біяграфія
Юрый Грымов - мастацкі кіраўнік тэатральнай студыі «ПОЎДЗЕНЬ» і тэатра «Мадэрн». Таленавіты чалавек, які праявіў сябе адразу ў некалькіх галінах культуры, працуе як кінарэжысёр і тэатральны пастаноўшчык, захапляецца фатаграфіяй і арганізуе персанальныя выставы. Грымов выступае ў якасці прадзюсара і сцэнарыста, іміджмэйкера і складаецца ў грамадскай палаце Маскоўскай вобласці. Акрамя таго, ён член расійскай акадэміі кінамастацтваў «Ніка».Дзяцінства і юнацтва
Юрый Грымов нарадзіўся ў Маскве 6 ліпеня 1966 года. Равеснікі дражнілі хлопчыка за няўклюдную постаць і высокі рост, які спатрэбіўся ў гульні ў баскетбол. Вучыцца ў школе Юру не вельмі падабалася. Любімым прадметам школьніка было маляванне. Грымов выяўляў творчую натуру ўжо ў юнацтве. Ён не лічыў сябе таленавітым, але верыў, што мае здольнасці, якія трэба дакладна выкарыстоўваць. Так, напрыклад, заняткі ў грузінскім ансамблі «Калхіда» сталі пацвярджэннем таму, што юнак не ставіў перад сабой абмежаванняў і рамак.
Бачанне хлопчыка было нестандартным. Яго прыцягвалі дзеянне, малюнак, візуальны складнік. Пасля школы Грымов адправіўся служыць у войска. Ён быў салдатам артылерыйскай рамонтнай роты. Вярнуўшыся на «грамадзянку», Юрый паступіў у тэхнікум, але неўзабаве быў адлічаны і стаў модельщиком. Малады чалавек працаваў на заводзе «АЗЛК».
Спецыфіка дзейнасці заключалася ў працы з дрэвам і захаванні высокай канцэнтрацыі і дакладнасці дзеянняў. Ён вырабляў майстар-макеты машын, але адчуваў, што яго прызначэнне складаецца ў большым. Таму ён спрабаваў сябе ў любой творчай дзейнасці.
Першым дадатковым заробкам паралельна з працай стаў удзел у паказах адзення цэнтра моды «Люкс» у якасці манекенщика. Гэта было адпраўной кропкай на шляху да поспеху, так як Юрыя заўважылі ў шоў-бізнэсе. Да гэтага перыяду адносяцца здымкі ў відэакліпе «Маргарыта» на песню Валерыя Лявонцьева.
У 1988 году Грымов вырашыў паспрабаваць сябе ў новым напрамку, у рэкламе. Прыяцель Уладзімір Жачко прапанаваў Грымова супрацоўніцтва ў распрацоўцы ролікаў для рэкламнай кампаніі Premier SV. У планах Юрыя на той момант быў пераезд у Маскву, але прывабнае прапанову прымусіла перадумаць.
З тых часоў Юрый займаецца рэкламнымі кампаніямі, здымкамі відэакліпаў і ролікаў на заказ, а працы аўтара сталі ўладальнікамі 50 прызоў на фестывалях у Расіі і Еўропе. Грымов рэалізаваў перадвыбарчую кампанію Барыса Ельцына ў 1996 годзе, зняў кліпы для артыстаў, у ліку якіх Ала Пугачова, Алсу, Алег Газманаў і іншыя прадстаўнікі эстрады.
Тэатр і фільмы
Арганізатарскі патэнцыял і творчы погляд на рэчы Грымов прадэманстраваў, заняўшыся кинопродакшном. Дэбютнай працай аўтара стала карціна «Мужчынскія адкрыцці», на якую пастаноўшчыка натхніла навэла Рэнаты Літвінавай «Трэці шлях».
Дэбютнай поўнаметражнай кінакарцін рэжысёр апынулася стужка пад назвай «Му-му». У праекце ўдзельнічалі Ірына Апяксімава, Аляксандр Балуев, Кацярына Стрыжэнава і іншыя артысты. Працу высока ацанілі ў Францыі, дзе Міністэрства культуры ўзнагародзіла рэжысёра прызам «За лепшы дэбют года» у рамках фестывалю «Кінатаўр». Фільм таксама быў адзначаны ў намінацыі «Лепшае ўвасабленне класічнага сюжэту». На рахунку праекта 10 узнагарод, атрыманых на кінафестывалях.
Творчая біяграфія рэжысёра поўная цікаўных і нетрывіяльных праектаў. У 1996 годзе ён стварыў на базе РГГУ Школу кіно і тэлебачання, якая выпусціла 500 вучняў. Майстэрня аб'яднала пад сваім дахам людзей, якія здолелі прайсці вельмі жорсткі адбор. Шчасліўчыкі пераймалі веды ў мэтраў расійскага прадакшана.
Стварэнне відэаролікаў было асноўным напрамкам для Грымова. Ён стаў лаўрэатам узнагарод фестываляў «Epica», «Golden Awards of Montreux», уладальнікам спецыяльнага прыза журы Канскага фестывалю. Праца, прадстаўленая на маскоўскім мерапрыемстве «Львы-94», атрымала прыз глядацкіх сімпатый. ААН асобна адзначыла ролік Грымова «антыСНІД. Скафандры », Прапануючы рэжысёру прыз за асвятленне ідэалаў і мэтаў арганізацыі ў сацыяльнай рэкламе.
