біяграфія
Ілля Цымбаларь паказаў гледачам, што такое па-сапраўднаму прыгожы і прафесійны футбол. Сёння спартыўныя каментатары адзначаюць, што мала хто з расейскіх футбалістаў можа параўнацца з выбітным паўабаронцам. Вывастраная тэхніка гульні, уменне «бачыць» поле, інтуіцыя зрабілі гульца кумірам тысяч фанатаў.Дзяцінства і юнацтва
Спартсмен нарадзіўся 17 чэрвеня 1969 году ў Адэсе. Яшчэ ў раннім дзяцінстве хлопчык захапіўся футбольнай гульнёй, пачаў наведваць заняткі ў секцыі адэскага клуба «Чарнаморац».
Пазней юнак увайшоў у склад адэскага «Дынама», аднак ні ў адной гульні юнаму футбалісту не давялося выйсці на поле. Затым Іллю запрасілі ў адэскі СКА, дзе хлопец здолеў прадэманстраваць годную фізічную падрыхтоўку.
футбол
У 1989 году футбольны клуб «Чарнаморац», назіраючы за ўражлівай гульнёй выхаванца, запрасіў юнака ў склад каманды. Цымбаларь ў статусе паўабаронцы ўпершыню выступіў у Вышэйшай лізе на чэмпіянаце СССР. Разам з таленавітым футбалістам каманда здолела заваяваць Кубак федэрацыі футбола СССР, адзіную ўзнагароду клуба за савецкі перыяд. У 1992 годзе спартсмен забіў у фінале Кубка Украіны адзіны гол, што дазволіла «Чарнаморцу» стаць уладальнікам трафея.
У 1993 годзе біяграфія Іллі папоўнілася новымі падзеямі. Разам з сябрам Юрыем Нікіфарава малады чалавек атрымаў запрашэнне ад маскоўскага «Спартака». Пераход у расійскую каманду стаў паспяховым для паўабаронцы. У гульнях за «чырвона-белых» спартсмен паказаў ўражлівыя вынікі. Каманда стала шасціразовым чэмпіёнам Расіі і два разы здолела ўзяць Кубак Расіі.
Адоранасць маладога футбаліста адзначаў трэнер каманды Алег Раманцаў. У 1995 годзе па версіях некалькіх друкаваных выданняў Цымбаларь названы лепшым футбалістам Расеі. Гулец меў адточаны тэхніку, пралічваў тактыкі матчу, мог нестандартна ацаніць узніклую на поле форс-мажорную сітуацыю. У 1996 годзе «Спартак» з дапамогай Іллі выйграў матчы з «Аланіі» і «Рэалам». З 1997-га па 1998-й паўабаронца займаў пасаду капітана каманды.
Здавалася, усё ў спартыўнай кар'еры мужчыны складалася ўдала. Паўабаронцу нават паступалі дзелавыя прапановы ад мадрыдскага «Рэала» і «Арсенала», аднак Ілля палічыў за лепшае застацца ў Расіі. Фота бліскучых галоў паўабаронцы ўпрыгожвалі расійскія часопісы.
Тым больш нечаканым для ўсіх стала заява гульца аб сыходзе з футбольнага клуба. Будаваліся здагадкі, што магло прывесці Цымбаларя да такога рашэння. Прыводзіліся версіі пра канфлікт футбаліста з трэнерам, аб парушэнні Іллёй дысцыпліны ў камандзе. Але адказ так і не быў атрыманы.
Спартсмен увайшоў у склад «Лакаматыва» і нават забіў у матчы з ЦСКА гол у вароты суперніка, аднак з-за частых траўмаў вымушаны быў скасаваць кантракт. У 2001 годзе Ілья стаў паўабаронцам ў «Анжы», але адносіны з клубам зноў не склаліся. У 2002-м футбаліст завяршыў кар'еру. Акрамя камандных гульняў, мужчына ўдзельнічаў у матчах зборных Украіны і Расіі.
Скончыўшы з кар'ерай футбаліста, гулец заняўся трэнерскай дзейнасцю. На працягу некалькіх гадоў Цымбаларь працаваў з рознымі камандамі. У 2011 годзе трэнерская кар'ера спартсмена завяршылася. Да 2013-га паўабаронца перыядычна гуляў за ветэранаў «Спартака».
Асабістае жыццё
Жонка футбаліста Ірына падарыла мужу двух сыноў - Сяргея, які нарадзіўся ў 1988 годзе, і Алега, які з'явіўся ў 1990-м.
Хлопчыкі пайшлі па слядах бацькі, гулялі ў футбольных клубах Украіны і Расіі. Шлюб працягваўся да смерці гульца ў 2013 годзе.
смерць
Цымбаларь пайшоў з жыцця 28 снежня 2013 года. Меркаванай прычынай смерці эксперты назвалі хвароба сэрца.Пахаванне адбылося на радзіме гульца, у Адэсе, на Таировском могілках. У 2016-м на магіле спартсмена быў урачыста ўсталяваны помнік.
дасягненні
- 1990 - Уладальнік Кубка Федэрацыі футбола СССР
- 1992 - Уладальнік Кубка Украіны
- 1993 - Чэмпіён Расіі
- 1994 - Чэмпіён Расіі
- 1994 - Уладальнік Кубка Расіі
- 1996 г. - Чэмпіён Расіі
- 1997 - Чэмпіён Расіі
- 1998 года - Чэмпіён Расіі
- 1998 года - Уладальнік Кубка Расіі
- 1999 - Чэмпіён Расіі
- 2000 - Уладальнік Кубка Расіі
- 2001 года - Уладальнік Кубка Расіі