біяграфія
Сяргей Сяроў - савецкі і расійскі акцёр тэатра і кіно. Нягледзячы на тое, што на экране артыст з'яўляецца ў асноўным ў другарадных ролях, на яго рахунку больш за сотню работ у розных праектах і супрацоўніцтва з лепшымі рэжысёрамі расійскага кінематографа. А тэатральны глядач шануе Сяргея Вячаслававіча за сцэнічны талент, які дазваляе яму ўвасабляць самыя розныя вобразы, ад камедыйных да глыбока трагічных.Дзяцінства і юнацтва
Сяргей Вячаслававіч Сяроў нарадзіўся пад Новы год - 31 снежня 1957-га. Талент да лицедейству выявіўся ў будучага акцёра яшчэ ў дзяцінстве: маленькі Сярожа быў артыстычны, любіў спяваць і танцаваць. Сам сябе ў дзяцінстве ён называў «Артыстам Артистовичем». Здольнасці хлапчука ацанілі аднакласнікі: выхадаў Сяргея да дошкі чакалі як спектакля. Сам Сяроў успамінае гады вучобы з цеплынёй, клас быў вельмі дружны, і да гэтага часу былыя савучняў рэгулярна збіраюцца разам.
Скончыўшы школу, юнак стаў студэнтам Барнаульскі інстытута культуры, аднак правучыўся там толькі 2 гады, пасля чаго пайшоў у войска. Аднак таленты не зніклі і там, паколькі службу баец Сяроў праходзіў пры Тэатры Савецкай Арміі.
Аддаўшы доўг Радзіме, вяртацца ў ранейшы ВНУ Сяргей не стаў, вырашыў заняцца акцёрскім адукацыяй ўсур'ёз. Пакінуўшы Барнаул, у 1977 годзе малады чалавек з'ехаў у Маскву, дзе вытрымаў уступныя іспыты ў ГІТІС і быў залічаны на курс Андрэя Ганчарова.
фільмы
Пасля заканчэння ВНУ Сяргей паступіў на службу ў Расійскі акадэмічны маладзёжны тэатр. На яго сцэне акцёр ўвасобіў нямала яркіх персанажаў класічных тэатральных п'ес. Сярод работ Сярова - і Шут ў «Караля Ліра», і Бартала з «Севільскага цырульніка», і Сымонаў-Пішчык з чэхаўскага «Вішнёвага саду».
Паралельна з гэтым ў 1999 годзе Сяргей Вячаслававіч пачаў супрацоўнічаць з маскоўскім драматычным тэатрам «Апарт». Там акцёру давялося паўдзельнічаць у пастаноўцы «Гамлета», ён адыграў Палонія. Але каханай сцэнічнай працай Сяроў называе ролю віяланчэліста Аркадзя Аркадзьевіча у п'есе «начытаны, або Дама з сабачкам і іншай жыўнасцю». У пастаноўцы ў якасці анансаванай «жыўнасці» удзельнічалі пудзель і трус, што рабіла працу артыстаў больш прыемна і гарантавала поспех у публікі.
На экране Сяргей упершыню ў прыкметнай ролі з'явіўся ў 1987 годзе, у драме «Плюмбум, або Небяспечная гульня» пра вулічны мсціўцаў, якія лічаць сябе «санітарам вуліц». За гэтай працай рушылі ўслед здымкі ў фільмах «Па Таганцы ходзяць танкі», «Абаронца Седов» і ўкраінскай карціне «піянеркамі Мэры Пікфард».
Затым у экраннай працы здарыўся перапынак. Пасля распаду СССР расійскі кінематограф перажываў не лепшыя часы, прапаноў практычна не паступала. Да актыўных здымак Сяргей вярнуўся толькі ў пачатку 2000-х, калі ў Расеі пачалі ў вялікай колькасці здымаць серыялы.
Пасьля адноснага адраджэння расійскага кіно Сяроў праявіў сябе як выканаўца другарадных і характэрных роляў. Увасобленыя ім персанажы з'яўляюцца ў эпізодах серыялаў, і малавядомых, і вельмі папулярных.
У фільмаграфіі Сяргея Вячаслававіча працы ў такіх шматсерыйных праектах, як «Хто ў хаце гаспадар?», «Люба, дзеці і завод», «Фізрук». Можна ўбачыць Сярова і ў «Доктара Тырсе», не занадта ўдалай спробе стварыць серыял, падобны са знакамітым "Доктарам Хаўсам».