У 2001 годзе Грымов выпусціў у пракат фільм «Калекцыянер». За ім рушыў услед серыял «Казус Кукоцкого», зняты па творы Людмілы Уліцкай, «Чужыя», «Тры сястры», а ў 2010 годзе выйшаў фільм «На навобмацак». Папулярнасць рэжысёра хутка расла. Пастаноўшчык аказаўся запатрабаваным у сферы тэлебачання. Ён афармляў міжпраграмных прастору канала РТР, выпусціў некалькі ТБ-праектаў і дакументальных фільмаў, у ліку якіх і «Мой Пушкін».
Грымов своечасова ацаніў перспектывы ў галіне тэлебачання і ў 2000 годзе ўжо быў вядучым аўтарскай перадачы «Паглядзі», якая выходзіла на канале ОРТ. У праграме Юрый расказваў пра малавядомыя людзях з незвычайнымі і цікаўнымі лёсамі. Паралельна рэжысёр арганізоўваў рэкламную дзейнасць для кампаніі «Санет».
Рэжысёр пачаў працу і на тэатральных падмостках, прэзентаваўшы гледачам спектакль «Далі», прэм'ера якога адбылася на сцэне тэатра ім. Е. Б. Вахтангава. Першы досвед апынуўся ўдалым, і ў 2003 годзе пастаноўшчык выпусціў спектакль «Нірвана», які ішоў на сцэне тэатра ім. У. Маякоўскага, а ў 2005-м прадставіў пастаноўку «Царская нявеста», створаную для тэатра «Новая опера». З 2006-га ён сумяшчаў пастановачную дзейнасць з пасадай крэатыўнага прадзюсара «МТС», а праз год ужо быў генеральным прадзюсарам канала Rambler.
Захапленне фота даказала, што Юрый Грымов, як і меркаваў ў маладосці, здольны на многае, і любы яго праект можа быць суцэльным і самастойным прадуктам. Аўтар часта ўяўляе фотаработы на суд публікі, арганізуючы выставы. Яго праекты станавіліся мастацкімі падзеямі ў Расіі і за мяжой.
2010-е апынуліся для Грымова прадуктыўнымі. Ён стаў вядучым перадачы «Вялікая рыба» на канале A-One, пачаў здымаць дзіцячы фільм «Год Белага слана». З 2013 па 2014 гады быў генеральным прадзюсарам канала «Дождь» і паралельна з гэтым складаўся ў дзяржаўным камітэце па культуры пры Савеце Федэрацыі.
З 2015-га Грымов з'яўляецца членам Грамадскай палаты. Праз год яго запрасілі ў якасці кіраўніка партнёра ў групу тэлеканалаў Slow TV Media. У гэты ж перыяд рэжысёр прыняў пасаду мастацкага кіраўніка тэатра «Мадэрн». У ліку тэатральных пастановак Грымова спектаклі «Закінуты свет», выпушчаны на сцэне РАМТ, і «Кветкі для Элджернона», прэм'ера якога адбылася ў культурным цэнтры «Масквіч».
Асабістае жыццё
Юрый Грымов не любіць абмяркоўваць сваю сям'ю. Бацькі, жонка і дачка для яго галоўнае ў жыцці, таму рэжысёр ахоўвае падрабязнасці асабістага жыцця ад камер папарацы. Жонку Юрыя клічуць Вольга. Муж і жонка пазнаёміліся выпадкова, рэжысёр падвозіў дзяўчыну на машыне, а ўжо праз 3 дні павёў у загс. Цікава, што Вольга на той момант збіралася замуж за іншага мужчыну.
У саюзе Грымова нарадзілася дачка Антаніна. Яна атрымала добрую адукацыю. Бацькі кіраваліся прынцыпамі дэмакратычнасці ў дачыненні да выхавання дзяцей, і гэта наклала адбітак на светапогляд дзяўчыны. Цяпер яна жыве ў Францыі і перыядычна здымаецца ў праектах бацькі.
Юрый Грымов зараз
Рэжысёр, сцэнарыст, прадзюсер і фатограф, Юрый Грымов працягвае рэалізацыю ў самых разнастайных сферах дзейнасці. Ён прасоўвае ў Расіі інтэрнэт-адукацыя з пазіцыі кіраўніка моладзевых праграм Федэрацыі, займаецца распрацоўкай іміджавых кампаній і дызайну для камерцыйных і дзяржаўных арганізацый. У ліку яго кліентаў крама «Davidoff», Нагінскі мясакамбінат і РАТ ЕЭС Расіі.
Цяпер рэжысёр працягвае дзейнасць на тэатральным ніве. У 2019 годзе ён плануе пастаноўку спектакляў «Вайна і мір» і «Гэта ўсё яна», а таксама выпуск фільмаў «Тэнгіз», «Апошняя спакуса Адама», «Кветкі ад Маякоўскага». На стадыі распрацоўкі серыял «Вялікая фальшыўка кастрычніка». Акрамя таго, мужчына заняўся выпускам ўласнай маркі віна «MIDSUMMER».
У Юрыя Грымова ёсць персанальны афіцыйны сайт, дзе апублікавана фільмаграфія, інфармацыя пра ўзнагароды і актуальных праектах. На старонцы рэжысёра ў «Инстаграме» выкладзеныя фота і пасты, звязаныя з захапленнямі, працай і важнымі падзеямі з прафесійнай і асабістым жыцці.
фільмаграфія
- 1996 г. - «Мужчынскія адкрыцці»
- 1998 года - «Урокі Аніты Цой»
- 1998 года - «Му-му»
- 2001 года - «Калекцыянер»
- 2005 - «Казус Кукоцкого»
- 2008 - «Чужыя»
- 2010 - «На навобмацак»
- 2017 - «Тры сястры»