біяграфія
Савецкая і расійская актрыса Ніна Меньшыкава нездарма атрымала званне «Народная артыстка РСФСР». З-за неброской знешнасці жанчына не магла гуляць рокавых прыгажунь, але яе талент дазваляў спраўляцца з іншымі ролямі. Гледачам яна запомнілася ў вобразе Святланы Міхайлаўны ў фільме «Дажывем да панядзелка» і па кінастужцы «Дзяўчаты».
Ніна нарадзілася ў Маскве летам 1928 гады. Яўген Аляксандравіч, яе бацька, нёс вайсковую службу, а маці Таццяна Рыгораўна займалася хатнімі справамі і выхаваннем дзіцяці. Хоць сям'я Меньшыкава ніякага дачынення да кіно не мела, дзяўчынка з дзяцінства ўсяляк сябе выяўляла. Ёй падабалася быць у цэнтры ўвагі, а пазней яна цвёрда вырашыла, што яе прафесія будзе звязаная са здымкамі ў фільмах.
Дзіцячыя гады Ніны нельга назваць бясхмарнымі, якая пачалася ў 1941 году вайна пазбавіла яе многага. Яна ведала, што такое голад, холад і страх за сваё жыццё і здароўе бацькоў. А з пачаткам першых ваенных дзеянняў яе адправілі ў эвакуацыю. Хоць Меньшыкава і супраціўлялася, не хацеў пакідаць родную хату, усё ж яе вывезлі ў вёску, дзе тая пражыла наступныя 2 гады.
Каб забяспечыць сябе ежай, як і іншым дзецям, Ніне даводзілася працаваць. Так дзяўчынка пазнаёмілася з цяжкім сельскім працай і на час перастала марыць пра фільмы, а толькі чакала моманту, калі зможа вярнуцца ў Маскву.
У 1943 году Меньшыкава пераязджае назад у сталіцу, там заканчвае сярэднюю школу. Калі прыйшоў час выбіраць ВНУ, Ніна нават не задумвалася і адразу падала заяву ў ВГIК. Дзяўчына абрала акцёрскі факультэт і патрапіла на курс савецкага акцёра і рэжысёра тэатра і кіно Барыса Бабочкина.
Навучанне для дзяўчыны было цікавым і займальным, аднак кіраўніку курсу яно не падабалася. Ён заявіў, што знешнасць не дазволіць ёй гуляць яркіх запамінальных персанажаў і ўвогуле не бачыць у ёй перспектывы. Бабочкин сцвярджаў, што Ніна не адпавядае стандартам кінематаграфіі, а ўсе яе навучальныя работы наўмысна забраковывал і ня выстаўляў ацэнку вышэй сярэдняга бала.
Верагодна, іншая студэнтка пасля такой характарыстыкі і прадузятага стаўлення пала б духам. Але Ніна нядоўга хвалявалася, яна мела моцны і ўстойлівы характар і хутка прыдумала рашэнне сваёй праблемы, што пасля кардынальна змяніла яе біяграфію.
Пасля 2 гадоў крытыкі ад Бабочкина Меньшыкава вырашыла перавесціся на іншы курс. Прычым яе не збянтэжыла, што там навучаліся студэнты на год маладзейшы за яе. Новым кіраўніком Ніны стаў кінарэжысёр, акцёр і сцэнарыст Герасімаў Сяргей. Пад яго кіраўніцтвам дзяўчына раскрылася, паказала талент, а пасля некалькіх гадоў навучання стала прафесіяналам абранага справы.
Талент пачаткоўкі актрысы ня быў незамечен, ёй прызначылі сталінскую стыпендыю, а пасля заканчэння навучання выдалі характарыстыку, у якой адзначылі дапытлівасць і назіральнасць, здольнасць самастойнага рашэння задач, а таксама гульню персанажаў розных узростаў. Пацвярджэннем таму сталі дыпломныя работы студэнткі ў пастаноўках «Юнацтва Пятра» і «Ганна Карэніна».
фільмы
Дэбют у кіно у артысткі адбыўся ў 1954 годзе з гульні ў кароткаметражнай стужцы «Перапалох» у ролі гувернанткі. Карціну здымалі студэнты ВДІКа для дыпломнай працы. Роля была маленькай, Ніна з ёй справілася, паказаўшы выкладчыкам свой талент і прафесіяналізм.
