біяграфія
Уладзімір Драчоў - спартсмен-біятланіст, які 4 разы станавіўся чэмпіёнам свету. На мінанай дыстанцыі мужчыну адрознівалі высокая хуткасць і імкненне да перамогі. Пасля завяршэння кар'еры Драчоў трэніруе беларускіх спартсменаў, а таксама вядзе грамадска-палітычную дзейнасць.
Уладзімір Драчоў - ураджэнец горада Петразаводска. Ён нарадзіўся 7 сакавіка 1966 года. У дзяцінстве хлопчык праводзіў шмат часу на малой радзіме маці, на выспе ў запаведніку Кіжы. Маленькая вёска падарыла першыя ўражанні пра навакольны свет. Тут Валодзя заахвоціўся да рыбалцы і іншым простым захапленням савецкіх дзяцей.
Лыжы сталі важным інструментам у жыцці хлопчыка. Ён цікавіўся поспехамі Мікалая Зимятова і Аляксандра Заўялава, спадзеючыся паўтарыць трыюмф куміраў. Патрапіўшы ў зборную са знакамітымі спартсменамі, Уладзімір Драчоў ўвасобіў мару дзяцінства.
Першым адукацыйным спартовым установай для яго была дзіцяча-юнацкая школа. Займацца біятлонам на прафесійным узроўні хлопец пачаў з 1980 года. Вышэйшую адукацыю спартсмен атрымаў у Вайсковых інстытуце фізічнай культуры, які скончыў у 1987 годзе.
Першай узнагародай біятланіста аказалася срэбра на Алімпійскіх гульнях 1994 у Лілехамеры. Паспяховы дэбют у спрынце разам з выніковай эстафетай дапамаглі маладому чалавеку патрапіць у склад нацыянальнай зборнай. Яго выступу не былі ідэальнымі: прысутнічалі прамашкі і шурпатасці, але ў хуткасці Драчова не было роўных.
біятлон
Спартыўная біяграфія Уладзіміра Драчова прыцягнула ўвагу экспертаў і публікі ў 1996 годзе на спаборніцтвах у горадзе Рупольдынг. Ужо вядомы ў прафесійным свеце Драчоў апынуўся ў ліку фаварытаў спаборніцтва. Ён заваяваў залаты медаль за спрынт і аналагічную ўзнагароду за праходжанне эстафеты, а затым узяў 2-е месца ў персанальнай і каманднай гонцы на сусветным першынстве па біятлоне.
Спартыўны сезон 1995/1996 прынёс мужчыну статус прызёра ў Кубку свету. Драчоў аказаўся другім спартсменам пасля Сяргея Чепикова, якому атрымалася заваяваць гэтыя вышыні. На 2018 год ні адзін біятланіст ня паўтарыў дасягненне папярэднікаў.
У 1998 годзе Уладзімір Драчоў ізноў прынёс краіне алімпійскі медаль. У скарбонку спартсмена дадалася бронза за эстафету ў Нагана. У яе магла трапіць і асабістая медаль, але ўмовы надвор'я згулялі са спартоўцамі злы жарт, і вынікі спрынту анулявалі. На наступным выступе засмучаны лыжнік быў не ў форме.
Уладзімір выступіў у славенскім мястэчку Паклюцы на гонках пераследу, унесеных у праграму Алімпіяды ў 2002 годзе. Галоўная ўзнагарода дасталася расійскаму біятланісту. Да 2004-га калекцыю Драчова папоўнілі яшчэ 3 узнагароды з чэмпіянату свету, у ліку якіх было і золата.
Пры падрыхтоўцы да наступнай Алімпіяды ў Солт-Лэйк-Сіці Уладзімір Драчоў атрымаў адмову ад расейскай зборнай і Федэрацыі біятлона, таму не прадстаўляў інтарэсы краіны на міжнародным спаборніцтве. У інтэрв'ю спартсмен казаў, што адкрытасць і наяўнасць уласнага меркавання не прыйшліся да спадобы кіраўніцтву. Біятланіст выступаў у падтрымку трэнера Анатоля Хованцева. У цяжкую хвіліну ён апынуўся апорай чалавеку, які прынёс зборнай не адзін медаль і выгадавала таленавітых спартсменаў.
Драчоў сышоў з зборнай і атрымаў прапановы з боку Беларусі. У камандзе яго прынялі цёпла і гасцінна, а добразычлівая абстаноўка размяшчала да дасягнення добрых вынікаў. У 2003 годзе біятланіст заваяваў бронзавы медаль на чэмпіянаце свету і на Кубку свету стаў другім чалавекам, Перасекшы фінішную рысу, саступіўшы толькі Уле-Эйнар Б'ёрндалену.
