біяграфія
Мікалай Лявонаў - савецкі пісьменнік, аўтар некалькіх дзесяткаў дэтэктываў і стваральнік персанажа па імі Леў Гураў. Па творах класіка жанру зняты не адзін фільм. Рэалістычнасць яго твораў надаваў вопыт, атрыманы ў Муры, дзе пісьменнік прапрацаваў 10 гадоў. Кар'еру ў МУС Лявонаў прамяняў на пісьменніцкі праца, выпусціўшы кнігі, якія зацікавілі чытачоў.Дзяцінства і юнацтва
Мікалай Лявонаў - карэнны масквіч. Ён нарадзіўся 16 чэрвеня 1933 года. Атрымаўшы школьны атэстат, малады чалавек паступіў у Маскоўскі юрыдычны інстытут. Яго аднакурснікам апынуўся Георгій Вайнер, вядомы пазней савецкі аўтар дэтэктываў. Завяршыўшы навучанне, Мікалай стаў супрацоўнікам МУРа. Падраздзяленне МУС у Маскве займалася сталічным крымінальным вышукам.
Кар'еры Лявонава маглі б пазайздросціць многія калегі. Ад чыну лейтэнанта ён даслужыўся да капітана паліцыі. Яго праца заключалася ў разыскных аперацыях, і Мікалай шмат часу праводзіў на вуліцах горада, акунаючыся ва ўмовы, якія не па чутках апіша пасля ў творах. У ліку першых справаў пачаткоўца аператыўніка былі банальныя дробныя крадзяжы і рынкавае махлярства. Кіраўніком Мікалая быў Уладзімір фанабэрышся, палкоўнік міліцыі, чый вобраз паслужыў прататыпам для персанажа Глеба Жеглова.
Лявонаў падтрымліваў добрую спартовую форму і быў у ліку першых у краіне спартсменаў, якія займаліся настольным тэнісам. Некаторы час ён быў капітанам зборнай, а затым стаў трэнерам. Мікалай даваў пажадання і рэкамендацыі маладым гульцам. У складзе каманды Лявонаву атрымалася пабываць за мяжой, прадстаўляючы зборную СССР нават у ЗША.
10 гадоў Мікалай Лявонаў аддаў службе ў Муры, але па іх сканчэнні падаў рапарт з просьбаю аб адстаўцы па ўласным жаданні. Невядома, ці жадаў ён прысвяціць сябе творчасці, аддаляючыся ад кар'еры паліцэйскага, або яго бянтэжыла неабходнасць падладжвацца пад умовы, якія дыктуюцца часам.
Адстаўка Лявонава стала адкрыццём для калег. Да таго моманту ён быў удзельнікам буйных расследаванняў і пры жаданні мог прайсці па кар'ернай лесвіцы да высокага чыну. Але стваральніку легендарнага Льва Гурава гэта не здавалася неабходным. У 1963 годзе ён забраў дакументы і больш не вяртаўся на службу.
кнігі
Поспех на новай ніве спадарожнічаў пісьменніку не адразу. Аўтарскім дэбютам стаў твор «прыступаюць да затрымання», выдадзенае ў 1965 годзе. Кніга далася аўтару нялёгка, бо ён не валодаў неабходным навыкам ў поўнай меры. Рэдактар неаднаразова вяртаў яе з праўкамі, патрабуючы карэкціровак. Дзякуючы супрацоўніцтву з суаўтарамі Лявонаў паступова выпрацаваў аўтарскую манеру і стыль, якія пасля спадабаліся тысячам чытачоў.
Асаблівасцямі твораў пісьменніка сталі непрадказальная інтрыга, псіхалагічныя і бытавыя дакладнасці, ацэненыя кінарэжысёрамі. Дэтэктывы Лявонава выкарыстоўвалі для экранізацыі. Творы аўтара лёгка ператвараліся ў інсцэніроўкі. Залаты фонд айчынных фільмаў папоўнілі стужкі «Карчма на Пятніцкай», «Кідок кобры».
Першым складаннем, над якім Лявонаў працаваў як сцэнарыст, стаў «Рынг». Кінакарціна па ім выйшла на экраны ў 1973 годзе. Аўтар сумясціў вострасюжэтную гісторыю з замалёўкамі з спартыўнага жыцця і здолеў павесьці гледачоў. Наступныя 2 стужкі замацавалі яго імя ў пераліку класікаў жанру. У 1978 годзе адбылася прэм'ера карціны «Карчма на Пятніцкай», заснаванай на аповесці «Чакайце майго званка». Стаўшы лідэрам кінапракату, фільм сабраў у экрана больш за 50 млн чалавек.
