біяграфія
Сёння за плячыма Сальваторе Адамо больш чым 50-гадовая музычная кар'ера. Ён выканаў сотні песень, а па ўсім свеце былі распрададзеныя звыш 100 млн яго запісаў. Дзіўна, але ў маладосці ў поспех «далікатнага садоўніка кахання», як даў мянушку яго свой час Жак Брэль, ніхто не верыў: кіраўнік царкоўнага хору казаў юнаму Сальватору, што ў яго непрыемны голас, а з першага спеўнага конкурсу Адамо ледзь не выгналі, абвінаваціўшы ў тым, што ён спявае гугнява і няшчасным.Дзяцінства і юнацтва
Сальваторе Адамо нарадзіўся 31 кастрычніка 1943 гады ў горадзе Комизо. Па нацыянальнасці ён італьянец. Для бацькоў Антоніа і Канчыта ён быў першынцам: пасля яго нарадзіліся яшчэ 5 дзяўчынак і хлопчык. Бацька працаваў шахцёрам і ў 1947 годзе пакінуў Італію, паколькі яму прапанавалі працу ў Бельгіі. Абгрунтаваўшыся ў горадзе Монсе, ён перавёз сям'ю да сябе.
Дзеці Адамо раслі, ведаючы Італію па расказах бацькоў, нацыянальным стравам, якія рыхтавала маці, і неапалітанскія песням, якія спяваў бацька. Кампанія сяброў, якія атачалі Сальватору ў дзяцінстве, была шматнацыянальнай, і ён ніколі не адчуваў цяжкасцяў з-за свайго паходжання.
У 7 гадоў хлопчык сур'ёзна захварэў. Лекары паставілі адразу 2 цяжкіх дыягназу - менінгіт і мастоидит, што пагражала дзіцяці ацёкам мозгу і гібеллю. Сальватору павезлі ў лякарню ў 90 км ад дома.
«Мяне быццам саслалі на іншую планету», - успамінаў ён у інтэрв'ю.
Хвароба атрымалася перамагчы дзякуючы намаганням лекараў і самаахвярнасці бацькоў: маці, каб кожны вечар бачыць Сальватору, ўладкавалася пакаёўкі ў дом замежнікаў непадалёк, а бацька наведваў яго па выходных. Спявак успамінае, што падчас гэтых візітаў Антоніа Адамо распавядаў незвычайна займальныя гісторыі аб сваім ваенным мінулым, і толькі стаўшы дарослым, даведаўся, што вялікую іх частку ён прыдумаў, каб пацешыць сына.
музыка
Хлопчык атрымаў у спадчыну ад бацькі музычны талент. Ён спяваў у царкоўным хоры і марыў асвоіць гітару. Калі Сальватору распавёў родным пра сваё жаданне, дзед Джирландо даслаў яму з Сіцыліі першы інструмент у якасці падарунка да дня нараджэння. Тая старая гітара, на якой надрапаны акорды, да гэтага часу захоўваецца на ганаровым месцы на віле Сальватору. Бацькам не хапіла грошай аплаціць ўрокі гульні - Сальватору наведаў ўсяго 4 заняткі, але гэтага аказалася дастаткова, каб ён запомніў асноўныя прыёмы і далей пачаў практыкавацца сам.
Бацькі ведалі пра адоранасці сына, але не прымалі яе сур'ёзна і не думалі, што спеў калі-небудзь стане яго прафесіяй. Сальватору выдатна вучыўся ў школе і любіў замежныя мовы, таму пасля заканчэння навучальнай установы адправіўся ў каталіцкі каледж атрымліваць прафесію выкладчыка. Запал да музыкі, аднак, у тыя гады не пакідала яго.
У 1959 годзе юнак паўдзельнічаў у конкурсе «Радыё Люксембург» і нечакана для сябе заняў 1-е месца. Тады яго голас упершыню прагучаў у эфіры і стаў вядомы па ўсёй краіне. Адамо успамінае, як яго ледзь не выгналі з папярэдняга праслухоўвання: з залы хтосьці выгукнуў, што ён «брыдка гугнявіць» і «хто наогул яго навучыў спяваць».
