біяграфія
Папулярная савецкая акторка Людміла Давыдава праславілася за кошт здымак у кінастужках «Цені знікаюць апоўдні» і «Месца сустрэчы змяніць нельга». У маладосці артыстка мела яркую знешнасць, таму ёй даставаліся характэрныя ролі, з якімі яна з лёгкасцю спраўлялася.
Людміла Пятроўна нарадзілася вясной 1939 года ў горадзе Туле. Бацькам будучай актрысы быў Пётр Шляхтураў, маці - Марыя Шляхтураў. Паколькі дзяўчынка жыла ў сям'і вайскоўца, яны часта пераязджалі і пасля вайны адправіліся ў Маскву. У расійскай сталіцы Людміла пайшла ў школу і ўжо з першых класаў актыўна выяўляла сябе.
У старэйшых класах Давыдава актыўна ўдзельнічала ў жыцці школы, займалася спортам і любіла вучыцца. А неўзабаве запісалася ў драматычны гурток і адразу пачала паказваць выдатныя вынікі. Выступаючы на школьнай сцэне, яна трымалася прафесійна, не саромелася і выдатна адыгрываць персанажаў.
Далейшы лёс дзяўчыны была прадвызначаная, таму, выбіраючы ўстанову для атрымання вышэйшай адукацыі, яна засяродзілася на пошуку тэатральнага ВНУ. Падаўшы дакументы ва Усерасійскі дзяржаўны інстытут кінематаграфіі, Люда абрала акцёрскі факультэт. Падораны прыродай талент дапамагаў ёй усё схопліваць на лета, таму вучыцца было нескладана.
фільмы
Акцёрская кар'ера Давыдава пачалася ўжо 1960 годзе. А скончыўшы ВНУ, дзяўчына па запрашэнні паступае на працу ў эксперыментальны тэатр пантамімы "Эктемим». І хоць праз 2 гады ён зачыніўся, да таго моманту ў актрысы ўжо з'явіліся першыя прыхільнікі. Доўга без працы яна не сядзела і адразу ўладкавалася ў Тэатр-студыю кінаакцёра, у галоўны склад трупы, дзе і выступала да 1994 года.
У фільме артыстка дэбютавала, яшчэ быўшы студэнткай ВДІКа. Першую ролю адыграла ў кінастужцы «Першае спатканне», знятай Іскрай Бабіч. З гэтага моманту ў біяграфіі актрысы з'яўляюцца і іншыя фільмы, якія прынеслі ёй у далейшым папулярнасць на ўвесь Савецкі Саюз.
З 1965 года артыстка карыстаецца вялікім попытам у рэжысёраў, яе запрашаюць на невялікія ролі. У стужцы «Як вас цяпер называць?» згуляла эсэсовку, у папулярным савецкім фільме «Беражыся аўтамабіля» ёй дасталася малюсенькая ролю афіцыянткі ў піўной, а ў ваеннай драме «Вайна і мір» пераўвасобіліся ў князёўну Безухова. Пагаджаючыся на здымкі ў ролі нязначных персанажаў, Люда разумее, што неўзабаве яе гульню заўважаць і стануць прапаноўваць больш значныя вобразы. І не пралічылася, за 10 гадоў акцёрскай кар'еры яе спіс фільмаграфіі вырас.
У 1971 году Людміла здымаецца ў карціне «Цені знікаюць апоўдні». Гэтая стужка прынесла вялікі поспех дзяўчыне, зрабіла яе яшчэ больш папулярнай і запатрабаванай актрысай. Здымкі праходзілі ў Свярдлоўскай вобласці, у ваколіцах паселішчаў Саргая і Сара. Фільм складаўся з 7 серый і распавядаў гісторыю, якая адбываецца ў сібірскай вёсцы Зялёны Дол і якая адлюстроўвае лёсу ўсёй Расіі і Савецкага Саюза ў цяжкія ваенныя і пасляваенныя гады. Давыдава дасталася роля Наталлі Філіпаўны Меньшыкава-Лукін.
У 1979 году Давыдову запрашаюць на здымкі фільма "Месца сустрэчы змяніць нельга» пад рэжысурай Станіслава Гаварухіна. Ролю Веркі-Мадыстку жанчыне дасталася невыпадкова. Эфектная знешнасць дазволіла ёй з поспехам перадаць вобраз гаспадыні зладзейскага прытона.