У 1979-м святло ўбачыў тэлесерыял «Варыянт" Амега "», сюжэтам для якога паслужылі падзеі, апісаныя ў аповесці «Аперацыя" Вікінг "». Дзеянне развівалася вакол выведніка, які апынуўся ў 1942 годзе ў Таліне ва ўмовах акупацыі. Галоўнымі героямі карціны сталі Сяргей Скарыны і яго апанент, контрвыведнік фон Шлоссер. Фільм апынуўся ў ліку першых, якія прадстаўлялі былых савецкіх ворагаў разумнымі і хітрымі людзьмі. У галоўных ролях выступілі выдатныя акцёры Алег Даль і Ігар Васільеў.
Асобнае месца ў творчай біяграфіі Мікалая Лявонава займае цыкл, прысвечаны прыгодам шпіка Льва Гурава. Кнігай, якая адкрыла серыю, стала выпушчаная ў 1975-м «Яўка з пакаяння». Галоўны герой мяняўся на працягу 20 гадоў. Ён набіраўся вопыту, трапляў у дзіўныя калатнечы, а на фоне яго расследаванняў мянялася цэлая краіна.
Аўтар знаёміў публіку з маладым лейтэнантам, які ў завяршэнні апавядання паўставаў перад чытачом падпалкоўнікам з велізарным вопытам. Некаторыя дэтэктывы аб Гурава былі экранізаваныя. Герой выклікаў цікавасць аўдыторыі, так як быў падобны на старога знаёмага, такога ж, як і радавы глядач. Акрамя таго, ён прагнуў справядлівасці, якой так не хапала ў звычайным жыцці.
Мікалай Лявонаў быў запатрабаваным і папулярным аўтарам. Ён ставіў у раздзел апавядання псіхалагічную падаплёку дзеянні, не упрыгожваючы яго перыпетыямі і спецэфектамі. Многія чытачы шанавалі ў творчасці Мікалая Лявонава логіку развіцця падзей, якой часта не стае творах гэтага жанру. Пісьменнік апісваў жыццё такой, як яна ёсць. Фінальная кніга серыі трапіла на прылаўках кнігарняў ў 1998 годзе. "Пір падчас чумы» завяршыў цыкл з 28 твораў.
Цікава, што імя галоўнага героя супала з імем легендарнага аператыўніка Аляксандра Гурава. Ён першым пачаў змагацца з арганізаванай злачыннасцю ў савецкім грамадстве, але быў не ў ладу з уладамі, меркай для якіх стала актуальная ідэалогія. У кнігах Лявонава назіраліся непрадказальныя супадзення, перасякальныя з рэальнай жыццём Аляксандра Гурава. Апошняя справа шпіка было звязана з таямнічым забойствам, у якім чытачы ўгледзелі дзіўнае падабенства з гібеллю Галіны Старавойтавай. Гэтая аповесць атрымала назву «Пір падчас чумы».
Асабістае жыццё
Сёння даведацца, ці былі ў пісьменніка жонка і дзеці, няпроста. Сваё асабістае жыццё ён хаваў ад старонніх вачэй. Нягледзячы на пазнавальнасць, аўтар не карыстаўся спадарожнымі прывілеямі і жыў досыць сціпла. Сярод яго захапленняў былі шахматы і кветкаводства.смерць
Мікалай Лявонаў памёр ва ўзросце 66 гадоў. 9 студзеня 1999 гады ён паехаў у Іркуцк. Там яго сустракаў старадаўні прыяцель, гамеапат Изислав Ліфшыц. У пісьменніка дыягнаставалі праблемы ў працы печані, таму ён меў намер прайсці лячэнне.
Праз 4 дні пасля прыбыцця Лявонаў перажыў сардэчны прыступ, які і стаў прычынай смерці. Лекары не здолелі аказаць неабходную дапамогу. Цела пісьменніка было пахавана ў Маскве на Міцінскіх могілках. Фота Мікалая Лявонава сёння можна знайсці ў Інтэрнэце.
бібліяграфія
- 1975 - «Яўка з пакаяння»
- 1979 г. - «Стрэл у спіну»
- 1981 - «Агонія»
- 1983 - «Пастка»
- 1985 - «асуджаны на перамогу»
- 1990 - «Карупцыя»
- 1994 - «наркамафіі» ( «Мент сыходзіць»)
- 1996 г. - «Абарона Гурава»
- 1997 - «Смерць у прамым эфіры»
- 1998 года - «Ваўчыны квіток»
- 1998 года - «Пір падчас чумы»
- 2000 - «Грошы або закон»