Таксама ў біяграфіі Сяргея Вячаслававіча прысутнічаюць сучасныя поўнаметражныя фільмы. Прыхільнікі артыста маглі бачыць яго ў такіх буйных праектах, як «АдмиралЪ» і «Экіпаж». Двойчы Сяроў супрацоўнічаў з Мікітам Міхалковым: у Сяргея ёсць невялікія ролі ў карцінах «Стомленыя сонцам 2: Цытадэль» і «Сонечны ўдар».
Сітуацыю з расійскім кінематографам, роўна як і з тэатрам, акцёр зараз лічыць крытычнай. Сяргей наракае на з'яўленне непрафесійных рэжысёраў, імкненне прадусараў ўмешвацца ў тое, што адбываецца на сцэне і здымачнай пляцоўцы, а таксама на ператварэнне творчасці ў бізнэс.
Акцёрскай марай Сярова застаецца камедыйная роля ў добрым і смешным фільме, але сам артыст кажа, што «Гайдай сёння няма» і, мабыць, лічыць мару трудноосуществимой. Аднак гуляць Сяргей Вячаслававіч гатовы каго заўгодна, але пры ўмове таленту рэжысёра і прафесіяналізму калегаў.
Асабістае жыццё
Шчасце ў асабістым жыцці акцёр здабыў яшчэ ў маладосці, калі ў гады вучобы ў ГІТІСе пазнаёміўся з будучай жонкай, актрысай «Ленкома» Ірынай Аугшкап. У 1980 годзе ў пары нарадзіўся сын Аляксандр, які, пасталеўшы, вырашыў працягнуць акцёрскую дынастыю і скончыў ГІТІС, пасля чаго працаваў як у тэатры, так і ў кіно.
Сяргей Вячаслававіч шчыра прызнаецца, што любімае яго хобі - ежа, і адзін час ён нават падумваў аб стварэнні ўласнай энцыклапедыі рэцэптаў. Мужчына аднолькава любіць як паесці, так і што-небудзь прыгатаваць. У пліты акцёр можа стаяць гадзінамі, і жонка без страху давярае мужу кухню, ведаючы, што вынік нікога не расчаруе і не адправіць да гастраэнтэролага.
Нягледзячы на жыццё ў сталіцы, Сяргей не забыўся малую радзіму. Артыст пяшчотна любіць Барнаул і кажа, што лепшым адпачынкам лічыць рыбалку пад шашлыкі дзе-небудзь недалёка ад горада.
Сяроў - не публічны чалавек, таму ў Сеткі не занадта шмат яго фота. Прыхільнікам таленту акцёра прыходзіцца здавольвацца кадрамі з фільмаў і рэдкімі здымкамі падчас інтэрв'ю.
Сяргей Сяроў зараз
У 2018 годзе Сяргей стаў часткай акцёрскага складу расійскага серыяла «Гадуноў», прысвечанага гадах праўлення Івана Грознага і наступнага ўсшэсця на пасад Барыса Гадунова. Акцёру дасталася роля ваяводы Сямёна Дуды.
Не пакідае Сяргей Вячаслававіч і тэатральную сцэну, працуючы ў некалькіх спектаклях. У 2019 годзе прыхільнікі Сярова змогуць ацаніць яго акцёрскую гульню ў такіх спектаклях, як «Апошні шанц», «Настройся на хвалю» і антрэпрызны пастаноўцы «Вакзал для траіх».
фільмаграфія
- 1987 - "Плюмбум, або Небяспечная гульня"
- 1991 г. - "Па Таганцы ходзяць танкі"
- 1995 - "піянеркамі Мэры Пікфард"
- 2000 - "Марасейка, 12"
- 2001 года - "Грамадзянін начальнік"
- 2004 г. - "Багіня: як я пакахала"
- 2005 - "Справа аб« Мёртвых душах »"
- 2006 - "Жара"
- 2007 - "Прынцэса цырка"
- 2010 г. - "Доктар Тырса"
- 2011 - "Стомленыя сонцам 2: Цытадэль"
- 2012 - "Бедныя сваякі"
- 2014 - "Сонечны ўдар"
- 2017 - "удачлівым выпадак"
- 2018 - "Гадуноў"