У 1980-я гады папулярнасць актрысы не ўпала, але рэжысёры ўсё больш сталі яе запрашаць на эпізадычныя ролі. Да пачатку 1990 года гледачы назіралі Давыдову ў фільмах «Законны шлюб», «Гаворыць Масква», «Салон прыгажосці», «Зіна-Зинуля» і «Запомніце мяне такой».
Апошняй карцінай у акцёрскай кар'еры Людмілы стаў фільм «Першы паверх» ў 1990 годзе. Стужка пра людзей, любові і смерці не набрала вялікай папулярнасці ў Расеі, хоць і стала лаўрэатам Канскага фестывалю.
Асабістае жыццё
З першым мужам артыстка пазнаёмілася на здымках кінастужкі «Першае спатканне». Ім стаў Андрэй Ладынінай, мужчына працаваў рэжысёрам, а таксама здымаўся ў фільмах. Аднак асабістае жыццё актрысы не заўсёды складвалася так, як яна таго хацела, і неўзабаве шлюб распаўся.
Другім мужам жанчыны стаў Валерый Ускоў. Яны разам працавалі ў карціне «Цені знікаюць апоўдні». Раман пары быў бурным, і дома, і на працы маладыя людзі ўвесь час былі разам. Аднак жанчына вельмі хацела дзяцей, але гэта жаданне засталося толькі ў марах Людмілы.
Каб адцягнуцца ад сумных думак, яна шмат часу прысвячала грамадскай дзейнасці, прыходзіла на сходы камсамольцаў і актыўна дапамагала ў падрыхтоўцы маскоўскага міжнароднага кінафестывалю. У родным тэатры жанчына рабіла насценгазеты. Таксама спрабавала пісаць прозу, займалася дубляжом і агучка.
І калі ў працы ў акторкі ўсё атрымлівалася, то ў сям'і па-ранейшаму не ладзілася. Паміж мужам і жонкай ўсё часцей ўзнікалі сваркі. Давыдава хоць і пакутавала ад абыякавасці мужа, але да апошняга старалася захаваць шлюб. Кропку ў іх адносіны паставіла чарговая сварка, пасля якой Люда пайшла ад Валерыя.
Прозвішча актрысы, пад якой яе ведалі гледачы, дасталася жанчыне ад трэцяга мужа. У дзявоцтве яна насіла прозвішча бацькі - Шляхтураў. Георгій Давыдаў - трэці муж артысткі, быў дэканам Маскоўскага дзяржаўнага інстытута міжнародных адносін. У Інтэрнэце нават ёсць фота іх вяселля.
Пасля разводу з Георгіем акторка не стала змяняць прозвішча, хоць пазней выйшла замуж у чацвёрты раз. Яе апошнім мужам стаў Уладзімір Котелкин, былы муж Людмілы Зыкінай. Мужчына не меў дачынення да тэатра і кіно, ён працаваў выкладчыкам у Інстытуце замежных моў.
смерць
Праблемы са здароўем у актрысы выяўляліся яшчэ ў пачатку 1990-х гадоў. Усё пачалося з рэгулярных галаўных боляў, якія выклікалі дэпрэсіўны настрой. А адсутнасць дзяцей яшчэ больш засмучала жанчыну, бо яна так і не адбылася як маці. Неўзабаве яе нервовае паражэнне стала турбаваць сваякоў, якія і адправілі артыстку на лячэнне ў псіхіятрычную клініку.
Узімку 1996 года Людмілу выпісалі з лякарні, і яна адправілася дадому. Правёўшы некаторы час у родных сценах, жанчына здзейсніла самагубства. Дакладная прычына смерці ў сродках масавай інфармацыі не афішуецца.
фільмаграфія
- 1960 - «Першае спатканне»
- 1965 - «Вайна і свет»
- 1969 - «непадсудны»
- 1971 - «Цені знікаюць апоўдні»
- 1974 - «Сумленне»
- 1975 - "прызначаць унучкай»
- 1979 г. - «Месца сустрэчы змяніць нельга»
- 1984 - «Мёртвыя душы»
- 1986 - «Пунсовы камень»
- 1987 - «Запомніце мяне такой»
- 1989 - «Пырскі шампанскага»
- 1990 - «Першы паверх»