За яго заступіўся удзельнік прыёмнай камісіі, і толькі пасля гэтага Сальватору змог скончыць выступ. Малады чалавек атрымаў гучную перамогу і выйграў буйную суму, якую выдаткаваў на аўтамабіль Opel Olympia - падарунак бацьку. Гэты поспех надоўга вызначыў музычную кар'еру Адамо. Ён працягнуў выконваць песні ў моладзевым стылі і запісаў ў 1962 годзе 3 дэбютныя кампазіцыі: Cara bambina, Poor fool і Rosina.
Лірычная тэма ўпершыню ярка праявілася ў песні Si j'osais, пасля чаго за Сальватору замацавалася слава пачуццёвага і вытанчанага выканаўцы. У кампазіцыях яго аўтарства без працы прасочвалася ўплыў французскай паэзіі, у прыватнасці Бадлера і Верлена, а таксама інтанацыі Бреля і Брассенса. Паступова з творчасці Адама сышлі танцавальныя матывы, саступіўшы месца задуменным павольным мелодыям.
У 1963 году выйшаў дэбютны альбом спевака «63/64». Для большасці песень Сальватору сам напісаў музыку і тэксты на французскай. 3 кампазіцыі сталі хітамі: Vous Permettez, Monsieur, Sans toi ma mie і Tombe la neige. Апошняя была своеасаблівай візітоўкай Адамо, і на яе быў зняты адзін з яго першых кліпаў.
Перад юным 20-гадовым шансанье расчыніліся дзверы найбуйнейшых канцэртных залаў у Парыжы і Бруселі. Хіт Tombe la neige ( «Падае снег») ён праспяваў на некалькіх мовах. Гэтую кампазіцыю ён выканаў дуэтам з Мусліма Магамаева. Японскую версію песні здалёк асобным сінглам і прадалі ў аб'ёме 475 тыс. Асобнікаў.
У наступным годзе Адамо парадаваў прыхільнікаў чарговымі шэдэўрамі - Dolce Paola, La Nuit і Quand Les Roses. У 1965-м у зале «Алімпія» прайшоў яго першы сольны канцэрт, абвінуўся сапраўдным трыумфам. Пасля яго продажу пласцінак маладога спевака рэзка выраслі. Спачатку аранжыроўкі кампазіцый для Сальватору рабіліся Осакром Сенталем, пазней яго замяніў Ален Горагер. У 1970 годзе спявак вырашыў рабіць гэтую працу самастойна.
Нягледзячы на славу прызнанага лірыка, Сальватору нярэдка звяртаўся да Вострасацыяльную тэмах. Песня Inch 'Allah, напісаная ў 1967 годзе, прысвечана падзеям «шасцідзённага» араба-ізраільскай вайны. У ёй ён заклікаў народы да ўзаемаразумення, што зразумелі далёка не ўсе прадстаўнікі мусульманскага свету, і ў некаторых краінах кампазіцыя нават апынулася пад забаронай.
Тэма Блізкага Ўсходу зноў прагучала ў 1985 годзе ў песні Les collines de Rabiah. Яе Сальватору прысвяціў народу Лівана, які тады быў ахоплены грамадзянскай вайной. У 1979-м ён праспяваў пра пасляваенны В'етнаме і горкай, лёсе яго дзяцей у баладзе Tout le long du Mekong. Песня Les Gratte-Ciel ( «Хмарачосы») пасля падзей 11 верасня 2001 года многім падалася прароцкай.
У 1967 году выканаўца атрымаў шанец паспрабаваць сябе ў кінематографе. Яго запрасілі ў фільм «Сям'я Арно» рэжысёра Лео Жоанно, прычым адразу на адну з галоўных роляў. Сальватору прыняў прапанову і, акрамя акцёрскай працы, падрыхтаваў для стужкі новую песню Vivre. Праз 3 гады ён паўдзельнічаў у стварэнні яшчэ адной карціны «Выспа макаў», стаўшы не толькі акцёрам, але і рэжысёрам і прадзюсарам.
У СССР Сальваторе Адамо меў грандыёзны поспех. Упершыню прыехаўшы ў Саюз у 1972 годзе, ён сабраў поўную стадыён «Лужнікі» - на канцэрт прыйшлі 25 тыс. Гледачоў. Пазней ён наведаў Ленінград і Рыгу, дзе яго прынялі гэтак жа захоплена. З часам каханне не прайшла - яго гастролі сустракаюць у Расіі з ранейшым захапленнем.
