзячы на занятасць, абодва імкнуліся ўкласці як мага больш у дзяцей. Таццяна хадзіла ў музычную школу, займалася фігурным катаннем, стала чэмпіёнкай рэспублікі па лёгкай атлетыцы. Скончыла інстытут замежных моў і рэжысёрскія курсы, 30 гадоў прысвяціла тэлебачанні.
Эдуард пасля ўніверсітэта імя Баўмана прасунуўся па партыйнай лініі, працаваў памочнікам Міхаіла Гарбачова.
смерць
Вольны час Галіна Макарава праводзіла на каханай дачы, у 30 км ад Мінска. Там актрыса разбіла агарод, у неверагодных аб'ёмах вырошчвала кветкі. Жартавала, што, калі б не творчая прафесія, стала б старшынёй калгаса, настолькі падабалася капацца ў зямлі і сачыць за ўсходамі.
У верасьні 1993 году Макарава, адзначыўшы дзень нараджэння ўнука Ягора, зноў з'ехала на дачу, дзе і памерла. Аб прычынах смерці родныя не паведамлялі. Пахавалі акторку ў Мінску, на Усходніх могілках, сталым месцам спачынку выбітных прадстаўнікоў беларускага народа.
фільмаграфія
- 1965 - «Альпійская балада»
- 1976 - «Удовы»
- 1978 - «Маладая жонка»
- 1979 г. - «Роднае справа»
- 1981 - «Штармавое папярэджанне»
- 1982 - "Кафедра»
- 1983 - «Белыя росы»
- 1984 - «Невядомы салдат»
- 1985 - «Берагі ў тумане»
- 1985 - «Не хадзіце, дзеўкі, замуж»
- 1985 - «Супрацьстаянне»
- 1987 - «Да расследавання прыступіць»
- 1991 г. - «Выжыў»
- 1992 - «Белыя адзення»
- 1992 - «На цябе спадзяюся»