У далейшым дзяўчыну запрашалі ў асноўным на галоўныя ролі. Сярод вядомых работ артысткі - фільмы «Балада пра салдата», «Дзяўчаты» і «Дажывем да панядзелка". Хоць спіс фільмаграфіі у Меньшыкава і так вялікі, роляў магло быць яшчэ больш, калі б яна прымала ўсе прапановы ад рэжысёраў.
У камедыйнай стужцы "Дзяўчаты" Меньшыкава адыграла «маму Веру» - добрую, разумеюць і правільную жанчыну. Самым трагічным персанажам, якога прадставіла на экране актрыса, стала Варвара ў фільме «Цудадзейны». Жанчыне давялося пераўвасобіцца ў маму хлопчыка Івана, які знайшоў абраз, і з таго моманту ўсе жыхары вёскі вераць, што ён святы. Аднак ад такой увагі Ваня і яго маці пакутуюць.
Адмоўную ролю Меньшыкава згуляла ў стужцы «Дажывем да панядзелка". Жанчыне давялося паказаць супярэчлівы характар настаўніка літаратуры Святланы Міхайлаўны. Артыстка паспяхова справілася з пастаўленай задачай і прымусіла гледачоў перажываць асабістую драму персанажа. За гэтую ролю яе ўзнагародзілі Дзяржаўнай прэміяй СССР.
У апошнія гады акцёрскай кар'еры Меньшыкава знялася за ўсё ў двух стужках. Імі сталі тэлесерыял «Яўлампія Раманава. Справу вядзе дылетант »ў 2003 годзе і фільм« Чалавек бязвыплатны »ў 2006 годзе.
Асабістае жыццё
Асабістае жыццё знакамітай актрысы склалася ўдала, ёй пашчасціла сустрэць чалавека, з якім яна пражыла ўсё жыццё. Мужам Меньшыкава стаў Станіслаў Растоцкіх. Іх знаёмства адбылося яшчэ ў студэнцкія гады, мужчына таксама вучыўся ў Вгiке і пасля стаў вядомым кінарэжысёрам, акцёрам і сцэнарыстам.
Ніна з першага погляду закахалася ў яго, але з-за прыроднай сціпласці на ўзаемнасць пачуццяў нават не разлічвала. Іншыя студэнткі таксама захапляліся прыгажуном, а ён тым часам нават не збіраўся звязваць жыццё з акторкамі, паколькі лічыў іх несур'ёзнымі.
Больш блізкае знаёмства рэжысёра і будучай жонкі Ростоцкого адбылося падчас іх сумеснай паездкі ў вёску. Дакладней, Станіслаў ехаў туды з таварышам, а Меньшыкаву ўзялі з сабой як кухарку. Там мужчына і зразумеў, што Ніна - гэта яго лёс. У 1956 году маладыя людзі пажаніліся.
Для Ніны гэты шлюб стаў падарункам лёсу, іх адносіны будаваліся на разуменні, узаемнай павазе і вялікай любові. А неўзабаве пасля вяселля Ніна нарадзіла мужу сына Андрэя, больш дзяцей у сям'і Меньшыкава-Ростоцкого не было. Дарэчы сын вырашыў працягнуць дынастыю акцёраў, адвучыўся і таксама стаў здымацца ў фільмах, працаваў каскадзёраў і рэжысёрам.
смерць
Муж і жонка шчасліва пражылі да сярэдзіны 2001 года. У жніўні акторка страціла мужа, прычынай смерці Станіслава стаў шырокі інфаркт. А праз год на жанчыну звалілася новае няшчасце, сканаў яе адзіны сын Андрэй, які да таго моманту паспеў падарыць маці ўнучку.
Пасля гэтай трагедыі Меньшыкава пражыла яшчэ 5 гадоў. Смерць актрысы наступіла ад паўторнага інсульту ў снежні 2007 года. Пахаванне прайшлі на Ваганькаўскіх могілках, жанчына пахавана побач з мужам. На магілах мужа і жонкі ўстаноўлены чорныя гранітныя помнікі, на якіх выгравіраваны фота акцёраў.
фільмаграфія
- 1954 - «Перапалох»
- 1959 - «Балада пра салдата»
- 1960 - «Сярожа»
- 1961 - "Дзяўчаты"
- 1963 - «Вялікія і маленькія»
- 1966 - «Шэрая хвароба»
- 1968 - «Дажывем да панядзелка»
- 1972 - «Чалавек на сваім месцы»
- 1975 - «У чаканні цуду»
- 1981 - «Шосты»
- 1985 - «І на камянях растуць дрэвы»
- 1990 - «Шапка»
- 1991 г. - «Прывіды зялёнай пакоі»
- 2006 - «Чалавек бязвыплатны»