Пік папулярнасці спевака прыйшоўся на 1970-я гады. Тады ён стаў зоркай сусветнага маштабу, выконваючы песні на 9 мовах у самых вядомых канцэртных залах свету, у тым ліку ў «Карнегі Холе». У Японіі ён пабываў больш за 30 разоў.
У 1984 годзе ў Адамо пачаліся праблемы са здароўем. Спявак перанёс сардэчны прыступ і вымушаны быў спыніць выступы і працу над новай пласцінкай. У 2003 годзе хвароба вярнулася, але, як і ў мінулы раз, Сальватору здолеў пераадолець яе і аднавіў гастролі.
У наступныя гады яго вядомасць патроху пачала зніжацца, але спявак працягваў упарта працаваць. Новы альбом L'Amour n'a jamais tor ў 2016-м па-ранейшаму прадаваўся вельмі паспяхова. Яго пазнейшыя працы цалкам раскрылі спелы талент, глыбіню думак і прафесіяналізм.
Асабістае жыццё
На рахунку знакамітага спевака адзін шлюб, які захаваўся да гэтага часу. З будучай жонкай Ніколь Дзюран ён сышоўся яшчэ ў 14-гадовым узросце. Сяброўка, на 2 гады старэйшы за яго, заўсёды верыла ў яго талент і падтрымлівала Сальватору. З часам юнацкая сяброўства перарасло ў сур'ёзныя пачуцці. Спявак прызнаецца, што яго асабістае жыццё заўсёды была мірнай і шчаснай - ніякія натоўпу прыхільніц не змаглі адцягнуць яго ад кахання ўсяго жыцця.
Вяселле Сальватору і Ніколь адбылася зімой 1969 года. Пара да гэтага часу разам, яны выгадавалі траіх дзяцей. Старэйшы сын Антоні стаў лётчыкам, а малодшы Бенджамен і дачка Амелі пайшлі па бацькоўскім слядах і сталі музыкамі. Бэн жыве ў Англіі і працуе самастойна, а Амелі, спявачка і ўладальніца цудоўнага голасу, спявае на канцэртах разам з бацькам. Жонка выканаўцы - непублічны чалавек, і яе фота ў СМІ з'яўляюцца рэдка.
Калі ў 1966 памёр Антоніа Адамо, Сальватору ўзяў на сябе клопат пра малодшых сёстрах і браце, забяспечыў ім выхаванне і ўтрыманне. Спявак заўсёды адкрыта дэманстраваў свае міратворчыя перакананні і ахвотна ўдзельнічаў у дабрачыннасці. У 1993 годзе ён стаў Паслом добрай волі. Адамо рэгулярна ўдзельнічае ў зборах сродкаў для дапамогі ахвярам стыхійных бедстваў, хворым дзецям і бежанцам.
У 2001 годзе Сальватору першым сярод поп-музыкаў стаў уладальнікам ганаровага тытула «Рыцар бельгійскага караля». Ўзнагароду яму ўручаў асабіста Альберт II. Яшчэ праз год выканаўца стаў уладальнікам вышэйшай узнагароды Францыі - Ордэна Ганаровага легіёна.
Акрамя музыкі, у Адамо ёсць яшчэ адно захапленне - жывапіс. Ён таксама выпусціў уласную кнігу, якая называецца Le souvenir du bonheur est encore du bonheur - у ёй мужчына апісаў сваю біяграфію і падзяліўся поглядамі на музыку.
Сальваторе Адамо зараз
Зараз спявак працягвае творчую і канцэртную дзейнасць. Разам з сям'ёй ён жыве ў брусэльскім прыгарадзе Юккле.
У 2018 годзе Сальватору споўнілася 75 гадоў, юбілей ён адзначыў серыяй канцэртаў, у тым ліку і ў Расіі.
Дыскаграфія
- 1998 года - Regards
- 2001 года - Par les temps qui courent
- 2002 - Les mots de l'âme
- 2003 г. - C'est Ma Vie - Anthologie
- 2003 г. - Zanzibar
- 2004 г. - Un soir au Zanzibar
- 2005 - Platinum Collection
- 2007 - La Part de l'ange
- 2008 - Le Bal des gens bien
- 2010 г. - De Toi à Moi
- 2012 - La grande roue
- 2014 - Adamo chante Bécaud
- 2016 - L'Amour n'a jamais tor