У 2006 годзе Уладзімір Драчоў пакінуў вялікі спорт. За яго плячыма былі 25 перамог на этапах Кубка свету і прызы, атрыманыя яшчэ на 17 спаборніцтвах. Працягваючы жыць біятлонам, спартсмен стаў трэніраваць моладзевую зборную Беларусі і даваць кансультацыі расійскай зборнай. Праз некаторы час супрацоўніцтва з айчыннай камандай Драчоў спыніў. Віной таму стаў разлад з галоўным трэнерам.
палітыка
Спартсмены, разьвітаўшыся зь профільнай дзейнасцю, шукаюць цікавы занятак у іншых галінах. Уладзіміра Драчова зацікавіла палітычная арэна.
У 2013 годзе губернатар Ленобласть Аляксандр Драздзенка парэкамендаваў былога спартсмена на пасаду намесніка кіраўніка адміністрацыі Всеволожского раёна. Дзякуючы такой пратэкцыі Драчова атрымалася выявіць сябе, і праз год ён ужо знаходзіўся ў статусе кіраўніка адміністрацыі. З 2016 года Уладзімір Пятровіч з'яўляецца дэпутатам Дзярждумы.
Абранні спрыяла адукацыя, атрыманая ў Расійскай акадэміі народнай гаспадаркі і дзяржслужбы пры прэзідэнце РФ.
2018-ы прынёс былому спартсмену прызначэнне на пасаду прэзідэнта Саюза біятланістаў Расіі. Цяпер ён - член фракцыі «Адзіная Расія» і ўваходзіць у склад камітэта па экалогіі і ахове навакольнага асяроддзя.
Асабістае жыццё
Уладзімір Драчоў быў жанаты двойчы. Першую жонку спартоўца клікалі Святлана. Яна нарадзіла біятланісту сына Іллю. Шлюб распаўся, але бацька падтрымлівае зносіны з сынам і нават быў яго трэнерам. Зараз Ілля - паспяховы бізнесмен.
Другі жонкай Уладзіміра стала Таццяна Драчова. У іх сям'і 5 дзяцей: 2 сына і 3 дачкі, якія складаюць галоўнае шчасце асабістым жыцці мужчыны. Некаторы час Драчова жылі ў Пецярбургу, а затым, па меры развіцця кар'еры кіраўніка сямейства, перабраліся ў Маскву. Тут у 2018 годзе нарадзілася малодшая дачка Вераніка.
Ва Уладзіміра Драчова ёсць персанальны рахунак на сеткі «Инстаграм». У ім дэпутат дзеліцца фота з сям'ёй, здымкамі з маладымі спартсменамі і малюнкамі з камандзіровак, з месцаў спаборніцтваў і дзелавых сустрэч.
Уладзімір Драчоў зараз
Палітычная кар'ера Уладзіміра Драчова развіваецца паспяхова, але аб захапленні біятлонам мужчына не забывае. У СМІ нярэдка з'яўляюцца яго вострыя каментары і выказванні адносна таго, што адбываецца ў гэтай сферы.
Вясной 2018 га, стаўшы прэзідэнтам Саюза біятланістаў, Драчоў атрымаў магчымасць многае змяніць. Мэтай былога чэмпіёна з'яўляецца ўтрыманне расійскую зборную ў тройцы лідэраў Кубка нацый.
Таксама Уладзімір Драчоў надае вялікую ўвагу развіццю біятлона ў рэгіёнах. У 2019 годзе ён пачаў арганізацыю профільных адукацыйных устаноў, прыцягваючы цікавасць моладзі да гэтага віду спорту.
Рост Уладзіміра Драчова складае 168 см.
Дасягненні і ўзнагароды
- Сярэбраны прызёр Алімпійскіх гульняў 1994 у эстафеце.
- Бронзавы прызёр Алімпійскіх гульняў 1998 года ў эстафеце.
- Чатырохразовы чэмпіён свету (1996 г. - спрынт і эстафета, 1998. - гонка пераследу, 2000. - эстафета).
- Пяціразовы сярэбраны прызёр чэмпіянатаў свету (1994 г., 1996 г. - камандныя гонкі, 1996. - індывідуальная гонка 1999 - мас-старт і эстафета).
- Двухразовы бронзавы прызёр чэмпіянатаў свету (1998 года - камандная гонка, 2003 г. - эстафета).
- Уладальнік Кубка свету 1995/1996.
- Сярэбраны прызёр Кубка свету 2002/2003.
- Этапы Кубка свету: 15 перамог, 10 другіх і 7 трэціх месцаў.