біяграфія
Наталля Сайко - савецкая акторка, пік папулярнасці якой прыйшоўся на 70-80-я гады. Гледачы запомнілі яе вялізныя вочы і ўзрушаючую ўнутраную сілу гераінь, такіх пяшчотных з выгляду, але непахісных перад тварам жыццёвых нягод.
Наталля Пятроўна Сайко нарадзілася ў сталіцы ЭССР, Таліне, 12 1948 года. Маленькая Наташа, як многія дзяўчынкі, марыла стаць спачатку балярынай, затым - настаўніцай, потым - лекарам. Аднак усе гэтыя ідэі перакрэсліла экскурсійная паездка ў Ленінград. 13-гадовая Наталля разам з іншымі хлопцамі трапіла на спектакль БДТ і пасля гэтага мроіла толькі акцёрскай кар'ерай.
Таму, скончыўшы 10-годку, Наташа адправілася ў Маскву, дзе дзяўчыне ўсміхнулася поспех - яна з 1-га разу паступіла ў тэатральную вучэльню імя Шчукіна.
Тэатр і фільмы
Першы раз на экраны Наталля трапіла яшчэ ў студэнцкія гады: дзяўчына атрымала ролю Зінка, дачкі самага знакамітага савецкага ўчастковага - Анискина з карціны «Вясковы дэтэктыў». Па ўспамінах самой актрысы, галоўным вопытам гэтых здымак стала ня сама гульня, а назіранне за працай выдатных калег - Таццяны Пельтцер, Міхаіла Жарова, Рамана Ткачука.
У 1970 годзе, атрымаўшы вышэйшую адукацыю, Сайко трапіла ў тэатр на Таганцы, прычым выпадкова. Туды пайшоў праслухоўвацца аднакурснік, а Наташу ён папрасіў схадзіць "за кампанію", каб не так нервавацца. Дзяўчына не настройваўся на сур'ёзнае выпрабаванне і таму адчувала сябе спакойна. Выкліканая гэтым спакоем раскаванасць стала «білетам» у тэатральную трупу - рэжысёрам такія паводзіны прыйшлося па душы.
Сцэна «Трыножкі» стала адзінымі падмосткамі ў жыцці Сайко - у іншых тэатрах акторка не гуляла. Адной з самых яркіх роляў у тэатральнай біяграфіі Наталлі стала Афелія. Акрамя галоўнай ролі ў п'есе геніяльнага ангельскага драматурга У. Шэкспіра, дзяўчына атрымала зорнага партнёра па сцэне - Гамлета з ёй гуляў Уладзімір Высоцкі. Прынц Дацкі ў выкананні легендарнага савецкага спевака і акцёра, па прызнанні Сайко, быў незабыўны.
Яркі дэбют ўжо ў маладосці забяспечыў Наталлі запрашэння на здымкі. У 1970 годзе дзяўчына з'явілася адразу ў 2 карцінах. У кіно «Выбух запаволенага дзеяння» маладая актрыса сыграла Лізу, памочніцу падпольшчыкаў, друкавалых ў марксісцкага гуртка газету «Іскра». А роля Машы Скварцовай у рамантычнай меладраме «Мая вуліца» прынесла дзяўчыне прыз за лепшую жаночую ролю на Праскім міжнародным фестывалі тэлефільмаў.
Яшчэ адной важнай роляй стала Тоня Туманова з серыяла па рамане Астроўскага «Як гартавалася сталь». Кніга, якая стала знакавай для СССР, гарантавала поспех і папулярнасць як экранізацыі, так і акцёрам, ўвасобіць на экране галоўных герояў. Тоня, першае каханне Паўкі Карчагіна, у выкананні Наталлі спалучала ў сабе адначасова і далікатнасць, і дзіўную ўнутраную сілу.
У стужцы «Старшына» артыстцы дастаўся больш спакойны, але не менш моцны вобраз - жонкі і маці, якая страціла як мужа, так і сына, але якая знайшла ў сабе сілы для новай, хай і няпросты, любові.
Адной з самых цяжкіх для Сайко карцін стаў фільм «Я - актрыса». Наталля ўвасобіла на экране вобраз Веры Камісаржэўскай, геніяльнай рускай актрысы, а згуляць геніяльнасць, прычым менавіта акцёрскую - задача не з простых.
Праз 2 гады пасля гэтай карціны Наталля зноў паўстала на экране ў ролі актрысы. У фільме «Голас» яна згуляла жанчыну, якая, быўшы смяротна хворы, знаходзіць у сабе сілы давесці да канца апошнюю працу над фільмам. І ўсё роўна ад яе застаецца толькі голас на мантажнай плёнцы ды недоснятые сцэны, у якіх яе лёгка замяняе Дублёрка, наглядна паказваючы, наколькі иллюзорен свет кіно і заменім любы чалавек.
Яшчэ адной яркай і няпросты працай у фільмаграфіі актрысы стала гульня ў карціне «Завяшчанне прафесара Доуэля». Замест адной ролі жанчына згуляла 3 - актрысу Анжаліку, недалёкую спявачку Моніку і Еву, ахвяру эксперыментаў, вымушаную змяшчаць у сабе дзве ці ледзь не супрацьлеглыя асобы.
З канцом 1980-х і развалам СССР скончыўся залаты перыяд акцёрскай кар'еры Наталлі Сайко. У постсавецкі перыяд акторка з'явілася толькі ў адной карціне - фільме 1993 года "Дзікае каханне», дзе паўстала перад гледачамі ў вобразе Раісы, выхавальніцы ў школе-інтэрнаце, выхаванка якой сутыкнулася з першай вялікай любоўю і першымі страшнымі здрадамі.
Пасля гэтага Наталля Пятроўна Сайко больш не здымалася, а неўзабаве пакінула і тэатральную сцэну, сыдучы ад увагі як гледачоў, так і прэсы.
Асабістае жыццё
Нягледзячы на папулярнасць у савецкіх гледачоў, Наталля ня афішавала асабістае жыццё. Згодна з сеткавым крыніцах, актрыса замужам, але дзеці за гады шлюбу ў пары ня з'явіліся. Год вяселля, імя мужа і яго прафесія застаюцца для прыхільнікаў таямніцай.Наталля Сайко зараз
Пасля сыходу з экранаў і са сцэны Сайко спыніла кантакты з прэсай. Жанчына не з'яўлялася ў перадачах і не давала інтэрв'ю.
У 2018 годзе гэта сітуацыя не змянілася. Таму ў Інтэрнэце не знайсці фота Наталлі, зробленых цяпер - на здымках і ў кіно яна застаецца для гледачоў юнай дзяўчынай, а пазней - яркай жанчынай, над прыгажосцю якой без сілы час.
фільмаграфія
- 1968 - "Вясковы дэтэктыў"
- 1970 г. - "Мая вуліца"
- 1970 г. - "Выбух запаволенага дзеяння"
- 1973 - "Розныя людзі"
- 1973 - "Як гартавалася сталь"
- 1975 - "Лавіна"
- 1979 г. - "Старшына"
- 1980 - "Я - актрыса"
- 1982 - "Голас"
- 1983 - "летаргіі"
- 1984 - "Маленькае ласку"
- 1984 - "Запавет прафесара Доуэля"
- 1985 - "Соф'я Кавалеўская"
- 1986 - "Міхайла Ламаносаў"
- 1993 - "Дзікае каханне"